Nie jestem fanem skandynawskiego kryminału, niestety lektura tej książki nie zmieniła mojego zdania na jego temat.

Niewiele się tu udało. Sam pomysł - nieszczególny. Rozwiązanie zagadki nie porywa bynajmniej. Styl - przyciężki, "tu jest dużo słów". Akcja rozwlekła. Postacie mało charakterystyczne, niezapadające w pamięć. Rzecz charakterystyczna: choć bohaterów powieści nie ma wcale aż tak wielu, to w czasie lektury można odnieść wrażenie, że jest ich prawdziwe mrowie, że na kartkach powieści mija się jakiś tłum osób. Tyczy to tak policjantów i ich bliskich, jak i reszty, czyli mniej i bardziej podejrzanych.

Co się broni - wracamy do początku, pewien zarys pomysłu był, pytanie, czemu autor nie rozbudował go bardziej.Czemu to, co wymyślił, a ewidentnie coś tam wymyślił, zostało w tak niewielki sposób wykorzystane do gry z czytelnikiem, której to gry oczekuje przecież znakomita większość miłośników literatury kryminalnej. Ponadto styl jakoś tam przystaje do rozwlekłości i nieśpiesznego tępa akcji, zakładam, że komuś może się samo to przystawanie podobać. Wreszcie wątki z życia osobistego policjantów o dziwno nie przeszkadzały.

Jak zachwyca, skoro nie zachwyca? Nic nadzwyczajnego.

Nie jestem fanem skandynawskiego kryminału, niestety lektura tej książki nie zmieniła mojego zdania na jego temat.

Niewiele się tu udało. Sam pomysł - nieszczególny. Rozwiązanie zagadki nie porywa bynajmniej. Styl - przyciężki, "tu jest dużo słów". Akcja rozwlekła. Postacie mało charakterystyczne, niezapadające w pamięć. Rzecz charakterystyczna: choć bohaterów powieści nie...