"Słodkie lato", bardzo zwodniczy tytuł, szukałam lekkiej książki na lato i myślałam, że taką znalazłam sądząc po tytule. Nie znałam autorki wcześniej ani nie czytałam notki od wydawcy, gdyż kliknęłam na Legimi i zaczęłam czytać...,okazało się, że to kryminał.

Akcja książki rozgrywa się na Gotlandii, jest upalne lato, na wyspie tłumy letników. Spokój wypoczywającym turystom burzy okrutne morderstwo na plaży. Zamordowanym okazuje się również turysta, od wielu lat przyjeżdżający z rodziną tu na camping, co roku w to samo miejsce. Spokojny człowiek, wzorowy mąż i ojciec. Czy jednak był on tak faktycznie kryształowy? Zabójstwa dokonano raczej nie przypadkiem, gdyż ofiara została postrzelona wielokrotnie ze starej rosyjskiej broni, którą nie tak łatwo można dostać. Kto i dlaczego zabił wczasowicz biegającego bladym świtem na plaży? I dlaczego strzelał tyle razy do niego z bliskiej odległości? Czy się znali? Czy to ktoś z turystów?
Jakby tego było mało, w podobny sposób zostaje zamordowany inny mężczyzna, pracownik kamieniołomów. Również zastrzelony z tej samej broni i w identyczny sposób. Mieszkańcy i wypoczywający turyści zaczynają się niepokoić. Część wypoczywających wraca do domu, a spora część osób odwołuje rezerwacje na najbliższy pobyt.
Pada stwierdzenie, że urlopowy raj zaczyna zamieniać się w Sycylię...

Jest jeszcze jeden wątek w tej książce, z lat wcześniejszych, poznajemy rodzinę, która z Niemiec przeprowadza się na małą wyspę Gotska Sandon. Oleg, z pochodzenia Rosjanin, jest biologiem i ornitologiem i dostał zezwolenie na badania na tej wyspie, która jest dziewiczym rajem, rezerwatem przyrody. Na wyspę przyjeżdża z żoną oraz dwiema nastoletnimi córkami. Wszyscy są zachwyceni wyspą, która wydaje się być bezludną. Dziewczyny postanawiają zostać na noc na plaży, na co zgadzają się rodzice. Jednak jak się okazało nie był to najlepszy pomysł. Dlaczego? O tym trzeba przeczytać w książce.

Nie jest to może najlepszy kryminał jaki czytałam, lecz nie mogę powiedzieć, iż jest zły. Czyta się bardzo dobrze, dobry na letnie przedpołudnie na leżaku nad wodą. Czytałam z dużym zainteresowaniem, mocno mnie ta akcja wciągnęła, postaci bardzo wyraziste, zwłaszcza podobała mi się para policjantów
Andersa Knutasa i Karin Jacobsson, oraz reporterów depczących po nogach policji.

"Słodkie lato", bardzo zwodniczy tytuł, szukałam lekkiej książki na lato i myślałam, że taką znalazłam sądząc po tytule. Nie znałam autorki wcześniej ani nie czytałam notki od wydawcy, gdyż kliknęłam na Legimi i zaczęłam czytać...,okazało się, że to kryminał.

Akcja książki rozgrywa się na Gotlandii, jest upalne lato, na wyspie tłumy letników. Spokój wypoczywającym turystom...

Podobnie, jak przy poprzedniej książce Mari - lekka i przyjemna, bez zawiłej zagadki, nad którą trzeba się głowić. Prosty język sprawia, że czyta się tę powieść szybko. Dużym plusem jest Gotlandia - piękne miejsce na miejsce akcji. Niestety nie wyróżnia się niczym, co by mogło ją odróżniać od setek czy tysięcy innych kryminałów.

Podobnie, jak przy poprzedniej książce Mari - lekka i przyjemna, bez zawiłej zagadki, nad którą trzeba się głowić. Prosty język sprawia, że czyta się tę powieść szybko. Dużym plusem jest Gotlandia - piękne miejsce na miejsce akcji. Niestety nie wyróżnia się niczym, co by mogło ją odróżniać od setek czy tysięcy innych kryminałów.

Kryminał jakich wiele. Jak nie ma nic pod ręka można przeczytać.

Kryminał jakich wiele. Jak nie ma nic pod ręka można przeczytać.

Prosty język. Nie porywa. Ale zakończenie bardzo ciekawe. Ostatnie kilka stron świetne. Jednak żeby do nich dotrzeć trzeba przebrnąć przez historie bez polotu.

Prosty język. Nie porywa. Ale zakończenie bardzo ciekawe. Ostatnie kilka stron świetne. Jednak żeby do nich dotrzeć trzeba przebrnąć przez historie bez polotu.

Nie jest to może wybitny kryminał, ale z pewnością jest dobry i solidny. Cudownie osadzone miejsce akcji, która zagęszcza się strona za stroną. Polubiłam parę policjantów, którzy grają pierwsze skrzypce. Żałuję, że nie wszystkie tomy są dostępne w mojej bibliotece. Ale te, które mam wypożyczone przeczytam z przyjemnością. I bardzo spodobało mi się trochę jednak zaskakujące zakończenie.

Nie jest to może wybitny kryminał, ale z pewnością jest dobry i solidny. Cudownie osadzone miejsce akcji, która zagęszcza się strona za stroną. Polubiłam parę policjantów, którzy grają pierwsze skrzypce. Żałuję, że nie wszystkie tomy są dostępne w mojej bibliotece. Ale te, które mam wypożyczone przeczytam z przyjemnością. I bardzo spodobało mi się trochę jednak zaskakujące...

Seria o inspektorze Knutasie to jak dla mnie na pewno nie światowy bestseller (jak informują okładki książek). Jeśli ktoś oczekuje kryminału jak u Mankella, to się rozczaruje. Czytałam po kolei i widziałam błędy, nie wiem czy wynikające z tłumaczenia, czy może z zapomnienia autorki (inny wzrost, wiek itp.). Niemniej jednak jeśli ktoś oczekuje lekkiej, niezobowiązującej lektury, to polecam całą serię.

Seria o inspektorze Knutasie to jak dla mnie na pewno nie światowy bestseller (jak informują okładki książek). Jeśli ktoś oczekuje kryminału jak u Mankella, to się rozczaruje. Czytałam po kolei i widziałam błędy, nie wiem czy wynikające z tłumaczenia, czy może z zapomnienia autorki (inny wzrost, wiek itp.). Niemniej jednak jeśli ktoś oczekuje lekkiej, niezobowiązującej...

,,Słodkie lato ‘’ . Mari Jungstedt. To moje piąte spotkanie z tą pisarką. Znając dotychczasowe możliwości autorki, nie liczyłem na zbyt wiele. Ku mojemu zaskoczeniu książka nie jest aż taka zła. Jest całkiem, całkiem. Nie, nie jest dobra, jest niezła. Owszem jak to bywa w przypadku Mari Jungstedt książka mogła by być dobra lub bardzo dobra….jeżeli pisarka nie popełniała by tych samych ciągle błędów. Ale je popełnia notorycznie przez cały czas, stąd taka a nie inna ocena jej twórczości. Zgodzę się, mogło być o wiele gorzej, jednak dobrze wiem, że mogło być o wiele, wiele lepiej.
Pomysł bardzo dobry. Motyw. Odwieczne pytanie śledzących powinno najpierw brzmieć nie : KTO ? Tylko ? Tylko :DLACZEGO ? Jeżeli odpowiemy sobie na to pytanie, będziemy wiedzieć , znać charakter sprawcy i po nitce do kłębka ….dojdziemy w końcu do upragnionej , wyczekiwanej, utęsknionej prawdy.
Masa błędów. Sprawa, praktycznie rozwiązuje się sama, jak to w przypadku tej autorki ma miejsce za każdym razem. Smętnie. Nudnawo. Miejscami aż ziewać się chce. Nic nie wzburza, nic nie zachwyca. Nic nie mrozi krwi w żyłach. Nic tam nie ma co mogło by powodować szybsze bicie naszego serca. Nuda. Nuda. Nuda
No dobra, w końcu napisałem, że książka jest niezła. Minusy poleciały , za co należy się plus ? Za nikłe co prawda, nierozwinięte tym bardziej, ale ważne, że w ogóle mają miejsce wątki psychologiczne. Wątek uwolnienia zbrodniarzy przez Karin to pierwszy wątek , który mnie pozytywnie zdziwił. Uczucia tutaj przeważyły w postępowaniu policjantki. Nie odznaka, nie twarde prawo, ale uczucia. Swoje własne. Nie zamknięte drzwi przeszłości, związane z niespełnieniem. Związane z tęsknotą za dzieckiem, które musiała pod przymusem, przytłoczona traumą gwałtu, osaczona przez kłamstwa oddać. Nie pogodzenie się z przeszłością. Umysł przywołał w tej jakże trudnej chwili wszystkie największe jej zmory, upiory i demony. Poniekąd zmusiły ją do takiego postępowania. Złamania prawa. Problem był, pojawił się większy- wyrzuty sumienia. Możliwość zrujnowania sobie życia. Poczucie braku stabilizacji. Chaos. Wszystko zostało z tą chwilą wywrócone do góry nogami. Marzenia. Pragnienia. Walka o ideały. Walka o lepszy świat. Wszystko to …chyba ? Przepadło. Dlaczego piszę ,,chyba ? ‘’ ponieważ nie wiem, jak to się wszystko skończy, co autorka ma w zanadrzu dla czytelników. Co chce i co zrobi z naszą Karin. Policjantką z problemami i zasadami.

Drugi wątek godny pochwały. Rozpoznanie sprawcy po latach w sklepie budowlanym. Siła umysłu. Siła pamięci. Wygrzebanie obrazu sprawcy po latach. Powiem więcej, pewność stuprocentowa. Nasz szósty zmysł podpowiada nam, zresztą celnie, słusznie, że nie mylimy się. Jesteśmy pewni. To ON to wszystko zrobił, wiele lat temu. Wiele lat, ale nie na tyle, żeby o tym zapomnieć. Nie na tyle rany przyschły, żeby ich nie rozdrapać na nowo. I nie zacząć na nowo układać plan .Plan na życie. Trzeba tylko dokonać aktu, starego jak świat. Starożytny, pierwotny akt zemsty. Dusza się rwie, serce krwawi, demony zaczynają rządzić, ale chcę, pragnę dokonać aktu zemsty. Pragnę tego ze wszystkich sił. Tylko to już zostało. Nie zasnę spokojnie, jeżeli się nie zemszczę………a co jeśli ?
Po tym wszystkim…też nie zaśniesz. Na końcu zasną tylko koszmary.

I to by było na tyle. Reasumując. Z nudów można przeczytać, nie mając nic innego w zasięgu ręki :)

,,Słodkie lato ‘’ . Mari Jungstedt. To moje piąte spotkanie z tą pisarką. Znając dotychczasowe możliwości autorki, nie liczyłem na zbyt wiele. Ku mojemu zaskoczeniu książka nie jest aż taka zła. Jest całkiem, całkiem. Nie, nie jest dobra, jest niezła. Owszem jak to bywa w przypadku Mari Jungstedt książka mogła by być dobra lub bardzo dobra….jeżeli pisarka nie popełniała by...

Kryminał o lekkiej fabule gdzie zemsta jest matką zbrodni. Morderstwo ma wieloznaczne motywy zbrodni, ale pewne sugestie mogą nas szybko naprowadzić na trop, gdzie leży rozwiązanie zagadki. Pewne zwroty akcji oraz dramaty bohaterów wprowadzają odrobinę zamieszania oraz urozmaicenia do śledztwa. Polecam na relaks, wysokich lotów to kryminał nie jest, ale taki na wieczór w sam raz.

Kryminał o lekkiej fabule gdzie zemsta jest matką zbrodni. Morderstwo ma wieloznaczne motywy zbrodni, ale pewne sugestie mogą nas szybko naprowadzić na trop, gdzie leży rozwiązanie zagadki. Pewne zwroty akcji oraz dramaty bohaterów wprowadzają odrobinę zamieszania oraz urozmaicenia do śledztwa. Polecam na relaks, wysokich lotów to kryminał nie jest, ale taki na wieczór w...

Jeśli ktoś sięgnie po Mari Jungstedt z pewnością nie natrafi na żadną książkę głęboką i nie doszuka się w niej drugiego czy trzeciego dna. Charaktery ludzkie zawsze są ledwie zarysowane, a intrygi do nadmiernie wyszukanych też nie należą. Główni bohaterowie są przewidywalni i zarazem mało skomplikowani. Motywy zabójców są proste.
Ale książki te mimo tego wszystkiego mają jednak pewien urok.
Spośród wszystkich kryminałów, jakie kiedykolwiek czytywałam, te czyta się wyjątkowo dobrze, może nawet i najlepiej. Wciągają od samego początku i nie ma potrzeby czekać, aż coś się rozkręci. Oderwać się od nich jest na tyle trudno, że brałam książkę do metra, a potem zarwałam kawałek nocy.
całość
https://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2018/10/mari-jungstedt-sodkie-lato.html

Jeśli ktoś sięgnie po Mari Jungstedt z pewnością nie natrafi na żadną książkę głęboką i nie doszuka się w niej drugiego czy trzeciego dna. Charaktery ludzkie zawsze są ledwie zarysowane, a intrygi do nadmiernie wyszukanych też nie należą. Główni bohaterowie są przewidywalni i zarazem mało skomplikowani. Motywy zabójców są proste.
Ale książki te mimo tego wszystkiego...

Mam mieszane uczucia do tej książki. W trakcie jej czytania chciałam jak najszybciej ją skończyć, męczyłam się jej treścią, brakowało mi akcji. Miałam wrażenie, że czytam o niczym. Jedynym pocieszeniem były przyjemne opisy przyrody.
Pod sam koniec akcja się rozkręciła, nieoczekiwane zakończenie. Ale jest to za mało, abym się zachwyciła tą książką i chciała do niej wrócić.

Mam mieszane uczucia do tej książki. W trakcie jej czytania chciałam jak najszybciej ją skończyć, męczyłam się jej treścią, brakowało mi akcji. Miałam wrażenie, że czytam o niczym. Jedynym pocieszeniem były przyjemne opisy przyrody.
Pod sam koniec akcja się rozkręciła, nieoczekiwane zakończenie. Ale jest to za mało, abym się zachwyciła tą książką i chciała do niej wrócić.