W "Dziedzictwie na Bjὄrndal", będącym kontynuacją „A lasy wiecznie śpiewają” dostałam więcej Norwegii: przyrody, klimatu, ludzi i ich życia. Piękne opisy przyrody, już nie głównie tej groźnej, mroźnej, skrzącej, jak u „Króla Gór”, ale w większych dawkach kojącej, miękkiej: uruchamiająca wszystkie moje zmysły brzozowa polana, las śpiewający swoje melodie, widoki ze wzgórz i gór na doliny, aleja z drewnianym mostem, szemrzący za oknem strumień… W tej części pojawia się konkretne określenie czasu akcji. Mamy dokładne określenie lat (pierwszy pojawia się chyba rok 1811, ostatni: 1830). W związku z tym słychać echa wydarzeń historycznych: przejście z zależności duńskiej pod szwedzką (postanowienie zwycięzców wojen napoleońskich), echa marzeń o odzyskaniu suwerenności, inflacja, bankructwa. Wszystko to pojawia się w Bjὄrndal, jako ciekawostka, temat do dyskusji, zagrożenie albo szansa wzbogacenia się, ale nie dotyka bezpośrednio głównych bohaterów.

"Dziedzictwo na Bjὄrndal", jako część sagi, chociaż czasowo obejmuje okres małżeństwa młodego Daga i Adelajdy, w dużej mierze jest opowieścią o poszukiwaniu w sobie istoty człowieczeństwa. To ciekawa opowieść o długotrwałym kształtowaniu, dojrzewaniu poglądów bez udziału prasy, radia i tv. Z ograniczonym dostępem do książek. Z nieograniczonym dostępem do swego wnętrza, życia wokół, mądrości (bądź jej braku) innych i biblii.

To również opowieść o tym, jak często mylnie postrzegamy sami siebie, jak mylimy się w stosunku do innych, jak trudno jest dojść do właściwej przyczyny określonego zachowania u siebie. I u innych. I o tym, ile można stracić milcząc, nie domagając się wyjaśnień. I nie próbując wyjaśniać.

W drugiej części odczułam wyraźnie coś, co na swój użytek nazywam „rozpisaniem się” autora: jakby nie bał się docisnąć tematu, drążył… Z drugiej strony wiele tu niedomówień. A może milczenia charakterystycznego dla ludzi norweskiej północy? Pojawia się tutaj wiele wątków i osób, które nie miały wpływu na akcję, nie zostały rozwinięte, osoby nie pojawiły się powtórnie. Po prostu: w którymś momencie życia ktoś pojawił się na drodze któregoś z bohaterów, zostało mu poświęcone kilka zdań (lub kilka stron) i tyle… Pogłębiało to, w połączeniu z nie wszystko wiedzącym narratorem, moje zaciekawienie i wyobraźnię.

"Dziedzictwo", mimo pojawienia się elementów, których brakowało mi w części pierwszej, oceniam nieco niżej, niż "A lasy wiecznie śpiewają". Pasowałaby mi ocena 6,5, ponieważ nie ma w ocenach połówek, dla zróżnicowania oceny mojego odbioru dwóch części sagi Gulbranssena, daję 6. Chyba zabrakło mi baśniowości, która urzekła mnie wcześniej.

W "Dziedzictwie na Bjὄrndal", będącym kontynuacją „A lasy wiecznie śpiewają” dostałam więcej Norwegii: przyrody, klimatu, ludzi i ich życia. Piękne opisy przyrody, już nie głównie tej groźnej, mroźnej, skrzącej, jak u „Króla Gór”, ale w większych dawkach kojącej, miękkiej: uruchamiająca wszystkie moje zmysły brzozowa polana, las śpiewający swoje melodie, widoki ze wzgórz i...