Język, który w dawniejszych powieściach Chmielewskiej kusił i stanowił wielką gratkę i przyjemność dla czytelników zamienił się w karykaturę samego siebie. W dialogach niezmiernie trudno przebić się przez tuziny dziwacznych określeń, dygresji, które w zamyśle miały być zabawne, ale spowodowały jedynie, że trudno zrozumieć o czym bohaterowie rozmawiają. Nie mogę darować mojej ulubionej niegdyś pisarce, że tak strasznie, na siłę, usiłuje rozbawić czytelnika, gubiąc po drodze lekkość i świeżość. Jakby przestała uczestniczyć w życiu, spotykać się z ludźmi, wychodzić na ulicę i obserwować. Używa sztucznego, rażącego języka i usiłuje nas przekonać, że trzydziestokilkulatki rozmawiają ze sobą jakby miały po czternaście lat. Kiedy nie rozumieją, pytają zawsze "o co biega?" i tracą czas na obdarzanie najprostszych rzeczy coraz to wymyślniejszymi określeniami. Jakby pani Joanna przestała wierzyć, że potrafi dobrze opowiadać...

Język, który w dawniejszych powieściach Chmielewskiej kusił i stanowił wielką gratkę i przyjemność dla czytelników zamienił się w karykaturę samego siebie. W dialogach niezmiernie trudno przebić się przez tuziny dziwacznych określeń, dygresji, które w zamyśle miały być zabawne, ale spowodowały jedynie, że trudno zrozumieć o czym bohaterowie rozmawiają. Nie mogę darować...