Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po co czytać coś tak wtórnego, jeśli można sięgnąć po oryginał. Wielotomowa Autobiografia Chmielewskiej to perełka: jej styl, jej język, jej lapsusy, w dodatku napisana jak powieść. Zupełnie nie rozumiem, po co Katarzyna Droga zrobiła to sobie i czytelnikom. Nie chcę się pastwić, bo pewnie autorka włożyła w to jakąś pracę, ale Aśka? Ala? Chmielewska zawsze, przynajmniej w swoich książkach, używała pełnych imion. Ona była Joanną, a jej przyjaciółka Alicją. No i ten nieszczęsny Panczakiewicz, który w książce Katarzyny Drogi zamienił się w Panczajkiewiecza. Niby jedna litera, a robi różnicę. Jakby autorce nawet tego nie chciało się sprawdzić.

Po co czytać coś tak wtórnego, jeśli można sięgnąć po oryginał. Wielotomowa Autobiografia Chmielewskiej to perełka: jej styl, jej język, jej lapsusy, w dodatku napisana jak powieść. Zupełnie nie rozumiem, po co Katarzyna Droga zrobiła to sobie i czytelnikom. Nie chcę się pastwić, bo pewnie autorka włożyła w to jakąś pracę, ale Aśka? Ala? Chmielewska zawsze, przynajmniej w...

Szpiedzy w tej książce są bardzo gadatliwi: gadają, gadają, gadają. I gadają. Tłumaczą wszystko jak krowie na rowie, że nawet ja - gubiąca się w każdej szpiegowskiej akcji, tej z Jamesem Bondem na czele, wszystko rozumiem! Nie wiem, czy o to chodzi w tego typu literaturze, ale jestem wdzięczna tym szpiegom. Dlatego całe 5 gwiazdek.

Szpiedzy w tej książce są bardzo gadatliwi: gadają, gadają, gadają. I gadają. Tłumaczą wszystko jak krowie na rowie, że nawet ja - gubiąca się w każdej szpiegowskiej akcji, tej z Jamesem Bondem na czele, wszystko rozumiem! Nie wiem, czy o to chodzi w tego typu literaturze, ale jestem wdzięczna tym szpiegom. Dlatego całe 5 gwiazdek.

Bohaterowie tej powieści mają problem: wcale nie są otwarci i bezpruderyjni, choć tak lubią o sobie myśleć, bo to kojarzy im się nowocześnie i młodzieżowo. Na co dzień borykający się z dorosłym, odpowiedzialnym życiem między pracą, przedszkolem a wywiadówką, tęsknią za odrobiną szaleństwa, za studenckimi czasami, kiedy żyło się z dnia na dzień. Trochę już zapomnieli, jak to jest odważnie sięgać po to, czego się chce, nie zważając na konsekwencje. Jak to jest bawić się i nie myśleć o jutrze. I nagle mają okazję jeszcze raz to poczuć. Wysoko w górach, w zagubionym pośród śnieżycy domu, wszystko wydaje się nierealne. I jeszcze Dina, nowa żona jednego z ich paczki. Kobieta z innego kręgu kulturowego, która pokazuje im inny świat. W tej książce akcja rozgrywa się dwutorowo: towarzyszymy bohaterom w ich emocjonalnych przepychankach, a jednocześnie z zapartym tchem śledzimy akcję ratowników górskich, usiłujących ratować zasypanych przez lawinę ludzi. Zakończenie jest zaskakujące. A 10 gwiazdek za to, że przez całą lekturę zastanawiałam się, jak sama bym się zachowała.

Bohaterowie tej powieści mają problem: wcale nie są otwarci i bezpruderyjni, choć tak lubią o sobie myśleć, bo to kojarzy im się nowocześnie i młodzieżowo. Na co dzień borykający się z dorosłym, odpowiedzialnym życiem między pracą, przedszkolem a wywiadówką, tęsknią za odrobiną szaleństwa, za studenckimi czasami, kiedy żyło się z dnia na dzień. Trochę już zapomnieli, jak to...