Stefan Żeromski w gimnazjum był jednym z najnudniejszych autorów jakich czytałam. Jego styl był ciężki i trudno było mi odnaleźć się w fabule. Biorąc do ręki "Ludzi bezdomnych" byłam gotowa na dramatyczny 300 stronicowy maraton z kilometrowymi opisami, w których ciężko odnaleźć główną treść utworu. Tutaj pojawia się moje wielkie zaskoczenie, bo wciągnęłam się w opowieść o Judymie bez reszty. Faktycznie jest to książka trudna i momentami się dłuży, ale porusza tak istotne kwestie i tak trafnie przedstawia problemy ówczesnego świata, że łatwo jest zawiesić na niej oko na dłuższą chwilę.
Myślę, że do niektórych spraw trzeba dojrzeć i tak też jest z polskimi klasykami. Żeromski ma swój charakterystyczny styl, który jest bardzo poetycki i przepełniony ironią. Dopiero kiedy opada kurtyna dzieciństwa i widzimy świat taki jaki jest i był, przepełniony niesprawiedliwością, korupcją, wiecznymi walkami i dbaniem tylko o swój interes. Dopiero wtedy jesteśmy w stanie odczytać sens tej książki. Żeromski niczego nie ukrywa. "Ludzie bezdomni" są bardzo naturalistyczną powieścią, gdzie dramaty ludzkiego życia przedstawiane są bez upiększania. Jest to jawna krytyka społeczeństwa polskiego. Wytknięcie błędów i porażek, które doprowadziły do sytuacji, w której Polska jest pod zaborami i nie może się wyzwolić. Jest to wołanie o zmiany, ale nikt nie mówi, w którą stronę moją one iść.

Stefan Żeromski w gimnazjum był jednym z najnudniejszych autorów jakich czytałam. Jego styl był ciężki i trudno było mi odnaleźć się w fabule. Biorąc do ręki "Ludzi bezdomnych" byłam gotowa na dramatyczny 300 stronicowy maraton z kilometrowymi opisami, w których ciężko odnaleźć główną treść utworu. Tutaj pojawia się moje wielkie zaskoczenie, bo wciągnęłam się w opowieść o...