"Znalezienie wyjścia z Labiryntu miało oznaczać koniec. Żadnych więcej zagadek. Żadnych kolejnych prób. I żadnego uciekania." Haha, wolne żarty, chciałoby się powiedzieć.

Thomas i Streferzy są przekonani, że nareszcie czeka ich normalne życie. Jedzenie, czyste ubrania, wygodne łóżka i bieżąca ciepła woda. Niestety, ich szczęście trwa bardzo krótko. Bowiem okazuje się, że czeka ich kolejna próba - w ciągu dwóch tygodni muszą przejść 100 mil przez spaloną na wiór ziemię, wystawieni na intensywne promienie słońca i inne czynniki atmosferyczne. Dochodzi do tego jeszcze jedna sprawa: nie są jedyni... Pojawia się nowy chłopak, Aris. Czy to on jest kluczem do rozwiania ich wszystkich wątpliwości?

Niestety jestem zmuszona przyznać coś, co wielu osobom się nie spodoba. A mianowicie: "The Scorch Trials" lekko mnie rozczarowały. Po genialnym "Więźniu Labiryntu" oczekiwałam czegoś równie dobrego, czegoś zwalającego z nóg, zapierającego dech w piersiach i niepozwalającego odłożyć książki nawet na 5 sekund. Cóż... Otrzymałam coś trochę innego.

Na wstępie zaznaczę, że moja opinia będzie dotyczyć osobno poszczególnych partii książki, gdyż nie sposób ocenić ją jako jedną całość, od początku do końca. A rozpoczyna się naprawdę obiecująco. Mamy wrażenie, jakby "Więzień Labiryntu" się nie skończył, jakby to były tylko kolejne rozdziały. Zagadki i tajemnice, którymi jesteśmy bombardowani od pierwszych stronic zaostrzają nasz apetyt i napędzają naszą ciekawość. Nagłe zwroty akcji i jej zabójcze tempo jeszcze potęgują to wrażenie. Momentami jest nawet dość drastycznie. Tyle że... po kilkudziesięciu stronach coś zaczyna się lekko psuć.

Z momentem rozpoczęcia, wydawałoby się, tak naprawdę właściwej akcji powieści, tempo nagle wydaje się zwalniać. Znika cały klimat, cała ta otoczka tajemniczości, która dotąd nam towarzyszyła przez cały czas. Chwilami znużona odkładałam książkę na bok, a czasem nawet wracając do lektury, nie pamiętałam, gdzie skończyłam, bo wszystko po prostu było takie samo. Im dalej w las, tym większa ilość bohaterów pojawia się na kartkach "Prób Ognia", jednakże nie potrafiłam się zżyć z żadnym z nich. Nie zrozumcie mnie źle, akcja toczy się naprawdę całkiem szybko, mamy niesamowitą ilość wydarzeń, ale po prostu brakuje tu tego 'czegoś', rzeczy, która złączyłaby to wszystko w jedną, niepozwalającą się oderwać, całość.

Dobrze za połową książki, mniej więcej na 100 stron od końca, coś zaczyna się jednak poprawiać. Nie towarzyszymy już jedynie Streferom, ale akcja przenosi się również w inne miejsca. Pojawiają się intrygujące przebłyski tajemnicy, Thomas zaczyna trochę myśleć (:D). Kilka spraw na pewno was zaszokuje, kilku innych mogliście się domyślać. Tutaj na nowo pojawia się atmosfera z "Więźnia...", gdzie w powietrzu wisi strach, napięcie i oczekiwanie, a nie tylko zmęczenie, głód i pragnienie. Dodatkowo na zakończenie dowiadujemy się kilku bardzo interesujących faktów.

Jest jednak jedna rzecz, wspólna i dla początku, i środka, i końca. Przez cały czas miałam odczucie, jakbym uczestniczyła w jakiejś skomplikowanej grze komputerowej, gdzie pionki sterowane są przez sfiksowany system. Gdzie nie wiadomo, co jest prawdą, a co tylko wytworem wyobraźni. Które wspomnienia są prawdziwe, a które jedynie spreparowane. Tak jakby nałożone były na siebie równoległe rzeczywistości, zmieniające się jak w kalejdoskopie. To wszystko przez całą książkę zmusza nas do poddawania w wątpliwość każdego wydarzenia, każdego słowa, każdego snu. Nie wiemy, kto jest sobą, kto jest zdrajcą, kto jedynie udaje, a komu WICKED wyprało mózg.

Została jeszcze jedna rzecz, na którą muszę ponarzekać. Jest nią wątek miłosny. Nie wiem, czy to tylko moje odczucie, ale towarzyszyło mi ono nie tylko przy lekturze "Prób Ognia", ale także pierwszej części trylogii. Przez cały czas po prostu mam wrażenie, że został tam wepchnięty przez autora na siłę. Kompletnie odstaje od reszty wydarzeń. Wiem, że jeśli nie ma choć odrobiny rozterek sercowych, to książka się nie sprzeda, itp., ale "Więzień Labiryntu" to chyba jedyna trylogia, seria, czy cokolwiek, gdzie brak wątku miłosnego by mi nie przeszkadzał. Usprawniło by to jedynie fabułę i może pozwoliło się bardziej skupić na rozwiązywaniu zagadki WICKED. Ale to tak tylko na marginesie.

Podsumowując: drugi tom trylogii Jamesa Dashnera pozostawia lekki niedosyt. Może nie pod względem fabuły czy akcji, ale właśnie klimatu, oprawy, całokształtu. Bez obaw: powieść nie jest zła, powiedziałabym nawet, że bardzo dobra. Tylko po prostu chwilami całkowicie odmienna niż pierwsza część. Polecam wszystkim: fanom trylogii i nie tylko. Może dostaniecie coś innego niż się spodziewaliście, ale na pewno nie będziecie żałować, że przeczytaliście. Ja nie żałuję.

"Znalezienie wyjścia z Labiryntu miało oznaczać koniec. Żadnych więcej zagadek. Żadnych kolejnych prób. I żadnego uciekania." Haha, wolne żarty, chciałoby się powiedzieć.

Thomas i Streferzy są przekonani, że nareszcie czeka ich normalne życie. Jedzenie, czyste ubrania, wygodne łóżka i bieżąca ciepła woda. Niestety, ich szczęście trwa bardzo krótko. Bowiem okazuje się, że...