Największym rozczarowaniem jest to, że nie ma w tej książce żadnego przepisu na słodki alkohol do wykonania w domu.
A poza tym to interesująca książka. Może język jest nieco suchy, ale nie jest to w końcu powieść tylko sprawozdanie wieloletniego dziennikarza ze świata, który wydaje się bardzo obcy. A jest obcy dlatego, że opisuje kulturę ludzi, którzy mieli inną przeszłość, inne możliwości i inną religię niż miała ją większość Polaków. Regnis pokazuje z jednej strony wielki pęd do robienia interesów, handlu, prostego rzemiosła ale z drugiej strony praktycznie brak jakiejkolwiek innej rzeczywistej alternatywy dla większości Żydów. Zobaczyłem pewne zwyczaje i tradycje, które dla mnie są egzotyką. Ale także i takie, które był praktycznie takie same jak u rodowitych Polaków (porównując np. z "Dziewczętami z Nowolipek") a były warunkowane przez nieprawdopodobną z naszej perspektywy biedę.

W końcówce Regnis przechodzi też do polityki - przecież mam do czynienia z wieloletnim sprawozdawcą politycznym. On odkrył przede mną proces w którym kształtował się polski antysemityzm polityczny. To ciekawy przyczynek, ale będę go dopiero drążył.

Najważniejsza refleksja, przyszła, kiedy przeczytałem taki fragment: "Nie wiem ile sklepów było na Nalewkach. W każdym razie w ciągu pierwszych lat naszego stulecia liczba ich wzrosła dziesięciokrotnie. Duży lokal dzielono na części, a w każdej z nich inny kupiec urządzał swój sklep, czasem było ich pięciu, sześciu. [...] Większość sklepów w podwórzach często zmieniała właścicieli. Najmniejszy kryzys zmiatał drobnych kupców."
Przecież ja to znam!!! Ja to widziałem! Wszyscy to widzieliśmy! Całe nasze lata dziewięćdziesiąte i początek tego wieku to były w Polsce jedne, wielkie Nalewki. Rozkładane łóżka, blachoszczęki, stadion, tuszyn itd. To był jeden olbrzymi rój handełesów. A i teraz miejscami on trwa: miesiąc temu byłem na ryneczku w Piasecznie i to mi bardzo przypominało targ arabski a teraz zobaczyłem w tym Nalewki z początku XX stulecia. Mam obraz tego, jak można wziąć życie we własne ręce, nie mając wielkiego kapitału ani wiedzy. Chyba lepiej rozumiem Zydów bo i ja sprzedawałem kiedyś prześcieradła i koniaki w Budapeszcie.

Największym rozczarowaniem jest to, że nie ma w tej książce żadnego przepisu na słodki alkohol do wykonania w domu.
A poza tym to interesująca książka. Może język jest nieco suchy, ale nie jest to w końcu powieść tylko sprawozdanie wieloletniego dziennikarza ze świata, który wydaje się bardzo obcy. A jest obcy dlatego, że opisuje kulturę ludzi, którzy mieli inną przeszłość,...