Kim jest Eric Packer jeśli nie bardziej spiętym, wycofanym i ostrożnym  młodszym bratem Patricka Batemana /'American Psycho'? Patrick miał jeszcze odwagę wyjść z domu. Co prawda na swoich warunkach, do 'starannie wyselekcjonowanych' miejsc (ach, te kilkunastostronicowe dywagacje na temat gdzie zjeść dziś kolację) i właściwie wyłącznie po to by zaznaczyć teren, porównać wizytówki/ buty/ubrania do tych wybranych przez kolegów i szaleć z rozpaczy i samotności w towarzystwie ludzi, którzy monologują zamiast rozmawiać. Sam fakt jednak, że go ta miałkość drażniła, czyni go bardziej ludzkim nim Erica. Patrick dziwi się, że modelki nie mają nic do powiedzenia i na wszelkie sposoby próbuje sprowokować je do wyrażenia jakiejś myśli podczas spotkania w klubie. Jego młodszy brat Eric jest zbyt pozbawiony wiary czy nadziei, by w ogóle próbować ... W czasie spotkania z żoną, która wyznaje mu, zdziwiona, że coś jednak czuje, że bolą ją jego zdrady, Eric natychmiast ustawia się na zewnątrz tej sytuacji i jak rozbawiony obserwator stwierdza:'This is good. We're like people talking. Isn't this how they talk?' Na co jego żona odpowiada: 'How would I know?'. Oni nie tyle są ludźmi, co nimi bywają w chwilach słabości. Może dlatego wszelkie próby czytania 'Cosmopolis' przy pomocy znanych czytelniczych chwytów takich jak współczucie, wczuwanie się w sytuację bohatera lub odnajdywanie w nim siebie,są skazane na niepowodzenie i wydają się śmieszne i nieadekwatne. Czy jest to w takim razie podane na zimno danie dla intelektu? Chłodna i elegancka proza? Na pierwszy rzut oka tak. Wsiadamy do limuzyny Packera,do której tylko nieliczni mają dostęp. Na zewnątrz zdesperowany tłum próbuje protestować przeciw przyszłości,tak jakby można było opóźnić jej nastanie. W środku charakterystyczna kombinacja zapachu drogiego samochodu, wypielęgnowanego ciała i zadowolenia z siebie. To wszystko jest bardzo przyjemne. Atmosferę psuje jednak świadomość, że każdy, z kim Packer rozmawia w limuzynie, dostał za to od niego pieniądze. Przez to każda rozmowa jest fałszywa, nic nie warta, daremna.
Dawno temu pewien mój znajomy, będąc jeszcze licealnym durniem opowiedział mi, jak widzi swoją przyszłość. Opisał mi wielki budynek z jego nazwiskiem na dachu. Pamiętam swoje zdumienie: jak można marzyć o czymś takim? Jestem pozbawiona ambicji, ale ciekawa, więc jakiś czas później przyśniło mi się, że wchodzę do tego drapiącego chmury budynku. W środku był pusty. 
Ten sen przypomniał mi się kiedy czytałam 'Cosmopolis'. O takim pustym świecie pisze DeLillo. Najpierw pozwala budować go Ericowi, który mówi o sobie: 'Jestem bezlitośnie skuteczny. Uzdolniony. Umiem prowadzić interesy, zdobywać majątek. (...) Cały ten talent i energia. Zaprzęgnięte do działania. Konsekwentnie robię z nich dobry użytek.', a chwilę później pokazuje, jak niewiele potrzeba, by ten świat runął: 'Bo zwątpienie wkradło się w twoje życie(...) Człowiek zaczyna myśleć, że ciekawiej jest wątpić niż działać. Wątpienie wymaga więcej odwagi.'

Kim jest Eric Packer jeśli nie bardziej spiętym, wycofanym i ostrożnym  młodszym bratem Patricka Batemana /'American Psycho'? Patrick miał jeszcze odwagę wyjść z domu. Co prawda na swoich warunkach, do 'starannie wyselekcjonowanych' miejsc (ach, te kilkunastostronicowe dywagacje na temat gdzie zjeść dziś kolację) i właściwie wyłącznie po to by zaznaczyć teren, porównać...