Historia o moralnym upadku i całkowitym spłyceniu wartości, opisująca jednen dzień z życia 28-letniego biznesmena, stawia pytania o przyszłość ludzkości we współczesnej metropolii.

Multimiliarder Eric Packer postanawia pojechać swoją limuzyną do salonu fryzjerskiego. W Nowym Jorku panują zamieszki, ulice są zablokowane z powodu przyjazdu prezydenta Stanów Zjednoczonych. Z okna samochodu mężczyzna obserwuje miasto i ludzi, poddając się przy tym kontemplacji i wewnętrznemu zepsuciu.

Największą zaletą „Cosmopolis” są moim zdaniem dialogi. Jeżeli chodzi o współczesną literaturę amerykańską, mamy do czynienia z czymś intrygującym, prześmiewczym i jednocześnie powalającym. Don Dellilo obok Cormaca McCarthy'ego należy do najciekawszych pisarzy o awangardowej postawie.

W powieści autor jest całkowicie neutralny. Nie tłumaczy, nie komentuje, nie usprawiedliwia. Jednocześnie, przy tych suchych, bezbarwnych opisach, wypowiedzi bohaterów ociekają jadem i sarkazmem. Filozoficzno- bełkotliwym językiem, którym się posługują, zarysowują sylwetkę nowojorskiego społeczeństwa.

Śledząc poczynania bohatera, jego zachowanie odbieramy nazbyt spokojnie. A dlaczego? Bo Eric Packer nie jest z krwi i kości. To symbol młodego człowieka, zagubionego, zaszczutego nienawiścią. Jego umysł jest nasączony wrogością i całkowitą oziębłością wobec innych. A postacie, które przewijają się przez jego limuzynę, przypominają grzeszników w piekle Dantego. Codziennie poddają się swoim torturom, a emocje towarzyszą im tylko przy odczytywaniu cyfr z tablic cen akcji czy kursów walut.

To, o czym jest „Cosmopolis”, można różnie interpretować. Packer wędruje swoją limuzyną przez morze nieczystości, nienawiści i masowej histerii. A podróż ta wydaje się z góry przesądzoną drogą do zatracenia.

Katarzyna Barańska