Problemem nie jest to, że świat ma wadę ukrytą, ale to, że nie ma nikogo, kto by mógł uwzględnić reklamację.

Problemem nie jest to, że świat ma wadę ukrytą, ale to, że nie ma nikogo, kto by mógł uwzględnić reklamację.

Szczerze mówiąc, miałem problem z nadaniem tej oceny i z pewnością nie jest to do końca ocena obiektywna.
Do tej powieści podchodziłem cztery razy, za każdym razem blokując się w okolicach 3 rozdziału. Pewnie gdybym nie otrzymał jej w prezencie, w ogóle bym jej nie przeczytał, ale w zasadzie powodem nie jest to, że książka jest słaba. Obiektywnie rzecz biorąc, jest nawet niezła, natomiast historia, bohater i sposób ich przedstawienia nie do końca są w moim typie.
Czego nie można odmówić autorowi, to umiejętności budowania klimatu, w tym przypadku Kalifornii lat 70. Czuć tam wręcz powiew oceanicznej bryzy, zapachu plażowych barów oraz marihuany i miłości, sączących się z jazzowych klubów oraz miejskich dyskotek. Jeśli nigdy nie byłeś w Stanach, warto wgryźć się w ten tekst, który zdecydowanie przeniesie Cię daleko od codziennej szarości. Trzeba natomiast brać pod uwagę, że podczas tej wędrówki ciężko odróżnić co jest rzeczywistością bohatera, a co jedynie jego narkotycznymi wizjami.
Zawiązanie głównej intrygi i jej przeprowadzenie niby jest poprawne, ale mi brakowało tempa, bądź trochę więcej konkretu w kontrze do opisów a la "Nad Niemnem" ;) nawiązujących do narkotycznej Kalifornii. Humor autora też jest specyficzny i akurat do mnie nie przemawia. Stąd taka, a nie inna ocena, ale wierzę, że ktoś szukający lekkiego surferskiego kryminału z przymróżeniem oka i rozpaleniem jointa, powinien czuć się usatysfakcjonowany.

Szczerze mówiąc, miałem problem z nadaniem tej oceny i z pewnością nie jest to do końca ocena obiektywna.
Do tej powieści podchodziłem cztery razy, za każdym razem blokując się w okolicach 3 rozdziału. Pewnie gdybym nie otrzymał jej w prezencie, w ogóle bym jej nie przeczytał, ale w zasadzie powodem nie jest to, że książka jest słaba. Obiektywnie rzecz biorąc, jest nawet...

Kryminał Noir ale na zielsku i kwasie, zabawny, miejscami refleksyjny a czasem kompletnie oderwany od rzeczywistości. Jak ktoś lubi Big Lebowskiego i Disco Elysium to na pewno mu się spodoba.

Kryminał Noir ale na zielsku i kwasie, zabawny, miejscami refleksyjny a czasem kompletnie oderwany od rzeczywistości. Jak ktoś lubi Big Lebowskiego i Disco Elysium to na pewno mu się spodoba.

Zaćpana Kalifornia końca lat 60., zaćpany detektyw i zaćpana intryga. Pynchon bierze czarny kryminał i tworzy jego psychodeliczną wariację. Trochę to przydługie i poplątane tak, że sam Chandler by się pogubił, ale ostatecznie nie o to „kto zabił” chodzi.

To obraz Ameryki rozdwojonej między wolnością i jej dojmującymi nieraz skutkami, a rosnącą inwigilacją czasów Nixona. To też obraz społeczeństwa w stanie chaosu rozbitego przez segregację rasową, przestępczość, klasowe rozwarstwienie oraz konflikt w Wietnamie. Narkotyki są naturalnym sprzymierzeńcem tego chaosu a zarazem środkiem uśmierzania bólu i sposobem ucieczki przed nieciekawą rzeczywistością. Nikt jednak nie jest niewinny, nawet hipisi przegrywają sami ze sobą za sprawą własnej broni. Trawka zmienia się w kwas i inne jeszcze mocniejsze substancje, które dzieci-kwiaty zamienia niejednokrotnie w ludzi-wraki.

Te smutne konkluzje nie padają jednak w przytłaczająco bezpośredni sposób, lecz mimochodem. I choć elegijny ton jak cień kroczy za naszym bohaterem, "Dokiem" Sportello (chyba najbardziej zjaranym prywatnym detektywem w historii) to jego psychodeliczna nostalgiczna odyseja jest pełna absurdalnego humoru i odniesień do amerykańskiej popkultury. Dobry trip.

Zaćpana Kalifornia końca lat 60., zaćpany detektyw i zaćpana intryga. Pynchon bierze czarny kryminał i tworzy jego psychodeliczną wariację. Trochę to przydługie i poplątane tak, że sam Chandler by się pogubił, ale ostatecznie nie o to „kto zabił” chodzi.

To obraz Ameryki rozdwojonej między wolnością i jej dojmującymi nieraz skutkami, a rosnącą inwigilacją czasów Nixona. To...

Książka dziwna tak samo jak jej bohaterowie, ale nie nazwałbym tego jej wadą, bo idealnie wpasowuje się to w klimaty, które przedstawia. Wiem jednak, że nie wszystkim przypadnie do gustu przez to, że aż ocieka psychodelą.

Książka dziwna tak samo jak jej bohaterowie, ale nie nazwałbym tego jej wadą, bo idealnie wpasowuje się to w klimaty, które przedstawia. Wiem jednak, że nie wszystkim przypadnie do gustu przez to, że aż ocieka psychodelą.

Odjechana, ale w pozytywnym sensie.

Odjechana, ale w pozytywnym sensie.

"Wada ukryta" Thomasa Punchona na okładce jest reklamowana jako kryminał noire. Czy faktycznie jest to kryminał w mrocznych klimatach noire ? Według mnie nie do końca. Owszem mamy prywatnego detektywa Doca Sportello, który rozwiązuje zagadkę zaginięcia chłopaka swojej byłej dziewczyny, Shasty Fay. Ale główną ideom tej książki jest coś kompletnie innego. Jest to próba postawienia pomnika okresu lat 60/70 w Ameryce. I to temu hipisowskiemu wątkowi autor poświęca najwięcej uwagi w książce, spychając momentami intrygę kryminalną na drugi plan. Główny bohater to młody hipis, który niemal w każdej chwili ma czas na zapalenie skręta z magicznym zielonym ziołem. Książka podejmuje również temat ciągłych prześladowań społeczności hipisów przez policje Los Angeles. Postacią, która reprezentuje całą nienawiść policji względem hipisów jest Wielka Stopa Bjornsen, czyli policjant który próbuje regularnie utrudnić życie głównemu bohaterowi. Szczerze mówiąc spodziewałem się czegoś innego po tej książce, trochę się zawiodłem. Książka posiada bardzo długie opisy rzeczywistości Los Angeles lat 60 i dla jednego będzie to ogromny plus, dla osoby chcącej kryminalnej intrygi minus. Myślę, że jeżeli ktoś nie będzie nastawiony na kryminał z wartką akcją osadzony w Los Angeles lat 60, to się nie zawiedzie. Bo to świetna książka o hipisach i ich okresie w historii Stanów Zjednoczonych. Jeżeli ktoś sięga po tą książkę jako po kryminał, który pochłonie w kilka dni, to się zawiedzie i może nawet przerwie czytanie w połowie. Rozwiązanie zagadki owszem jest, ale wątek kryminalny podniesiony zostaje tylko na początku i dopiero pod koniec książki.

"Wada ukryta" Thomasa Punchona na okładce jest reklamowana jako kryminał noire. Czy faktycznie jest to kryminał w mrocznych klimatach noire ? Według mnie nie do końca. Owszem mamy prywatnego detektywa Doca Sportello, który rozwiązuje zagadkę zaginięcia chłopaka swojej byłej dziewczyny, Shasty Fay. Ale główną ideom tej książki jest coś kompletnie innego. Jest to próba...

Dawno się tak nie umęczyłam przy czytaniu. Nie widzę w tym żadnej magii.

Dawno się tak nie umęczyłam przy czytaniu. Nie widzę w tym żadnej magii.

Niezbyt świeża kupka zawinięta w papierek wybitności. Dużo hałasu o nic, bo to tylko wesoła historia o jaraniu trawy na szczeblach władzy. Oczywiście można się postarać i napisać referat o tej książce, trywializacji relacji, banalizacji kultury, zdziecinnieniu ludzi żyjących pod butem kreskówek, latach 60., opozycji hipisi - Wietnam... tylko po co?

Niezbyt świeża kupka zawinięta w papierek wybitności. Dużo hałasu o nic, bo to tylko wesoła historia o jaraniu trawy na szczeblach władzy. Oczywiście można się postarać i napisać referat o tej książce, trywializacji relacji, banalizacji kultury, zdziecinnieniu ludzi żyjących pod butem kreskówek, latach 60., opozycji hipisi - Wietnam... tylko po co?

Na początku nie mogłam się przekonać, a nawet zrobiłam przerwę w czytaniu. Od drugiej połowy jednak bardzo mnie wciągnęła, ostateczne wrażenie oceniam bardzo dobrze.

Na początku nie mogłam się przekonać, a nawet zrobiłam przerwę w czytaniu. Od drugiej połowy jednak bardzo mnie wciągnęła, ostateczne wrażenie oceniam bardzo dobrze.