Wzięłam się za tą książkę, gdyż posiada ją mój wujek ( a także drugi tom). Gra o tron jest GENIALNA. Wciągnęła mnie do ostatnich słów, mimo, że głównie toczy się w zimowej scenerii, a czytałam ją w 30 stopniach.
Uważam, że to mogłaby być kontynuacja Władcy Pierścieni, właśnie taka, jakiej Tolkien nie chciał nigdy napisać, słusznie się spodziewając, że nie będzie już bohaterska i heroiczna, najwyżej mogłaby opowiadać o intrygach dworskich. I o tym właśnie jest ta książka.
"Człowiek jest jedynym zwierzęciem, które potrafi przyjaźnić się ze swą ofiarą, zanim ją pożre" (Samuel Buter, "Mend and Matter")
"Gra o Tron" to osadzona w średniowiecznych realiach, ogromna nie tylko rozmiarem, epicka opowieść. Nie ma tu dobra ani zła. Martin łamie stereotypy i przeczy ideologiom: życie w Siedmiu Królestwach nie jest bynajmniej baśniowe. Era Herosów przeminęła. Król jest nieudolny i leniwy, strażnicy królestwa to opryszki, zdrada czai się wszędzie. Liczą się tylko pieniądze, władza i zaszczyty.
Martin ma dar mistrzowskiego tworzenia bohaterów delikatnymi pociągnięciami pióra. mimo to wszyscy bohaterowie są jak żywi, można ich albo kochać, albo nienawidzić. Moimi ulubionymi są Jon Snow, Arya Stark i Tyrion Lannister.
Jon jest bękartem lorda Starka, pana północy na Winterfell. Jest smaotny, nie należy do Starków, żona jego ojca go nienawidzi. Uwielbiam takich bohaterów, mimo że to sentymentalne. Dopiero jako członek Nocnej Straży, ludzi, których zadaniem jest obrona królestwa niezależnie od gier o tron znajduje dom. Musi wybierać między honorem a rodziną...
Arya to taka młoda Eowina. Jest przeciwieństwem swojej siostry, księżniczki w pełni znaczenia tego słowa, ślicznej Sansy. Jest niegrzeczna, chochlikowata, woli uczyć się szermierki niż szyć.
Tyrion to karzeł, krasnal, błazen, pośmiewisko z ciętym językiem. Nie jest pozytywną postacią, w ej powieści stoi po stronie Lannisterów. Lecz jest zagadką. Czy w sercu naprawdę jest z nimi! Uwielbiam takich bohaterów - zagadki.
Nie cierpię Viserysa. Dręczy biedną Dany, wykorzystuje dla własnych celów.
Oczywiście takie wielkie dzieło musi umieć swoje wady. Początkowo nie mogłam się połapać w tych wszystkich rycerzach, rodach, dach. Nawet użyłam spisu rodów z 2. tomu, ale to był błąd, bo zaspojlerowałam sobie, kto umrze. Choć ostatecznie koniec książki był dla mnie niespodzianką. Poza tym intryga, akcja rozwija się dość wolno i nuży w niektórych momentach. Jednak najpierw liczyłam strony do końca, potem z niepokojem sprawdzałam, czy zdążę przeczytać tą książkę przed wyjazdem z miejsca, gdzie się znajduje.
Polecam!
Nadchodzi Zima!

Wzięłam się za tą książkę, gdyż posiada ją mój wujek ( a także drugi tom). Gra o tron jest GENIALNA. Wciągnęła mnie do ostatnich słów, mimo, że głównie toczy się w zimowej scenerii, a czytałam ją w 30 stopniach.
Uważam, że to mogłaby być kontynuacja Władcy Pierścieni, właśnie taka, jakiej Tolkien nie chciał nigdy napisać, słusznie się spodziewając, że nie będzie już...