Jeśli z jakiś powodów boicie się sięgnąć po "Chłopców z Placu Broni" po wielu latach to nie czekajcie zbyt długo! Po 20 latach sięgnęłam ponownie po tę lekturę, z niemałymi obawami (czy dalej będzie mi się tak podobać?) i ze smutnymi wspomnieniami dotyczącymi głównego bohatera. Nie dość, że odświeżyłam sobie całą historię, zwracając baczniejszą uwagę na nawiązania autora do historii Węgier i Europy, to odnalazłam nieodkryte dotąd przeze mnie niewyobrażalne ilości wzorców zachowań, całą paletę charakterów odchodzącą od stereotypowych czarno-białych postaci, tak często spotykanych w literaturze dziecięcej i młodzieżowej. Odkryłam jeszcze coś, a mianowicie dowcip. Tak, właśnie tak! Zaśmiewałam się więc do łez kiedy chłopcy tłumaczyli profesorowi Racowi czym zajmuje się Związek Kitowców, gorzkimi łzami kolejny raz opłakiwałam poświęcenie Nemeczka, płakałam, gdy Gereb w końcu odkupia swoje winy.
To właśnie wszystko czyni "Chłopców z Placu Broni" lekturą wyjątkową i ponadczasową, którą z wypiekami na twarzy czytają kolejni uczniowie, niezależnie od czasów w jakich się urodzili.

Jeśli z jakiś powodów boicie się sięgnąć po "Chłopców z Placu Broni" po wielu latach to nie czekajcie zbyt długo! Po 20 latach sięgnęłam ponownie po tę lekturę, z niemałymi obawami (czy dalej będzie mi się tak podobać?) i ze smutnymi wspomnieniami dotyczącymi głównego bohatera. Nie dość, że odświeżyłam sobie całą historię, zwracając baczniejszą uwagę na nawiązania autora do...