Zielone jabłuszko jest to pełna humoru i ironii opowieść o życiu mieszkańców w czasach PRL-u i jego absurdach. Fabuła jest bardzo odległa od współczesnych czasów, ale i tak bawi, śmieszy, czasem porusza. Lata osiemdziesiąte , to nie moje czasy, znam je tylko z opowiadań rodziców czy dziadków. Czytając Zielone jabłuszko, często kiwałam głową , przypominając sobie, że o tym słyszałam od rodziców. O kolejkach i zakupach na kartki, butach Relaksach, i wielu innych rzeczach, które ciężko sobie wyobrazić, że tak było, ale było i ludzie pamiętają. ,,Kraj, gdzie liczba mnoga od wyrazu ,,człowiek” to ,,kolejka” i gdzie nie można sięgnąć dna, tylko dlatego, że już dawno ktoś je ukradł i sprzedał na części. To kraj, gdzie ludzi traktuje się jak bezmyślne bydło, któremu można wcisnąć każdą blagę i najgorszą paszę. Któremu można wmówić, że białe jest czarne a kryzys oznacza sukces”.
Ujmujące jest to, że ludzie, żyjąc w tak dziwnych, niepewnych czasach, w dobie kryzysu , są pełni optymizmu, pogodni. Starając się żyć, ciesząc się z tego co mają.
Opowieść jest pisana w formie pamiętnika. Narratorką jest licealistka Ania Kropelka mieszkająca w wielopokoleniowej rodzinie. Jako jedna z nielicznych mieszkańców Bajklandii , nie chce wyjeżdżać z kraju, choć zagranica ma więcej do zaoferowania, przysłowiowy raj, dobrobyt. Ma to związek z jej mamą, która opuściła kraj, obiecując, że wróci na Wigilię, lecz obietnicy nie dotrzymała.
Ani , skromnej , wrażliwej dobrej dziewczynie, dobrze jest wśród najbliższych. ,, Po prostu cholernie się boję, że stracę nawet to co mam. Babcię i resztę gromady, swoją ulicę, lamenty Drożdzakowej, sprzeczki z księdzem Antonim, wygłupy z Bolkiem. Swoje małe marzenia zamienię na błyszczące zagraniczne. Ale najbardziej się boję, że złapię chorobę dolarową, bo młody organizm szybciej chłonie zagraniczne zarazki. Że przestanę widzieć inne kolory poza zielenią. I w pogoni za kapustą zapomnę o bliskich. Zapomnę nawet, że ich kiedykolwiek kochałam. Tak jak mama.”
Ania opisuje też dużo wydarzeń, które mają miejsce w szkole, na lekcjach, przerwach. Pojawiają się zapomnienie mundurki i tarcze ( kiedyś obowiązkowe), dyscyplina i porządek na przerwie. Wśród uczniów są też równi i równiejsi, wszystko zależy od tego czym zajmują się rodzicie i co mogą zaoferować dyrektorowi, żeby ich dziecko przeszło spokojnie do następnej klasy lub dostało dobrą ocenę . Wystarczyła dobra kawa z Peweksu lub inne profity.
Książka napisana jest żywym zabawnym językiem- w stylu autorki. Powieść nie jest obszerna, ale nie jest też lekka. Występujący humor, miał na celu oddać absurd tych minionych czasów. Zielone jabłuszko ukazuje jak ludzie radzili sobie z tym dziwnym ustrojem, w życiu codziennym i młodzież w szkole.

Zielone jabłuszko jest to pełna humoru i ironii opowieść o życiu mieszkańców w czasach PRL-u i jego absurdach. Fabuła jest bardzo odległa od współczesnych czasów, ale i tak bawi, śmieszy, czasem porusza. Lata osiemdziesiąte , to nie moje czasy, znam je tylko z opowiadań rodziców czy dziadków. Czytając Zielone jabłuszko, często kiwałam głową , przypominając sobie, że o...