Ta książka jest jak film sensacyjny; od razu dodam – bardzo dobry film. Filmowa jest historia, bohaterowie, konstrukcja relacji między postaciami, zwroty akcji: mamy właściwie gotowy scenariusz. Przeczytałem „Zakładnika” od razu po trylogii z komendantem Verhoevenem i z jednej strony książka mnie zaskoczyła, bo jest zupełnie inna, z drugiej strony jestem pełen podziwu dla wszechstronności Pierre’a Lemaitre’a.

Bohaterem „Zakładnika” (szkoda, że tłumaczce nie udało się znaleźć lepszego pomysłu na przetłumaczenie oryginalnego tytułu „Cadres noirs”) jest 57-letni bezrobotny kadrowiec Alain Delambre. Od kiedy stracił dobrą pracę i płacę Alain doświadcza wielu upokorzeń: on i żona muszą stopniowo rezygnować z wygodnego życia, mają problemy ze spłatą mieszkania, pogrążają się coraz bardziej w biedzie i beznadziei. Alain robi co może – przyjmuje każdą nawet najpodlejszą fuchę. Doskonale go rozumiemy… Każdy z nas chciałby zapewnić godne i wygodne życie swojej rodzinie i bliskim – to zupełnie naturalne. Cieszymy się więc razem z Alainem, gdy pojawia się dla niego szansa na nowe zatrudnienie – bardzo dobrze płatne stanowisko dyrektora personalnego w europejskim gigancie przemysłowym. Razem z Alainem przeżywamy jego nadzieje, oddalamy wątpliwości. Przecież tak bardzo potrzebuje tej pracy…

Jednak rekrutacja na to stanowisko jest bardzo nietypowa: wymyślono symulowane wzięcie zakładników (menedżerów wysokiego szczebla); obowiązkiem kandydatów do pracy będzie próba złamania menedżerów i wydobycia od nich tajemnic firmy. W ten sposób koncern upiecze dwie pieczenie na jednym ogniu: zidentyfikuje mało odpornych psychicznie kierowników wysokiego szczebla i zatrudni kompetentnego kadrowego.

Alain jest bardzo zmotywowany. Może za bardzo? Kibicujemy mu z rosnącym poczuciem nadchodzącej katastrofy…

Co dzieje się dalej nie chcę zdradzać. Książka, jako się rzekło, sensacyjna, w swoim gatunku jest doskonała – mamy głównego bohatera, z którym w pełni się identyfikujemy, czarne charaktery i wszechmocny kapitał. Tak, da się tu wyczuć typowo francuską nieufność i niechęć do kapitalistów – pozbawionych wszelkich skrupułów „bogów”, nietykalnych w swoich szklanych wieżach, dla których los takiego szaraczka jak Delambre jest wart mniej, niż psie gówno. To oni są właśnie tymi „cadres noirs” – niemoralnymi, brudnymi, bezwzględnymi władcami współczesnego świata, dla których liczy się tylko pieniądz. Nie brudzą sobie rąk, od tego mają najemników. A Alain do końca w gruncie rzeczy pozostaje na ich łasce i niełasce, wszystko może zmienić jeden telefon.

Jest to gorzka, ale jakże prawdziwa konstatacja na temat kapitalistycznego porządku. To prawda: w powieści sensacyjnej Lemaitre przemyca może nieco naiwne, a bliskie francuskiemu sercu, wątki równości i socjalizmu. Nie jest to oczywiście lektura głęboko intelektualna, ale moim zdaniem w gatunku książki sensacyjnej – doskonała!

Ta książka jest jak film sensacyjny; od razu dodam – bardzo dobry film. Filmowa jest historia, bohaterowie, konstrukcja relacji między postaciami, zwroty akcji: mamy właściwie gotowy scenariusz. Przeczytałem „Zakładnika” od razu po trylogii z komendantem Verhoevenem i z jednej strony książka mnie zaskoczyła, bo jest zupełnie inna, z drugiej strony jestem pełen podziwu dla...