Przystępując do czytania "Nie licząc kota...", rozpoczynałam czwartą przygodę z serią "Babie Lato" wydawnictwa Nasza Księgarnia. Cały cykl wpadł mi w ręce absolutnie przypadkowo. Ja sama długo nie mogłam się zdecydować na zapoznanie się z "Babim Latem", dopiero kupując jedną z tych książek mojej Mamie, skusiłam się i bardzo polubiłam tę kolekcję literatury kobiecej.

Autorką "Nie licząc kota..." jest zwyciężczyni konkursu literackiego Naszej Księgarni. Zawsze dość sceptycznie podchodzę do wszelkich plebiscytów na napisanie własnej książki - nawet, jeśli chodzi o tak szanowane wydawnictwo. Tutaj jednak podkusił mnie ciekawy opis książki oraz... nieprzeciętnej urody kot na okładce.

Po przeczytaniu kilku pierwszych stron nabrałam wątpliwości co do fabuły. Poznajemy Joannę, wykładowczynię na wyższej uczelni, będącą we względnie szczęśliwym związku z menedżerem Łukaszem, mającą jednak problemy ze swoją matką, która to opuściła nastoletnią wówczas Asię i razem z jej ojcem wyjechała na zawsze za ocean.

Jak te nowo poznane szczegóły z życia Joanny zachęcają do dalszego czytania, tak wiadomość, iż główna bohaterka dziedziczy tajemniczy spadek po swojej znienawidzonej ciotce, troszeczkę mnie zniechęcił. Nie chcąc zrzucić mojego nastroju na barki autorki, przypomniałam sobie, że pewnie chodzi o to, iż całkiem niedawno czytałam inną powieść z serii "Babie Lato", w której bohaterka także miała do czynienia ze spadkiem i tajemnicą na nim ciążącym. Postanowiłam jednak nie poddawać się opinii o innej książce i czytać dalej.

Okazało się, że choć zarys fabuły jest nieco podobny do innej powieści, to jednak cała historia jest jednak inna i momentami dużo ciekawsza. Joanna wraca bowiem do swojego rodzinnego miasteczka, z którym nie wiążą się żadne miłe wspomnienia. Od opuszczenia Joannę przez jej rodziców, poprzez lata wychowywania przez despotyczną ciotkę Wandę, aż na bardzo traumatycznym zdarzeniu kończąc, poznajemy sekrety duszy głównej bohaterki, która - choć zawodowo odniosła sukces - trapi się wieloma rozterkami, nie pozwalającymi jej być całkowicie szczęśliwą. Duży udział w odkrywaniu tajemnic samej siebie ma tu wścibska emerytka, adwokat w koszulce z "gandzią", nielubiana w czasach szkolnych koleżanka Joasi oraz niezwykły kot pozostawiony przez zmarłą starszą panią.

Bardzo mile zaskoczył mnie styl pisania pani Bulicz-Kasprzak. Jak nie cierpię pierwszoosobowej narracji, którą w literaturze nazywam pójściem po najmniejszej linii pisarskiego oporu, tak tutaj autorka bardzo zwinnie operowała językiem polskim. Nie miałam wrażenia, że cała powieść obraca się tylko i wyłącznie wokół jednej osoby, co przeważnie dość szybko staje się nudne. Styl pisania jest przemyślany, inteligentny, w odpowiednich momentach sentymentalny, w innych dowcipny. Autorka jest zapewne dobrym obserwatorem, bo wspaniale potrafiła w pierwszoosobową narrację wpleść opisy epizodycznych bohaterów - opisy te w żaden sposób nie mogły być odebrane jako subiektywną opinię Joanny, obiektywną prawdę o postaciach książki. Na plus zasługują także wstawki zawierające tajemnicze listy wysyłane do zmarłej pani Wandy w czasach II wojny światowej oraz... przemyślenia tytułowego kota, którego cięty język i wytworny charakter tak bardzo pasuje do kociej osobowości.

Choć z początku wydawało mi się, że szybko odgadnę, co jest największym sekretem tej powieści, przyznam, że autorka potrafiła bardzo swojego czytelnika zaskoczyć. Jak najpierw miałam pewne obawy co do tej książki, tak po kilkunastu stronach wciągnęłam się na tyle, że... zapomniałam wyjść do pracy (sic!) i solidnie się spóźniłam.

To świadczy o tym, że warto sięgnąć po "Nie licząc kota..." i kolejne powieści pani Bulicz-Kasprzak. Niezwykłą niespodziankę sprawiło mi wydawnictwo umieszczając listę wszystkich tytułów z serii "Babie Lato", a wśród nich zapowiadaną "Nalewkę zapomnienia" napisaną przez panią Bulicz-Kasprzak. Nie mogę się już doczekać.

Przystępując do czytania "Nie licząc kota...", rozpoczynałam czwartą przygodę z serią "Babie Lato" wydawnictwa Nasza Księgarnia. Cały cykl wpadł mi w ręce absolutnie przypadkowo. Ja sama długo nie mogłam się zdecydować na zapoznanie się z "Babim Latem", dopiero kupując jedną z tych książek mojej Mamie, skusiłam się i bardzo polubiłam tę kolekcję literatury...