Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Życie człowieka jest jak walizka. Wrzucamy do niej różne rzeczy. Z czasem zapominamy, co znajduje się na dnie. Może się zdarzyć, że nosimy tam coś, co sprawia, że nasz bagaż staje się ciężki. A my bezmyślnie ciągniemy go ze sobą, męcząc się przy tym okropnie. Może warto czasem zajrzeć, posprzątać i wyrzucić to, co niepotrzebne. Czasem można nawet znaleźć coś wartościowego. No i zawsze można dowiedzieć się czegoś o sobie oraz wyciągnąć wnioski.

Czasem jestem tak dzielna, że sama siebie zadziwiam. A czasem przychodzi taki dzień jak dziś i myślę, że nie dam rady, że mi się wszystko rozpadnie. Płaczę wtedy nocą w poduszkę (...).

Życie nastolatki to kanał. Zbyt wiele pragnień, za duże ograniczenia i wszystkie hormony na twarzy.

Czasem mi się wydaje, że do czegoś w życiu doszłam, ale ludzie zawsze to zweryfikują.

Poznanie Łukasza było jedną z lepszych rzeczy, jakie mi się w życiu przytrafiły. Swego czasu wymieniłam na ten całkiem ładny, choć niski, egzemplarz rodzaju męskiego swoją wątpliwej jakości przyjaciółkę.

Ja z nerwów miałam motyle w brzuchu, albo jak kto woli, sraczkę na dziesiąty zagon.

Potem siedliśmy przy stole w jadalni, piliśmy herbatę i jedliśmy ciasto. Marek je chwalił. Ja podejrzewałam, że przepis powstał w okresie stanu wojennego, bo grzeszyło wszystkim, tylko nie słodyczą.

-Ja jestem twój wuj Klaus. Brat wujka Hansa.
No i prosze! Wszystko jasne! Tylko którego Hansa, bo ja znam dwóch: Klossa i Andersena.

Słyszałam kiedyś, ze faceci są bardzo prości w obsłudze. Mają w kroczu taką małą dźwigienkę, za pomocą której z łatwością można nimi kierować. Moim zdaniem, albo nie było to takie łatwe, albo niedokładnie przeczytałam instrukcję.

Chudaś jak pies. - Przyjrzała mi się krytycznie.
Jeśli jak pies, to chyba jakiś bernardyn.

Picie kranówy nie mieściło się w moich standardach zdrowego żywienia. Płukanie nią jamy ustnej i wypluwanie do zlewu tez nie. Ciekawe dlaczego nawet z pozoru dobrze wyglądąjacy faceci mają okropne nawyki.