http://www.nieperfekcyjnie.pl/2013/07/upalne-lato-marianny-katarzyna.html

W życiu każdego przychodzi nagle taki czas, kiedy człowiek uświadamia sobie, że to odpowiednia pora na zmiany. Aby nie stać ciągle w miejscu trzeba przeć do przodu, oby nie na oślep i po trupach. Najczęściej młodzi ludzie wykazują ogromny apetyt na życie, pragnąć posmakować tego, co do tej pory było nieznane, nie bacząc na konsekwencje, które, prędzej czy później, ukażą się na horyzoncie. Jednak często smak życia okazuje się niezwykle cierpki, zupełnie odbiegając od wcześniejszych wyobrażeń...

Lato 1939 roku zapowiada się nadzwyczaj ekscytująco dla osiemnastoletniej Marianny Boruckiej, zwanej przez bliskich Marie, odważnej, krnąbrnej, temperamentnej oraz wyzwolonej, jak na tamte czasy, dziewczynie. Główna bohaterka wybiera się na studia prawnicze do Warszawy, aby tam rozkoszować się studenckim życiem, pozbawionym nadzoru nader opiekuńczego ojca, a także gosposi Gabrieli, której czujne oko potrafi wychwycić dosłownie wszystko. Marianna nie chce powielać utartych schematów, postępując według powszechnie znanych reguł, co ściśle wiąże się z chęcią i potrzebą spełniania własnych marzeń. Marie nie ma zamiaru rezygnować ze swoich potrzeb tylko po to, aby ucieszyć innych, dlatego nie zamierza wieść spokojnego życia w mazowieckiej wsi, towarzysząc i usługując przyszłemu mężowi oraz opiekując się gromadką rozbrykanych pociech. Jednak nie oznacza to, iż dziewczyna nie pragnie miłości - wręcz przeciwnie. Jej serce zaczyna bić mocniej, a oddech przyspieszać, kiedy Marie znajduje się w pobliżu letnika Zygmunta Jasieńskiego, starszego i przystojnego młodego mężczyzny, który po wakacjach ma zostać wykładowcą na uczelni Marianny. Wszystko wskazuje na to, że to lato będzie wyjątkowe pod każdym względem.

Autorka oparła tę opowieść na wspomnieniach swoich dziadków, związanych z niezwykle trudnymi czasami dla Polaków. Rodacy uczyli się życia na nowo, powoli odbudowując swój kraj. Polska była przepełniona nadzieją i marzeniami, pędziła do przodu, jednocześnie potykając się i wzlatując do nieba. Pragnęła wznieść się na wyżyny, nie znając przyszłości, która miała okazać się nadzwyczaj okrutna. Nietrudno zauważyć wspaniałą analogię pomiędzy naszym krajem a Marianną, których połączyło tak wiele.

Główna bohaterka jest postacią, obok której nie można przejść obojętnie. Marianna to dziewczyna potrafiąca walczyć o swoje, jej determinacja jest ogromna, czego można tylko pozazdrościć. Nastolatka rozczula swoją dziecinną naiwnością i wiarą w nieosiągalne, jednocześnie irytując zbyt wysokim mniemaniem o sobie, brakiem jakiejkolwiek skromności, a także pewną przebiegłością, która potrafi sporo namieszać w życiu innych, jak i samej Marianny. Wszystkie te cechy składają się na mój ambiwalentny stosunek do tytułowej bohaterki "Upalnego lata Marianny", która jednocześnie drażni i obłaskawia, wyprowadza z równowagi i rozczula.

Ta powieść jest moją pierwszą przygodą z piórem Katarzyny Zyskowskiej-Ignaciak, ale na pewno nie ostatnią. Autorka opisuje wszystkie zdarzenia z cudowną lekkością, zgrabnie operując słowem. W wydaniu tej pisarki nie przeszkadzają mi nawet opisy, za którymi generalnie nie przepadam - pani Zyskowska-Ignaciak sprawiła, że nawet one nie przeszkadzały mi w odbiorze całości, a nawet dodawały pewnego smaczku. Pewien zarzut mogę mieć jedynie do osoby zajmującej się korektą, ponieważ zauważyłam kilka literówek, a do tego jeden radykalny błąd w dopuszczeniu do druku wyrażenia każe boskiej. Wydaje mi się, że jest to tak znane słowo, iż każdy powinien wiedzieć, jak należy je pisać.

"Upalne lato Marianny" nie jest pretensjonalnym i banalnym czytadłem, które zagubi się w meandrach pamięci na rzecz bardziej ambitnych książek. To opowieść o ludzkich rozterkach, młodości oraz naiwności, a także utracie złudzeń. Ta lektura nie nuży i zachęca do przewracania kolejnych stron, aby poznać dalsze losy nieszablonowych i interesujących bohaterów. Katarzyna Zyskowska-Ignaciak w tej niedługiej powieści zawarła wiele prawd, poruszając trudne tematy związane chociażby z konfliktem pokoleń, równouprawnieniem, aborcją, przemocą domową, zamiataniem rodzinnych spraw pod dywan czy poświęcaniem własnych marzeń i potrzeb na rzecz pomocy rodzinie. To wszystko składa się na uniwersalny oraz ponadczasowy wydźwięk, jaki posiada "Upalne lato Marianny".

http://www.nieperfekcyjnie.pl/2013/07/upalne-lato-marianny-katarzyna.html

W życiu każdego przychodzi nagle taki czas, kiedy człowiek uświadamia sobie, że to odpowiednia pora na zmiany. Aby nie stać ciągle w miejscu trzeba przeć do przodu, oby nie na oślep i po trupach. Najczęściej młodzi ludzie wykazują ogromny apetyt na życie, pragnąć posmakować tego, co do tej pory było...