Nawet potwory mają matki.
To opowieść o jednej z nich.

Mało kto szuka przyczyn dobra.
Ono, samo w sobie, leży w naturze człowieka. Gdy ludzie są prawi i szlachetni, inni odczytują to wprost. Nie zastanawiają się dlaczego tak jest.
A zło? Musi mieć impuls. Podstawę. Genezę. Człowiek rodzi się dobry. Zło zaczyna się od pierwszego zakrętu. Dotyku. Spojrzenia. Słowa. Czynu. I rośnie. Zamyka oczy. Zatyka uszy. I rośnie. Myślę, że szczególną rolą rodzica jest wychwycenie momentu. W którym złu można powiedzieć – nie, ukazując dobro. Najlepiej na swoim przykładzie. Ten moment nie trwa wiecznie. Taka już natura momentu. Gdy go przeoczymy, hamowanie nic nie da. Gwałtowne skręty także. Bo zło – tak jak chwast, wyrośnie nawet na ugorze. A co jeżeli wychwycenie momentu nie pomoże? Jeżeli nasza adekwatna odpowiedź nie przyniesie efektu? Jeżeli to geny? Nie ma wtedy nic bardziej przerażającego. Bo tracimy kontrolę, a za kierownicą siada książę ciemności. I zawraca auto w stronę przepaści. A na dnie przepaści jest piekło. Dom potwora. W którym ma swój moment of glory.
Przeraża. Stawia pytania. Przeraża. Nie udziela odpowiedzi.

Długo patrzyłem przed siebie.....

Nawet potwory mają matki.
To opowieść o jednej z nich.

Mało kto szuka przyczyn dobra.
Ono, samo w sobie, leży w naturze człowieka. Gdy ludzie są prawi i szlachetni, inni odczytują to wprost. Nie zastanawiają się dlaczego tak jest.
A zło? Musi mieć impuls. Podstawę. Genezę. Człowiek rodzi się dobry. Zło zaczyna się od pierwszego zakrętu. Dotyku. Spojrzenia. Słowa. Czynu. I...