Bardzo rzadko zdarza się, by kolejne części serii książek wciągały nas i zaskakiwały w ten sam sposób, co pierwsza. Zwykle przyzwyczajamy się już do bohaterów, potrafimy odruchowo określić, co stanie się w kolejnej części, która postać zginie, a która przeżyje ze względu na to, iż żyć musi. To rzecz naturalna w literaturze fantastycznej i bardzo trudno jest ją obalić, wyjść poza margines, którego istnienia wielu pisarzy nawet nie podejrzewa. Alison Croggon się to to udaje.

„Zagadka” jest równie dobrą książką, co „Dar”, a w przypływie entuzjazmu pozwoliłbym sobie stwierdzić, iż jest jeszcze lepsza. Razem z bohaterami przemierzamy krainę wyspiarzy (która aż prosi się o to, by nazwać ją mianem drugiego Skellige) oraz lodowate kraje północne. Obie te lokacje mają swój własny urok, są przedstawione w sposób barwny i ciekawy. Czytelnika nie nawiedzają tutaj myśli, iż owe krainy zostały zaaplikowane jako zapychacze, tylko po to, by główna bohaterka zwiedziła świat, zaś sama fabuła nie okazała się zbyt uboga. Opisy świata przedstawionego są dużym atutem tej książki.

Kolejnym plusem, który przemawia za sięgnięciem po kolejną część serii, jest różnorodność postaci. O ile w „Darze” były napisane poprawnie i interesująco, w „Zagadce” pobudzają one wyobraźnie i przekraczają granice wytyczone przez innych autorów. Nie chcę zdradzać niczego więcej, jednak po książkę powinien sięgnąć każdy, kto ma problem z wymyśleniem i poprawnym przedstawieniem naprawdę ciekawej, głębokiej postaci w uniwersum fantastycznym. Od Alison można się tego uczyć!

W recenzji „Daru” bardzo skarżyłem się na dodatki do opowieści. Tutaj moje stanowisko się nie zmienia. Dalej uważam je za niepotrzebne i pozbawione racji bytu, zaś wymyślone do nich przypisy w pewien sposób zdradzają zakończenie serii. Muszę przyznać, iż tym razem zerknąłem na nie tylko pobieżnie, nie wczytując się w całość (znalezione tam opisy bohaterów, których poznałem z lektury powieści sprawiły, że tylko pokręciłem oczami), trudno mi zatem stwierdzić obiektywnie, czy jest to warte aż takiego potępienia.

Podsumowując, „Zagadka” jest książką przynajmniej tak samo dobrą, co „Dar”. Można w niej ujrzeć wiele zwrotów akcji, których próżno szukać w innych dziełach fantastycznych. Nie są to przy tym zwroty błahe i iluzoryczne — problemy dotykające bohaterów będą się za nimi ciągnąć przez naprawdę długi czas, wpływając na całość serii. Polecam sięgnąć po książkę każdemu, komu „Dar” choć trochę przypadł do gustu. Wstawiam dziewięć gwiazdek na dziesięć, gdyż dodatkowa zawartość nie należy do dobrze wykonanych, zaś kilka fragmentów musiałoby być ciekawszych, by z czystym sercem wysnuć idealną dziesiątkę.

Bardzo rzadko zdarza się, by kolejne części serii książek wciągały nas i zaskakiwały w ten sam sposób, co pierwsza. Zwykle przyzwyczajamy się już do bohaterów, potrafimy odruchowo określić, co stanie się w kolejnej części, która postać zginie, a która przeżyje ze względu na to, iż żyć musi. To rzecz naturalna w literaturze fantastycznej i bardzo trudno jest ją obalić, wyjść...