Miasto Zagubionych Dusz

To moje piąte spotkanie z Nocnymi Łowcami, ich rodzinami i przyjaciółmi. Poprzedni tom skupiał się bardziej na osobie Simona i Jace'a, tak tutaj na pierwszy plan wysuwa się Sebastian. Poznajemy go z innej strony, co jest nie do pomyślenia...bo jest opiekuńczy, przyjacielski i pragnie siostrzanej miłości. Jednak zła natura i tak bierze górę.
Po zniknięciu Jace'a w poprzednim tomie wiele się zmieniło. Clave początkowo brało udział w poszukiwaniach, ale potem młodego łowcę spisało na straty. Jego najbliżsi wierzą, że można go uratować i zamierzają poświęcić wszystko by tego dokonać, nawet łamiąc zasady oraz przeciwstawić się władzy.
Świat Nocnych Łowców jest fascynujący i pochłania czytelnika bez reszty. Czytając czułam strach, wstrzymywałam oddech, nawet niekiedy wywoływało u mnie uśmiech na twarzy. Jest tu wiele wątków pobocznych, które przeplatają się z głównym czyli poszukiwaniem Jace'a przez Clary. Możemy podpatrzeć relacje między Magnusem a Alekiem, Simonem a Isabelle oraz Mają i Jordanem. Nie brakuję tu też miłosnych uniesień, gorących uczuć i rozterek.
Książkę czyta się bardzo przyjemnie i szybko. Bohaterowie wyraźnie zarysowani i idealnie dopracowani. Pochłania swoim klimatem i fantastycznym światem, oraz pozwala oderwać się na chwilę od rzeczywistości.
"Miasto Zagubionych Dusz" polecam miłośnikom pióra pani Clare . Nie należy jednak czytać książek osobno lub poza kolejnością, bo można się pogubić.

W końcu wyszła! No i proszę, poranne wykłady musiały obyć się beze mnie, bo oczywiście czytałam całą noc. A teraz piszę tę recenzje i wyrzucam sobie, że przecież mogłam poczekać, dozować przyjemność, w końcu na następną część przyjdzie jeszcze długo poczekać…

Powieść jest świetna! Z czytaniem po angielsku nie mam większego problemu, a nawet uważam, że książka sporo traci w polskim tłumaczeniu. Więc zachęcam wszystkich do sięgnięcia po oryginalne wydanie + okładka jest śliczna.

Akcja: od samego początku powieść trzyma w napięciu, co rozdział stawiając bohaterów przed nowymi dylematami. I tu odniosłam wrażenie, że niektóre wątki zostały zbyt szybko zakończone. Było sporo gadania, jakie to ważne, jakie niebezpieczne a potem akapit albo dwa i po sprawie, idziemy dalej. Pozostawiło to leki niedosyt. Z drugiej jednak strony ciągle coś się działo, nie sposób było się nudzić.

Wątek romantyczny: mistrzowsko poprowadzony i nie chodzi mi bynajmniej o główną parę. Skomplikowana relacja Mai i Jordana, wypadła całkiem przekonywująco, ale najbardziej czekałam na sceny Isabelli i Simona. W tej części bardzo polubiłam Izzie. Pokazała jak bardzo jest bezbronna w obliczu cierpienia ludzi, których kocha. Zaniepokojona o swojego brata, niepewna uczuć do Simona, Isabella, która w tej wojnie straciła tak wiele była w stanie zrobić wszystko, aby ochronić tych, którzy pozostali przy jej boku. To sprawiło, że obok Magnusa jest ona teraz moją ukochaną postacią. Również relacja czarownika i młodego Lightwooda została dokładniej ukazana. Jedno z nich maiło żyć wiecznie drugie zaś zestarzeć się i umrzeć, ciężko w takich okolicznościach o sielankę. Aleck zmagał się z ciągłymi wątpliwościami dotyczącymi przeszłości partnera oraz przyszłości ich związku. Zazdrość i niepewność zaprowadziły go na ścieżkę, z której nie mógł już zawrócić.

Lektura była tak przyjemna właśnie dlatego, że bohaterowie zostali ukazani z nowej perspektywy. Nawet Sebastian, „główny zły”, zyskał nieco bardziej ludzką twarz. Poznajemy bliżej tajemnice jego dzieciństwa i motywy, jakie nim kierują. Mimo iż czyni on wiele złego nie byłam w stanie powstrzymać fali współczucia. To przecież nie jego wina, że jest, jaki jest. Kto by pomyślał, że łezka zakręci mi się w oku właśnie na wspomnienie Jonatana Morgensterna?

Wzmianki o bohaterach czy przedmiotach, które znamy doskonale z „Diabelskich Maszyn” pojawiały się prawie w każdym rozdziale. Mój umysł pracował na najwyższych obrotach próbując wyłapać wszelkie niuanse. Mam nadzieję, że nic mi nie umknęło (I tu pragnę wtrącić, że Brat Zachariasz jest kimś więcej niż się wydaje – w mojej skromnej opinii oczywiście, totalna spekulacja. Ale po przeczytaniu powiecie czy też nie odnieśliście takiego wrażenia).

A więc na zakończenie powiem tylko ze ta część mnie nie zawiodła. Wiem, że fanów serii nie trzeba zachęcać do przeczytania, więc tylko powiem: kochani warto było czekać!

Ps. Proszę przestańcie w końcu porównywać "Dary Anioła" do epickich cykli Fantasy, to bezcelowe. Pewnie, że wypadają blado, ale to zupełnie inny gatunek. Fajnie napisana opowieść o miłości z magią w tle to świetna odskocznia od pełnych intryg, wojen i okrucieństwa dzieł z „wyższej półki”. Tutaj dobro w końcu wygra ze złem, a miłość pokona przeciwności. To nic złego pozwolić sobie, choć na chwilę w to uwierzyć.

Zarówno Jace jak i Clary zrobiliby dla siebie wszystko. Dlatego kiedy Jace znika z Sebastianem, Clary bez wahania jest podjąć się największego ryzyka aby go ocalić. Wszyscy odwodzą ją od tego pomysłu, jednak ona jest nieustępliwa w swych działaniach, więc postanawia działaś na własną rękę.

W piątym tomie "Darów Anioła" możemy poznać bliżej bohaterów, pani Clare przedstawia nam inne oblicza postaci, które dotychczas były bardzo dobrze znane z poprzednich części. Autorka ukazała mniej walki z demonami niż dotychczas, skupiła się na tym co najważniejsze. Jednak nie mogę ukryć, że podczas czytania chciałam pominąć pewne rozdziały, aby czytać te które najbardziej mnie interesują i emocjonują.

Sądzę, że tak jak poprzednie części "Miasto Zagubionych Dusz" jest równie świetne i nadal dostarcza nam dużo emocji związanych z przeżyciami Jace`a i Clary. Nie mogę przegapić faktu że ta część najbardziej przypadła mi do gustu. Pochłonęłam ją równie szybko jak pozostałe. Teraz tylko wyczekuje kolejnej i ostatniej części serii "Dary Anioła"

"Spaliłby cały świat, żeby móc wykopać cię z popiołów"
str.26

Clary dla Jace'a zrobiłaby wszystko. Kiedy więc ukochany znika wraz z ciałem jej (teoretycznie) martwego brata, dziewczyna jest zdesperowana – musi go odnaleźć! Wie, że poruszy ziemię i niebo, by móc znowu być z Jace'em. Lecz kiedy Clave zmienia priorytety i poszukiwania młodego Nefilim schodzą na dalszy plan, nastoletnia Clary Fray postanawia działać na własną rękę...

„Spaliłby cały świat, żeby móc wykopać cię z popiołów” *

Kiedy pokochamy jakąś serię całym sercem, z niecierpliwością oczekujemy na kolejne jej odsłony. Nierzadko jednak zdarza się, że owe zauroczenie historią, która rozwija się przez wiele tomów, nie pozwala nam w pełni obiektywnie ocenić powieści, rozłożyć jej na czynniki pierwsze i spróbować pomyśleć nad problemami, które w książce zostały podjęte. Dlatego też przyznaję otwarcie, że z powodu mojej sympatii do poprzednich części Darów Anioła, ciężko jest mi ocenić piąty tom tej serii – Miasto Zagubionych Dusz. Dlaczego?

Dary Anioła pierwotnie miały być trylogią – trzy tomy: Miasto Kości, Miasto Popiołów i Miasto Szkła tworzyły zgrabną opowieść z intrygującym finiszem. I przyznam szczerze, że takie zakończenie byłoby stanowczo najbardziej odpowiednie, gdyż pozostawiało czytelnikowi pole manewru – pozwalało „dopowiedzieć” sobie kilka rzeczy. Autorka postanowiła jednak stworzyć nową opowieść – Diabelskie maszyny, które miały być połączone z istniejącą już trylogią DA. W ten sposób w jej planach pojawiły się kolejne trzy tomy serii o przygodach Jace'a i Clary, z których znane nam już tomy czwarty i piąty coraz bardziej odstają klimatem i wydźwiękiem od swoich poprzedników. Muszę też zauważyć, iż tom piąty absolutnie odmienia w oczach czytelnika wizerunki bohaterów, których dotychczas (wydawałoby się) dobrze znaliśmy – uwydatniają się cechy zupełnie niepodobne do charakterów poszczególnych postaci (chociażby w przypadku Isabelle, która stała się osobą całkowicie mi obcą, zupełnie nie przypominającą silnej, stanowczej wojowniczki, którą poznałam w Mieście Kości). Na domiar wszystkiego w tej części spotkamy także bohaterów, których obecność została podyktowana tak naprawdę koniecznością powiązania dwóch różnych opowieści w jedną całość, w wyniku czego wypadło to dość sztucznie.

Powiem wprost – nie lubię autorki. Tak po prostu. Cassandra „sprzedała” swoją powieść, dostosowując ją do wymogów fanów i ich oczekiwań. Seria o Nefilim walczących z demonami zamieniła się nagle w opowieść o miłosnych problemach nastolatków, gdzie w dodatku nierzadko dorośli ludzie zachowują się jak dzieci. Poza tym zabieg, który dotychczas wyróżniał dzieła Cassandry, czyli finiszowanie każdej sceny w momencie maksymalnego napięcia, przy piątej odsłonie przygód nowojorskich Nefilim stał się szalenie uciążliwy – osobiście podczas czytania drugiej połowy Miasta Zagubionych Dusz stwierdziłam w pewnej chwili, że nie ma sensu tracić nerwów i wciąż dawać się „zaskakiwać” rozwiązaniami poszczególnych wątków, gdyż i tak autorka zagmatwa historię jeszcze piętnaście tysięcy razy. Cassandra lubi dowalić do pieca i robi to tak ostentacyjnie, że aż bolą od tego oczy. I serce.

No właśnie. A teraz druga strona medalu – książkę czyta się wyśmienicie! Po prostu doskonale! Pierwsza połowa – cud! Nie mogłam się oderwać od lektury, chłonęłam każde słowo, w głębi ducha martwiąc się o losy moich ulubieńców, a w zasadzie jednego – Jace'a. Jego historia okazała się tak dramatyczna, że każda kolejna sytuacja z jego udziałem była dla mnie nie do zniesienia. I choć emocje w połowie lektury nieco opadły, a ja zaczęłam wówczas rozmyślać nad minusami książki, to końcówka skutecznie odciągnęła mnie od ponurych rozważań, ponowie wciągając w wir wydarzeń. Bo tak właśnie jest z powieściami Cassandry – zawsze szalone, zawsze spektakularne, zawsze dramatyczne i grające na emocjach widza. To jej się udaje, a w połączeniu ze znakomitym piórem przyznaję, że Clare umie pisać i robi to diabelnie dobrze.

Miasto Zagubionych Dusz jest świetne warsztatowo i w dodatku okraszone pięknymi cytatami, ale nie ukrywam, że i tak mnie zawiodło. Po prostu nie ma już we mnie tego głodu historii, który kazałby mi wyczekiwać na finał serii, jak to było w przypadku przeczytania pierwszych trzech tomów, kiedy to nie spałam po nocach, bo po prostu MUSIAŁAM poznać ciąg dalszy przygód Jace'a i Clary. Teraz tego nie odczuwam. Myślę, że winę za to ponosi „rozciąganie” historii w nieskończoność oraz występujące w tej części perfidne powiązania pomiędzy Darami Anioła a Diabelskimi maszynami – wcześniej ta więź nie była tak wyczuwalna, a tu co rusz pojawiały się odwołania do DM! Od razu czytelnik uświadamia sobie, że autorka w pierwotnym zamierzeniu wcale nie tak wyobrażała sobie tę historię (choć uparcie twierdzi inaczej!). Do takiego działania zmusiła ją najpewniej popularność serii. I głód dolarów. A ja nie lubię, gdy ktoś pisze dla pieniędzy i tłumu rozchichotanych fanek, które „chcą więcej”. I nie lubię, gdy się „przedobrza” – a tu wyraźnie odczuwam wręcz namacalną chęć stworzenia jak najbardziej szalonej, zagmatwanej i totalnie nieprzewidywalnej opowieści. Tak się nie da! Mimo wszystko jednak i tak serię polecam – z sentymentu do Jace'a i Clary. Daję 4+/6 i podkreślam, że to najniższa ocena dla Darów Anioła, jaką dotąd wystawiłam...

* cytat str. 26.

Przebrnęłam!

Tak mniej więcej brzmiało moje pierwsze słowo po przeczytaniu ,,City of Lost Souls”. Książkę odkładałam kilka razy, po czym do niej wracałam, niektóre fragmenty były

niczym
brnięcie
przez
bagno.

Ki diabeł?

Myślałam kilkakrotnie w trakcie lektury. To nie Cassandra Clare jaką znałam. To nie są postacie, które polubiłam. Coś z tym światem jest bardzo, bardzo nie tak. Poprzednie tomy wręcz pochłaniałam z ciekawości, co też nowego autorka wymyśliła, podobało mi się jej lekkie pióro i niebanalny, cięty humor. To, co znam i co pozostało to humor, choć jest go zdecydowanie mniej oraz język, jaki posługuje się Cassandra przy kreowaniu świata.

W tym rollercoasterze pojawia się kilka wydarzeń, które ratują całą książkę i nie pozwalają się do reszty zanudzić. Bo niestety, ale Cassandra powędrowała do krainy romansu i przez większość czasu musimy zaczytywać się w westchnieniach tego czy innego bohatera względem tej czy innej bohaterki (bądź odwrotnie). Niestety, wspomniane wydarzenia to tylko urywki na tle całości – wątek z pierścieniami dla królowej był pomysłowy, ale z kolei nie dowiemy się zbyt wiele o Żelaznych Siostrach i Cytadeli chociażby. Z drugiej strony, podczas czytania miałam wrażenie, że ,,City of Lost Souls” jest czymś na kształt koszmarnie przydługiego wstępu do wielkiego finału, dopiero ostatnie sto stron zaczęło nabierać jako takiego tempa. Tak na marginesie, podliczając sytuacje, w których coś się dzieje, występują one tak średnio co 50 stron, w porywach do 100.

Słowem: historia jest coraz mocniej naciągana, by starczyło na kolejną 500 stronicową książkę i zaczyna trzeszczeć w szwach. Zamiast oczekiwać z niecierpliwością, co też przygotowano na kolejnych stronach, teraz ze znudzoną miną obserwuję kolejnego diabła wyskakującego z pudełka. Nadmierne gmatwanie fabuły też może zaowocować nudą.


Sierotka Marysia i siedmiu (może trochę więcej) oszołomów

W ,,City of Lost Souls” pojawiają się chyba wszyscy bohaterowie, których można było spotkać w poprzednich tomach. Ich natężenie jest całkiem spore, a do tego autorka większości z nich poświęca uwagę. Towarzyszymy Jocelyn, Luke’owi, Mai i Jordanowi, Clary, Alecowi, Isabelli, Magnusowi, Simonowi…
Zdziwił mnie fakt, że ni z tego, ni z owego, charaktery naszych bohaterów tak bardzo się zmieniły. Jakby z tomu czwartego na piąty ktoś przełączył pstryczek.

Po raz pierwszy od tomu pierwszego, miałam ochotę złapać za największą patelnię, jaką świat widział i zdzielić Clary w jej rudy łeb. Jej jojczenie o tym, że Jace nie jest TYM JEJ Jace’em oraz ŻE TO MOŻE JEDNAK ON, oraz zachwyty nad jego wyglądem przysłoniły jej cały sens (samobójczej) misji. To nic, że za ścianą czyha najbardziej walnięty nie-człowiek na świecie, czas na małe podziwianie sześciopaka zawsze się znajdzie. Zamiast wypełniać zadanie, które sama sobie narzuciła, czas spędza na podziwianiu garderoby i randkowaniu ze swoim chłopakiem.
Wbijany nam do głowy obraz Isabelle jako dziewczyny twardej i walecznej, w tym tomie robi KRRRRACH. Teraz bardziej przypomina Clary, zagubioną i niepewną w kwestiach miłosnych.
Również Alec i Magnus przeszli metamorfozę, na gorsze. Lightwood z chłopaka, który zrobiłby wszystko, by chronić najbliższych, teraz sam jest gotowy wyrządzić krzywdę najbliższej mu osobie. I ta potrzeba, by rozdrapywać z chorobliwą ciekawością przeszłość, z całą świadomością szukając pomocy u kogoś, kto otwarcie chce jego krzywdy. Magnus również stracił na wyrazistości. Jego charakterystyczny styl bycia, pełen papuzich kolorów i humorystycznych spostrzeżeń, zatarł się, przez co ,,utknął” on obok Jocelyn, która na dobrą sprawę jest dość nijaka.
Tak, jak lubiłam Aleca i Magnusa i kibicowałam ich związkowi, tak teraz mam ochotę nawrzeszczeć na autorkę. Nie wiem, dlaczego zrobiła to co zrobiła (a zrobiła to w durny sposób), ale cały wątek z Camille również można było by wyrzucić.
Nie wiem po co w ogóle wepchnięto wątek Mai i Jordana, którzy, na dobrą sprawę, spędzają czas na obmacywaniu i patrzeniu sobie w oczy. Nie wnoszą nic do fabuły, która i tak jest nadmuchana jak balon. Ale cóż, dzięki nim jest tak z dziesięć stron ekstra, a przecież o to chodzi, nie?
Z wesołej kompanii w tym tomie przypadł mi do gustu tylko Simon. To nadal ten sam lojalny i oddany przyjaciel oraz rozsądny człowiek (wampir, wiadomo o co chodzi ;) ). On chyba jako jedyny zdawał sobie sprawę z zagrożenia wiszącego w powietrzu. Jego czyny w ,,City of Lost Souls” zaskarbiły mu moją sympatię.


Co za dużo…

Przykro mi to mówić, ale jako fanka czuję się mocno rozczarowana, a jako czytelniczka – znudzona. Sięgnę po dalsze części z nadzieją, że autorka wróci do formy, którą znam z pierwszego tomu. Choć z drugiej strony obawiam się trochę, co czeka na nas w ,,The Dark Artifices” skoro już teraz zamiast podekscytowania, ziewa się z nudów.

[http://room6277.blogspot.ie/2013/01/city-of-lost-souls-cassandra-clare.html]