Fantastyczne przebudzenie mocy!
Vuko Drakkainen znowu w formie, jego postać zdecydowanie otrząsa się z drzewnego marazmu, nabiera kształtów i kolorów.
Myślę jednak że opowieść o losach Filara nadal jest troszeczkę ciekawsza, ale dystans pomiędzy oboma wątkami znacząco się zmniejszył.

Szczególne słowa uznania należą się autorowi za obraz Midgaardu.
Dawkował go nam po trochu w każdej kolejnej odsłonie "Pana Lodowego Ogrodu".
Tak iż teraz, jego mapa wytatuowana jest wyraźnie w naszej wyobraźni a przyznać trzeba że Grzędowicz wykreował go po prostu perfekcyjnie.

Odnoszę wrażenie że pióro autora odzyskało lekkość, znacząco spadła ilość "sucharów", którymi tak obficie raczył nas w drugim tomie.
Ba, większość żartów jest nawet zabawna a i wtręty "unijne" są jakby bardziej strawne :)

"Na dzień dobry pijemy". Co za banda chlorów. Naród ochlapusów. Otworzy taki tylko gały i w banię od razu. Wszyscy narąbani od świtu. A Węże robią, co chcą. Van Dyken wam tu taką Europę urządzi, że będziecie mieli po dzbanie co miesiąc na kartki."

I co najważniejsze, wszystkie wątki powoli splatają się ze sobą, a obraz całej historii zaczyna nabierać sensu.

Na zakończenie jeszcze raz duże brawa, tym razem za spotkanie Vuko i Filara w Lodowym Ogrodzie.
Natrafiają na siebie nieomal bezszelestnie, bez fajerwerków, tak właśnie miało być, los tak chciał ;)

Pan z Wami! Jako i ogród jego!

Gorąco polecam!

Fantastyczne przebudzenie mocy!
Vuko Drakkainen znowu w formie, jego postać zdecydowanie otrząsa się z drzewnego marazmu, nabiera kształtów i kolorów.
Myślę jednak że opowieść o losach Filara nadal jest troszeczkę ciekawsza, ale dystans pomiędzy oboma wątkami znacząco się zmniejszył.

Szczególne słowa uznania należą się autorowi za obraz Midgaardu.
Dawkował go nam po...