Skończyłem. Pewnie za jakiś czas zabiorę się za trzecią część serii, na pewno jednak nie z taką werwą, z jaką zacząłem czytać część drugą.

Ledwo skończyłem pierwszy tom, zdobyłem drugi. Trzeba się było dowiedzieć, czy Grzędowicz zdecydował się na tak radykalny krok, jak wykluczenie z dalszej opowieści głównego bohatera. Na początku wszystko szło w dobrym kierunku. Kolejne strony powieści padały łupem mojego głodu czytania. Z wolna przychodziła jednak refleksja. To już nie było to. Przedtem zachłysnąłem się historią, pochłaniałem ją bez opamiętania, na tę część spojrzałem chłodniejszym okiem.

Zacząłem doszukiwać się powodów spadku mojego zainteresowania. Zauważałem kolejne zaprzepaszczone szanse i wybrakowania historii. Świat stworzony przez autora wydał mi się dużo uboższy od moich oczekiwań, które mimochodem rosły sobie podczas czytania poprzedniej części. W końcu okazał się być kolażem Skandynawii oraz Bliskiego i Dalekiego Wschodu. Tak z grubsza. Na dobrą sprawę, Vuko Drakkainen mógłby się przenieść w czasie do naszego średniowiecza, a nie na odległą o lata świetlne planetę i efekt byłby podobny. Z rozrzewnieniem przypomniałem sobie zetknięcie z „Diuną” Franka Herberta. Tam to był świat, to była wyobraźnia!

Swoją drogą, w pewnym momencie losy Młodego Tygrysa zaczęły mnie dużo bardziej interesować od przygód Polako-Fino-Chorwata. Te zaś wydawały się bardziej wypełniaczem i opisem dreptania w miejscu. Czy to było zamierzeniem autora?

Przez chwilę zastanawiałem się, czy to przypadkiem nie przypadłość trylogii. Na początku jest pierwszy tom, wiadomo. Poznajemy bohaterów, ich otoczenie, cele, jakie im wyznaczono. Oczywiście są one realizowane w ostatnim tomie. Gdzieś tam musi się znaleźć miejsce dla drugiej części opowieści. Trzeba nie lada talentu, aby nie stała się ona jedynie mdłym kąskiem wciśniętym na siłę pomiędzy dwa soczyste płaty mięsa.

A potem dowiedziałem się, że najprawdopodobniej będzie czwarta część.

No cóż, zobaczymy. Najpierw trzecia.

Skończyłem. Pewnie za jakiś czas zabiorę się za trzecią część serii, na pewno jednak nie z taką werwą, z jaką zacząłem czytać część drugą.

Ledwo skończyłem pierwszy tom, zdobyłem drugi. Trzeba się było dowiedzieć, czy Grzędowicz zdecydował się na tak radykalny krok, jak wykluczenie z dalszej opowieści głównego bohatera. Na początku wszystko szło w dobrym kierunku. Kolejne...