U mnie tak dziwnie wyszło, że ostatnie Lapidaria są pierwszymi, które przeczytałam. Książka wpadła w moje ręce przypadkowo po promocji i została w nich z powodu autora. Chociaż Kapuścińskiego uwielbiam, to do tej formy pisania podchodziłam z dystansem i bez przekonania. I jakież było moje zdziwienie, gdy zagłębiając się w te niby luźne, nie powiązane ze sobą myśli, spostrzeżenia, zapiski, fragmenty dialogów czy wywiadów, z każdą kolejną stroną pojawiało się we mnie przekonanie, że to luźne niepowiązanie jest tylko złudzeniem. Książka jest swego rodzajem strumieniem świadomości, który momentami skupia się na jednym, temacie, by zaraz skakać po zupełnie innych treściach, jednak robiąc krok w tył nie trudno zauważyć, że to jest w jakiś sposób spójne.

Myślę, że Lapidaria pozwalają choć trochę wczuć się w sposób rozumienia, czucia i doświadczania świata przez autora. Dla mnie szczególnie ważne były - przewijające się przez całą książkę - przemyślenia dotyczące Innego i naszej relacji z nim, uchodźców i przenikania się innych kultur, co bardzo ciekawie się czyta w kontekście dzisiejszych ruchów migracyjnych na świecie. Kapuściński świetnie zdawał sobie też sprawę z ogromnej przemiany cywilizacyjnej (która jak pisze, rozpoczęła się w 56r., gdy wojsko oddało cywilom komputer), mającej swój punkt kulminacyjny na przełomie tysiącleci, a której skutki determinują dzisiejszy świat. W kontekście tego, jak dzisiaj wygląda życie człowieka, jaka jest rola komputera, smartphona, internetu. mediów, rozwoju i biedy, Lapidaria VI i intuicja Kapuścińskiego robią wrażenie. Również jego przemyślenia dotyczące polityki i sytuacji społecznej w Polsce są niezwykle trafne. Pisze gdzieś, że Kto zdolniejszy, to z tego kraju wyjeżdża, aż w końcu zostaną w nim sami ludzie przeciętni, którzy charakteryzują się głównie pragnieniem "świętego spokoju", którego zaspokojenie będzie pozwalało rządom robić co tylko zechcą...

Super! Na pewno przeczytam pozostałe części :)

U mnie tak dziwnie wyszło, że ostatnie Lapidaria są pierwszymi, które przeczytałam. Książka wpadła w moje ręce przypadkowo po promocji i została w nich z powodu autora. Chociaż Kapuścińskiego uwielbiam, to do tej formy pisania podchodziłam z dystansem i bez przekonania. I jakież było moje zdziwienie, gdy zagłębiając się w te niby luźne, nie powiązane ze sobą myśli,...