Wyobraźcie sobie taką scenę. Jest spokojny poranek, a Wy powoli budzicie się ze snu w wyjątkowo wygodnym łóżku. Powoli otwieracie oczy, a przed Wami zarysowuje się nagi tors przystojnego i zakochanego w Was mężczyzny. Widzicie to? A teraz dodajemy jeden szczegół: to wszystko dzieje się w krainie umarłych, której władcą jest nie kto inny, jak osoba leżąca obok. Jak byście na to zareagowały?

Siedemnastoletnia Pierce zostaje postawiona we właśnie takiej sytuacji i niestety nie jest z niej zbyt mocno zadowolona. W sumie nic dziwnego skoro aby przeżyć musi się kryć w miejscu pełnym zmarłych ludzi, którzy przypominają jej, chwile gdy sama pożegnała się z życiem. Jakby tego było mało osobą, która najbardziej zagraża bezpieczeństwu Pierce jest jej własna babcia opętana przez, żywcem wyrwaną z mitologii, furię, która za cel obrała sobie zniszczenie wnuczki i jej nowego chłopaka.

Dla nastolatki pobyt w świecie ukochanego to tymczasowe rozwiązanie, dla Johna natomiast coś więcej. Chłopak podjął już bowiem decyzję, że Pierce to jego mitologiczna Persefona i nie wyobraża sobie egzystencji bez niej u boku. Niestety sama zainteresowana aż tak bardzo swoich uczuć pewna nie jest.

Dziewczyna znajduje się w środku konfliktu między niezwykle zaborczym ukochanym, a złymi istotami pragnącymi jej śmierci i nie wahającymi się zagrać nie fair. Czy uda się jej przetrwać, znaleźć szczęście i jednocześnie ochronić bliskich?

Wrażenia i rekomendacje
Długo wahałam się czy dać Meg Cabot jeszcze jedną szansę, ponieważ "Porzuceni" pozostawili po sobie spory niesmak i niezadowolenie. Autorka, o której miałam dobrą opinię stworzyła bowiem (w moim odczuciu) niezwykle słabą historię, która praktycznie niczym mnie do siebie nie przekonała, a czytanie jej jedynie mnie irytowało. Mimo to patrząc na okładkę "Świata podziemi" w mej głowie pojawiały się kolejne pytania: Czy bohaterowie chociaż trochę dojrzeli? Czy dialogi są lepiej skonstruowane, a akcja w końcu trzyma w napięciu? Czy rozwinął się wątek romantyczny?
Jak widać ciekawość zwyciężyła i w jakiś sposób wytrwałam, niestety wcale nie jestem z tego zadowolona.

Tak, jak w opinii o pierwszym tomie rozpocznę swój krytyczny wywód od bohaterów. Na pierwszy ogień- Pierce, która dalej irytuje, jest niekonsekwentna, sama nie wie czego chce i oczywiście nie umie się zachować odpowiednio do sytuacji. Jedyne co mogłabym w niej ocenić na plus, to stosunek do rodziny oparty na lojalności, chęci wsparcia i empatii. Niestety poza udanymi relacjami z bliskimi w samej dziewczynie nic interesującego nie dostrzegłam. Chyba, że ktoś gustuje w postaciach plotących, co im ślina na język przyniesie, co chwilę narzekających i zmieniających zdanie. Ja ukrywać nie będę, że tej nastolatki po pierwszej części nie lubiłam, a drugi tom jej przygód wręcz jeszcze bardziej mnie do niej zniechęcił. Na drugim miejscu na skali beznadziejności znajduje się oczywiście ukochany tejże panny. John nie-powiem-Ci-nic-o-sobie-bo-mnie-znienawidzisz (KLIK). Okej rozumiem, że chłopak chciał być tajemniczy, miał wyrzuty sumienia, wstydził się ale ILE MOŻNA? Jesteś tym mrocznym strażnikiem umarłych czy emo dzieciakiem???
Odnosząc się do pozostałych bohaterów w tej historii, muszę wspomnieć jeszcze o znajomych Johna. A konkretniej o marynarzach znanych mu jeszcze zanim objął swe obecne stanowisko. Ta skomponowana z ciekawych jednostek, niezwykle lojalna ekipa służy mu w podziemnej kwaterze i zdecydowanie daje się polubić.

W miarę wartka akcja rozpoczyna się dopiero od około połowy powieści. Do tego punktu wszystko toczy się dość spokojnie, a momentami wręcz monotonnie. Nic nie przyspiesza nam bicia serca ani nie wywołuje rumieńców. Szczęśliwie rekompensatą za to jest kilka wydarzeń rozgrywających się pod koniec, a także sam finał tej części. Skłamałabym gdybym powiedziała, że nie zaangażowałam się w około 15-20 ostatnich stron. Niestety jest to za mało, bym mogła uznać tę lekturę za udaną i przyjemną.

Nie wiem, czy to kwestia mojego wieku i charakteru, czy może autentycznie p. Cabot trochę zaniżyła swój poziom. Z pełną świadomością stwierdzam natomiast, że na pewno po trzeci tom tej serii już nie sięgnę. Odnoszę bowiem wrażenie, że gdybym jeszcze raz miała znosić te niedopracowane i chaotyczne kreacje bohaterów, na stałe zniszczyłabym swoją pozytywną opinię o Meg Cabot. Będąc jednak realistką przyznaję, iż ta opowieść o pseudo Persefonie może mieć swoją grupę fanów, gdyż mimo wszystko zawiera przecież zarówno (szczątkowy) wątek romantyczny, jak i trochę akcji oraz nawiązanie do interesującego mitu.

Wyobraźcie sobie taką scenę. Jest spokojny poranek, a Wy powoli budzicie się ze snu w wyjątkowo wygodnym łóżku. Powoli otwieracie oczy, a przed Wami zarysowuje się nagi tors przystojnego i zakochanego w Was mężczyzny. Widzicie to? A teraz dodajemy jeden szczegół: to wszystko dzieje się w krainie umarłych, której władcą jest nie kto inny, jak osoba leżąca obok. Jak byście na...