Odkąd sięgam pamięciom w moim domu były psy, najpierw jeden, później dwa, a w pewnym momencie i pięć. Teraz jest także i kot, lecz wcale nie uważam, abym miała świra na punkcie czworonożnych pupili, no może troszeczkę... Od zawsze były, są i będą częścią mojego życia, dlatego kiedy nadarzyła się okazja, aby przeczytać „Misję na czterech łapach” W. Bruce Camerona skusiłam się bez wahania. Z wielkim zapałem rozpoczęłam lekturę, której narratorem jest pies…, który zamiast iść do nieba, musiał dokończyć pewne sprawy tu, na Ziemi.

Miał kilka żyć, był kundelkiem w schronisku, psem ratownikiem i psem towarzyszem. Właścicieli miał kilku, ale pana miał jednego. Ethan mając osiem lat dostał od mamy pieska, którego nazwał Bailey. Chłopiec i pies byli nierozłączni, połączyła ich wzajemna sympatia, zrozumienie i najprawdziwsza miłość. Sztuczki, harce i swawole były ich codziennością, tak Bailey dożywa starości, jako pies spełniony i szczęśliwy. To jednak nie koniec jego ziemskiej przygody, chodź odradza się, jako szczenię, w nowym wcieleniu, to trudno mu zapomnieć o Ethanie. Dlatego, kiedy tylko nadarza się okazja, wyrusza na poszukiwanie swojego pana i przyjaciela. Czy uda mu się odkryć cel swojej życiowej misji? Czy mimo nowego wcielenia przekona Ethana, że to jest jego psem z dzieciństwa?

Cały urok tej książki leży w narracji. Gdyby nie fakt, że całą historię poznajemy oczami psa, to nie wiem czy książkę bym dokończyła. A tak uważam, że jest niesamowita. Nie raz zastanawiałam się, jak nasz ludzki świat postrzegają psiaki. Teraz już wiem, a przynajmniej mogę się domyślać. Dzięki tej książce możemy spojrzeć na naszych pupili z innej perspektywy. Autor przypomina, nam właścicielom czworonogów, że one czują, myślą i kochają, a więź, która łączy psa i człowieka jest magiczna, niepowtarzalna i na całe życie.

Książka napisana jest prostym językiem, jak przystało na psiego narratora. Mogę ją polecić wszystkim miłośnikom psów, bez względu na wiek. Historia Baileya okazała się, w moim przypadku, lekturą pokrzepiającą, ciepłą i pełną gorących uczuć. Na jej przykładzie, powiedzenie „pies to najlepszy przyjaciel człowieka” nabiera potwierdzenia.

Kiedy byłam małą dziewczynką, oglądałam wraz z całą rodziną filmy familijne, których bohaterami często były zwierzęta. Mam nadzieję, że którejś niedzieli, będę miała okazję obejrzeć ekranizację książki „Misja na czterech łapach”, bo mówiąc szczerze, scenariusz oparty właśnie na niej, podbiłby serca widzów na całym świecie. Ale póki nie mamy takiej możliwości, to zachęcam do lektury właśnie tej książki. Zapewniam, że poruszy ona serce, każdego miłośnika psów. Ja właśnie spoglądam na moją chrapiącą Zuzankę i powstrzymuję się, aby jej nie pomerdać.

Odkąd sięgam pamięciom w moim domu były psy, najpierw jeden, później dwa, a w pewnym momencie i pięć. Teraz jest także i kot, lecz wcale nie uważam, abym miała świra na punkcie czworonożnych pupili, no może troszeczkę... Od zawsze były, są i będą częścią mojego życia, dlatego kiedy nadarzyła się okazja, aby przeczytać „Misję na czterech łapach” W. Bruce Camerona skusiłam...