Tytuł oryginału: 風林火山, Fūrinkazan, czyli “wiatr, las, ogień, góra”, to symbole widniejące na chorągwi XVI wiecznego daimyō, Takedy Shingena. Na banerze zaakcentowano cztery zdania ze “Sztuki wojny” Sun Zi: "szybki jak wiatr, łagodny jak las, zaciekły jak ogień, niewzruszony jak góra" - to właśnie tymi cechami miały charakteryzować się wojska walczące pod wodzą słynnego Tygrysa z Kai. Nawet doskonała armia jest niczym bez generała, który potrafi wykorzystać jej potęgę. Takim generałem był jednak Kansuke Yamamoto - genialny strateg, błyskotliwy doradca i do ostatniego tchnienia wierny samuraj Takedy.
Pośród bohaterów powieści błyszczy nie tylko Yamamoto Kansuke, ale także Yuhime - księżniczka zmuszona do bycia nałożnicą Shingena, która zza drzwi kobiecych pawilonów toczy własne bitwy, nierzadko w mistrzowski sposób rozgrywając otaczających ją mężczyzn. Przyjaźń, a może nawet platoniczne uczucie, które rodzi się między nią, a Kansuke, osładza chwile pomiędzy kolejnymi, kluczowymi bitwami.
Narracja powieści przypomina samego Yamamoto Kansuke - jest szpetna, toporna, trudna w odbiorze i powolna zupełnie jak okulały strateg, ale równocześnie ma w sobie siłę i swoistą wartkość, która sprawia, że ma się ochotę na kolejną potyczkę. Miejscami przywodzi na myśl raczej fabularyzowaną kronikę historyczną, ale po lekturze mam wrażenie, że taka forma dobrze współgra z samurajskim etosem, wstrzemięźliwością.
Trudno było wystawić mi ocenę tej powieści - 6/10 to zbyt mało, 7/10 wydaje się trochę na wyrost, ale mimo wszystko podoba mi się jej wartość historyczna, kreacja Yamamoto Kansuke, który jest jedną z moich ulubionych postaci historycznych, a także przemycone w tle informacje o podejściu do honoru, hańby czy śmierci.

Nie jest to powieść wybitna, ale myślę, że jeśli przymknąć oko na jej surową formę i niezbyt barwny język, może spodobać się miłośnikom okresu sengoku czy bardziej wytrwałym czytelnikom “Szoguna” Clavella.

Tytuł oryginału: 風林火山, Fūrinkazan, czyli “wiatr, las, ogień, góra”, to symbole widniejące na chorągwi XVI wiecznego daimyō, Takedy Shingena. Na banerze zaakcentowano cztery zdania ze “Sztuki wojny” Sun Zi: "szybki jak wiatr, łagodny jak las, zaciekły jak ogień, niewzruszony jak góra" - to właśnie tymi cechami miały charakteryzować się wojska walczące pod wodzą słynnego...

Książka autorstwa Yasushi Inoue stanowi reprezentację japońskej beletrystyki historycznej.
„Samurajskie Chorągwie” to znakomicie napisana powieść osnuta na rzeczywistych wydarzeniach mających miejsce w XVI. Rywalizacja dwóch wielkich Liderów – TAKEDY SHINGENA i UESUGI KENSHINA, opisana w niezwykle barwny, przesycony epickim rozmachem sposób. „Samurajskie Chorągwie” to w japońskiej prozie historycznej odpowiednik sienkiewiczowskiej trylogii.

Książka autorstwa Yasushi Inoue stanowi reprezentację japońskej beletrystyki historycznej.
„Samurajskie Chorągwie” to znakomicie napisana powieść osnuta na rzeczywistych wydarzeniach mających miejsce w XVI. Rywalizacja dwóch wielkich Liderów – TAKEDY SHINGENA i UESUGI KENSHINA, opisana w niezwykle barwny, przesycony epickim rozmachem sposób. „Samurajskie Chorągwie” to w...

Na plus zaliczyć można niewątpliwie historyczną tematykę, okres Sengoku i przedstawienie autentycznych postaci; o ile Shogun Clavella raczej mnie zniechęcił, to po tej lekturze z zaciekawieniem zagłębiłem się w materiały na temat Yamamoto Kansuke. Film "Heaven and Earth" (Ten to chi) o tych wydarzeniach tylko czeka aż uda mi się wyłuskać nieco więcej czasu. I na tym pochwały się kończą, bo sama w sobie powieść nie jest napisana szczególnie porywająco. Styl jest boleśnie zwięzny, dialogi kiepskie, a całość lepiej traktować jako kronikę kolejnych wydarzeń niż faktyczną powieść z fabułą, akcją i bohaterami. Jakby tak odrzeć całość z tej historyczności to niestety, obawiam się, że zostaje naprawdę niewiele.

Jak dla mnie tytuł polski trochę wyrządził dziełu krzywdę. Dosłowne tłumaczenie "Wiatr. Las. Ogień. Góra." bardziej by się chyba rzucało w oczy i zachęcało do sięgnięcia, chociażby z ciekawości.

Na plus zaliczyć można niewątpliwie historyczną tematykę, okres Sengoku i przedstawienie autentycznych postaci; o ile Shogun Clavella raczej mnie zniechęcił, to po tej lekturze z zaciekawieniem zagłębiłem się w materiały na temat Yamamoto Kansuke. Film "Heaven and Earth" (Ten to chi) o tych wydarzeniach tylko czeka aż uda mi się wyłuskać nieco więcej czasu. I na tym...

Klasyk Japońskiej prozy. Coś w stylu skośnookiej wersji Pana Tadeusza :)

Przyjemna lektura, którą polecam zarówno fanom Kraju Kwitnącej Wiśni, jak również niezaznajomionym z tematem żółtodziobom.

Fabuła wciąga, nawet nie zorientujesz się, kiedy zostanie Ci już tylko jedna strona do przerzucenia :)

Narracja nie należy do najbujniejszych, ale jest wystarczająca. Pomimo rzeczowego i zwięzłego stylu, można dać mu punkt - jego urok odpowiada rytmowi samej fabuły.

Wielce klimatyczne postacie, dialogi i zachowania. Jeśli lubisz nienaciąganą surowość i okrucieństwo wojowników - to lektura dla Ciebie.

Klasyk Japońskiej prozy. Coś w stylu skośnookiej wersji Pana Tadeusza :)

Przyjemna lektura, którą polecam zarówno fanom Kraju Kwitnącej Wiśni, jak również niezaznajomionym z tematem żółtodziobom.

Fabuła wciąga, nawet nie zorientujesz się, kiedy zostanie Ci już tylko jedna strona do przerzucenia :)

Narracja nie należy do najbujniejszych, ale jest wystarczająca. Pomimo...

風林火山 Fūrin kazan, The Samurai Banner of Furin Kazan (1953)
przeł. Dorota Marczewska

"- Nic z tego... Nienawidzę samobójstw!(...)
- Musisz podjąć decyzję.
Dziewczyna szarpnęła się, lecz nie zdołała oswobodzić ręki. Z góry popatrzyła na samuraja. Jej oczy miotały zimne błyski.
- Wokół same trupy. Ja chcę żyć na przekór wszystkim.
Kansuke uznał, że nigdy dotąd nie słyszał równie pięknego wyznania. Słowa dziewczyny, choć niegodne córki księcia, trafiały mu prosto do serca.
- Moja śmierć niczego nie zmieni - ciągnęła księżniczka. - Chcę na własne oczy zobaczyć, co się stanie z zamkiem i jeziorem... Będę żyła, choćby w nędzy i poniżeniu! Umrzeć z własnej ręki... Nie! Nie!"
(str. 42-43)

Hayaki koto kaze no gotoku,
shizukanaru koto hayashi no gotoku,
shinryaku suru koto hi no gotoku,
ugokazaru koto yama no gotoshi
疾きこと風の如く、
徐かなること林の如く、
侵し掠めること火の如く、
動かざること山の如し

[Szybcy jak wiatr,
spokojni jak las,
zaborczy jak ogień,
nieruchomi jak góra]
(str.50)

風林火山 Fūrin kazan, The Samurai Banner of Furin Kazan (1953)
przeł. Dorota Marczewska

"- Nic z tego... Nienawidzę samobójstw!(...)
- Musisz podjąć decyzję.
Dziewczyna szarpnęła się, lecz nie zdołała oswobodzić ręki. Z góry popatrzyła na samuraja. Jej oczy miotały zimne błyski.
- Wokół same trupy. Ja chcę żyć na przekór wszystkim.
Kansuke uznał, że nigdy dotąd nie słyszał...

O tej książce dowiedziałem się, gdy zobaczyłem ją na półce w bibliotece. Do jej przeczytania zachęcił mnie interesujący tytuł "Samurajskie chorągwie". Nie mogłem się oprzeć tym bardziej, że książkę napisał Japończyk. Pan Yasushi Inoue( czyt. Jasusi Inoue)przenosi nas do czasów z połowy XVI wieku, kiedy honor, sprawiedliwość i sławę zdobywano w potyczkach na miecze samurajskie. Naszym przewodnikiem jest Yamamoto Haruyaki Kensuke. Musiał zasłużyć sobie na przywilej służenia księciu Harunobu z dumnego rodu Takedów. Dopuszcza się podstępu i umawia z rzezimieszkiem Aoki Daizenem. Grasant* ma zaatakować bogatego samuraja, który jest wasalem księcia. Początkowo Daizen ma zaatakować, a Kansuke miał pojawić się przez "przypadek" i w ten sposób ratując dostojnika z opresji zyskać sobie jego wdzięczność. Opłacony zbir pomyślał, że ten przebiegły plan wprowadzi ich obu na dwór samego księcia. Nie przewidział, że nieobliczalny Yamamoto nie zamierza dopuścić, by jego plan został kiedykolwiek ujawniony. Zabija oprycha, a po półtora roku od uratowania wasala zostaje doradcą samego przywódcy klanu Takeda. Potwierdzeniem tego faktu jest zaszczyt, gdy książę nadaję imię Haruyaki. Zanim jednak do tego dochodzi prosi swojego poprzedniego pana o możliwość opuszczenia jego włości. Kensuke jest czterdziestoletnim roninem i nie może się równać z samurajami, którzy mają arystokratyczne pochodzenia. W świecie brutalnych walk rozgrywających się między możnymi przywódcami klanów jego błyskotliwą karierę można uznać za wielkie osiągnięcia. W okresie dwudziestu kilku lat w służbie u księcia z mało znanego ronina dostępuje godności wodza. Władca klanu Takeda słucha jego rad, a sztab doświadczonych generałów popiera jego pomysły. Za sprawą jego rad książę podbija kolejne klany i jednoczy Japonię. W zdumienie wprawia to, że zanim Kensuke stał się osobistym powiernikiem przywódcy tylko obserwował decyzje rady decydującej o podbijanych księstwa w kraju Nippon. Książę wiele zawdzięczał drobnemu roninonowi za namową Kensuke stał się mnichem, co uchroniło go przed utratą twarzy. W Japonii najważniejszy jest honor. Jeśli samuraj utracił ją po porażce w bitwie koniecznie musi go zmazać. Wódz Takedów miał w osobie rachitycznego samuraja kogoś więcej niż stratega. To był jego najbardziej oddanych sługa. Nie było ważne, że Kensuke nigdy nie splamił się krwią na żadnym polu bitwy. Nie zdobył żadnego zamku, nie wziął udziału w ani jednej kampanii wojennej. Zaskakiwał swoja niską posturą, odpychającą aparycją i inteligencją. Władał mieczem z taką umiejętnością, że nie podołali mu nawet najlepsi fechtmistrzowie. Sam główny bohater przekonuje, że swoim życiem udowodnił, jak wiele można osiągnąć jeśli jest się bardzo zmotywowanym. Jego śmierć jest równie bohaterska, jak jego dokonania. Razem z garstką samurajów w decydującej bitwie mierzy się z przeważający siłami wroga. Ginie w chwili, gdy młody samuraj z wrogiej armii pyta go o godność. Ten młody wojownik domyślił się, że zabije głównego stratega księcia, który władać będzie całą Japonią. Taka śmierć jest zaszczytem. Główny bohater umiera się w przekonaniu, że jego życie coś znaczyło i zostanie on zapamiętany jako niezłomny i doświadczony wojownik.

Książkę warto przeczytać, by dowiedzieć się więcej o patriarchalnym japońskim społeczeństwie. Można nawet rzec kulturze japońskich samurajów. Z ich kodeksem, sposobem w jakim obchodzą się z kobietami.
O ich nastawieniu do kwestii życia, śmierci oraz hańby. Autor moim zdaniem wiernie oddał społeczność ludzi oddanych sprawie, w którą wierzą. Samurajowie są do tego stopnia przekonani o swojej racji, że mogą za nią umrzeć.

Opublikowane: http://illumien.blogspot.com/

O tej książce dowiedziałem się, gdy zobaczyłem ją na półce w bibliotece. Do jej przeczytania zachęcił mnie interesujący tytuł "Samurajskie chorągwie". Nie mogłem się oprzeć tym bardziej, że książkę napisał Japończyk. Pan Yasushi Inoue( czyt. Jasusi Inoue)przenosi nas do czasów z połowy XVI wieku, kiedy honor, sprawiedliwość i sławę zdobywano w potyczkach na miecze...

Może niezbyt barwna, ale nadal przyjemna w odbiorze, ręką Japończyka i znawcy tematu oddająca realia samurajskiej Japonii.

Może niezbyt barwna, ale nadal przyjemna w odbiorze, ręką Japończyka i znawcy tematu oddająca realia samurajskiej Japonii.