Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Do tej pory nie jestem przekonana czy "Ender na wygnaniu" jest naprawdę potrzebną książką, koniecznym uzupełnieniem niedopowiedzianych wątków. Wychodzę z założenia, że czasem warto pozwolić, by to czytelnik uzupełnił luki - zwłaszcza wtedy, gdy autor nie ma właściwie nic ciekawego do opowiedzenia.

"Ender na wygnaniu" powstał 23 lata po "Grze Endera" i ma stanowić swoiste spoiwo pomiędzy "Grą" właśnie, a "Mówcą umarłych", wyjaśniając lub sygnalizując przy okazji kilka wątków obecnych w Sadze Cienia. Widać niestety, że Card miał ogromny problem, by powrócić do historii Endera (o czym zresztą uczciwie wspomina w posłowiu) i po tylu latach stworzyć książkę interesującą. Największy jej problem to fakt, że jest zwyczajnie... nudna. Rzeczony midquel sprawia, że Ender i Valentine tracą urok i autentyczność, które niewątpliwie cechują ich zarówno w "Grze Endera", jak i jej kontynuacjach. Nowe postaci irytują, a ich losy są kompletnie nieangażujące, główny konflikt i intryga - jakby rozwodnione, łatwe do przewidzenia.

Powieść miała ogromny potencjał, by pomóc czytelnikowi w eksploracji niezbadanych planet wydartych Formidom, skupić się na trudach ich kolonizacji, zarysować głębszy profil psychologiczny Endera i ukazać jego dojrzewanie, przeobrażenie w Mówcę. Co otrzymujemy zamiast tego? Kapitalny wątek złotych żuków, sugerujący istnienie swego rodzaju inżynierii biologicznej wśród Formidów, zostaje ograniczony do minimum na rzecz rozwleczonych opowieści o toksycznej matce, pierwszym pocałunku, nastoletnich zadurzeniach i manii wielkości. Trudno mi uwierzyć, że młody Wiggin tak po prostu porzuciłby jedyne żyjące ogniwo, które choć częściowo było w stanie pomóc mu zrozumieć martwe Królowe. A jednak chłopak ignoruje je, staje się gubernatorem z krwi i kości, odkładając na bok swoją podstawową, najgłębiej skrywaną motywację - zrozumienie.
Wątek Achillesa, dla mnie najciekawszy zaraz po wątku żuków, rozwiązuje się zaskakująco szybko i (niemal) bezboleśnie, kompletnie rozczarowująco, biorąc pod uwagę, że napięcie było budowane niemal przez całą książkę. Ot, był konflikt i go nie ma.

Powieść przegadana, pozbawiona głębi, prowadząca do punktu kulminacyjnego, który wzbudza niewiele emocji. Poprawna, ale na pewno nie niezbędna. W moim odczuciu saga doskonale poradziłaby sobie bez niej.

Do tej pory nie jestem przekonana czy "Ender na wygnaniu" jest naprawdę potrzebną książką, koniecznym uzupełnieniem niedopowiedzianych wątków. Wychodzę z założenia, że czasem warto pozwolić, by to czytelnik uzupełnił luki - zwłaszcza wtedy, gdy autor nie ma właściwie nic ciekawego do opowiedzenia.

"Ender na wygnaniu" powstał 23 lata po "Grze Endera" i ma stanowić swoiste...

"Gra Endera" to książka mojego dzieciństwa, z której bohaterem dorastałam i do której wracam regularnie co kilka lat. Za każdym razem, gdy jej detale zdołają już zatrzeć się w pamięci, odkrywam w niej coś nowego.

Nie oszukujmy się - Orson Scott Card nie słynie z wybitnego talentu literackiego, więc język powieści nie jest zbyt kwiecisty. A jednak to chyba właśnie dzięki temu warstwa językowa doskonale oddaje atmosferę świata przedstawionego - krótkie, żołnierskie zdania, chłodne kalkulacje i obserwacje, twarda dyscyplina Szkoły Bojowej, w której to genialne dzieci przygotowują się do uratowania świata przed przerażającymi najeźdźcami z kosmosu, z którymi nie sposób negocjować, nie sposób się porozumieć.

"W chwili, gdy naprawdę rozumiem swojego wroga, rozumiem go tak dobrze, że mogę pokonać, w tej właśnie chwili go kocham."

Card ma jednak niewątpliwy talent do pisania lekko o rzeczach trudnych. Z tego powodu czytanie o straumatyzowanych, walczących ze sobą kilkulatkach z perspektywy dziecka, Endera Wiggina, podawanego coraz to cięższym próbom, które złamałyby niejednego dorosłego, nie jest bolesnym przeżyciem, ale interesującą przygodą. Taką, w której z rozdziału na rozdział coraz bardziej współczuje się temu niezwykłemu chłopcu i kibicuje się mu, by poradził sobie z kolejnymi przeciwnikami - grupie kolegów z klasy dokuczających mu za to, że w świecie ścisłej kontroli urodzeń przyszedł na świat jako Trzeci; zazdrosnemu dowódcy innej armii w Szkole Bojowej; nauczycielom stawiającym przed nim coraz to gorsze przeszkody i wreszcie paskudnym robalom, stanowiącym zagrożenie dla całej ludzkości. I Ender radzi sobie, wciąż zastanawiając się kim jest naprawdę, jak wiele jest w nim z jego równie genialnego rodzeństwa i czy dokonał właściwych wyborów.

Koniec końców jednak nic nie jest takie, jakim wydaje się na pierwszy rzut oka.

Piękna, ponadczasowa historia, do której nadal chętnie będę wracać.

"Gra Endera" to książka mojego dzieciństwa, z której bohaterem dorastałam i do której wracam regularnie co kilka lat. Za każdym razem, gdy jej detale zdołają już zatrzeć się w pamięci, odkrywam w niej coś nowego.

Nie oszukujmy się - Orson Scott Card nie słynie z wybitnego talentu literackiego, więc język powieści nie jest zbyt kwiecisty. A jednak to chyba właśnie dzięki...

"Strzępki życia. O tym, jak grzyby tworzą nasz świat, zmieniają nasz umysł i kształtują naszą przyszłość" oferuje czytelnikowi fascynującą, satysfakcjonującą podróż do świata grzybów, popartą imponująco bogatą bibliografią oraz mnóstwem przypisów dla żądnych wiedzy.

"Grzybnia to styl życia, który rzuca wyzwanie naszej zwierzęcej wyobraźni."

I to jakie wyzwanie! Najbardziej niesamowitym odkryciem płynącym z lektury jest dla mnie fakt, jak wiele tajemnic kryje się jeszcze w tych niepozornych organizmach, jak wiele pozostaje do odkrycia, zbadania, zrozumienia - choćby ich motywacje, sposoby porozumiewania się wciąż pozostają zagadką.
Fenomenalne rozdziały dotyczące odmiennych stanów świadomości, przejmowania bezpośredniej kontroli nad jednostką oraz porostów, mykoryzy, współistnienia królestw grzybów i roślin kompletnie zmieniły moje postrzeganie tego, co widzialne i tego, co ukryte przed naszym wzrokiem - wdzierającego się w glebę, korzenie, mózgi... Grzyby przedstawione przez Sheldrake wydają się prezentować boską niemalże omniprezencję, odciskając swój tajemniczy, niezrozumiały ślad na wielu dziedzinach ludzkiego życia - od medycyny, przez rolnictwo i przetwórstwo, po budowę domów, konstrukcję mebli czy nawet transport.

Do samej książki mam dwa zarzuty. Jej największym grzechem jest otwarcie opowieści najnudniejszym, najmniej interesującym rozdziałem, który niemalże skłonił mnie do porzucenia lektury. Później jest już tylko lepiej, ale nadal nie bez wad - w książce są fragmenty, w których występuje zbyt wiele Merlina Sheldrake, a za mało grzybów. Filozoficzne wywody autora, osobiste odczucia i anegdotyczne historie opowiadające o relacji Merlin-grzybnia chętnie zamieniłabym na więcej czysto biologicznych, naukowych faktów. Bogata bibliografia wskazuje, że dałoby się to zrobić.

Mimo wszystko - to doskonała książka popularnonaukowa. Zdecydowany must read dla miłośników grzybów - zarówno tych, którzy podziwiają je w naturze, jak i na talerzu.

"Strzępki życia. O tym, jak grzyby tworzą nasz świat, zmieniają nasz umysł i kształtują naszą przyszłość" oferuje czytelnikowi fascynującą, satysfakcjonującą podróż do świata grzybów, popartą imponująco bogatą bibliografią oraz mnóstwem przypisów dla żądnych wiedzy.

"Grzybnia to styl życia, który rzuca wyzwanie naszej zwierzęcej wyobraźni."

I to jakie wyzwanie!...