Haori to ceremonialny element klasycznego japońskiego stroju, tu ważny dla trzech kobiet - ten pięknie haftowany w srebrne osty. Wspomniane trzy kobiety - zawiedzione, momentami podłe, czasem zakochane nieakceptowalną miłością piszą listy do jednego adresata, jakże ważnego w ich życiu. Dzisiaj nikt już takich listów nie pisze, tym bardziej warto je przeczytać zachwycając się stylem , precyzja i emocjami buzującymi tuż pod powierzchnią układnych słów i zwrotów. Pomimo iż opowieść jest tłumaczeniem z francuskiego, czujemy piękną, klasyczną szkołę japońskiej epistolografii. Polecam.

Haori to ceremonialny element klasycznego japońskiego stroju, tu ważny dla trzech kobiet - ten pięknie haftowany w srebrne osty. Wspomniane trzy kobiety - zawiedzione, momentami podłe, czasem zakochane nieakceptowalną miłością piszą listy do jednego adresata, jakże ważnego w ich życiu. Dzisiaj nikt już takich listów nie pisze, tym bardziej warto je przeczytać zachwycając...

Piękna.

Piękna.

Dość prosta historia, ale zdaje sobie sprawę ze swojej prostoty i jest adekwatnie krótka. Inoue udaje się tutaj zmieścić ciekawą opowieść o powierzchownej naturze człowieka, ale też o wężu, który kryje się za tą fasadą. Dobra fabuła, interesująca forma, mądry morał - warta uwagi pozycja.

Dość prosta historia, ale zdaje sobie sprawę ze swojej prostoty i jest adekwatnie krótka. Inoue udaje się tutaj zmieścić ciekawą opowieść o powierzchownej naturze człowieka, ale też o wężu, który kryje się za tą fasadą. Dobra fabuła, interesująca forma, mądry morał - warta uwagi pozycja.

Przypadkiem przeczytałem tę książkę drugi raz blisko dwa lata później i chyba ponownie nie zrobiła na mnie zbytniego wrażenia. Znajdzie się w niej parę ładnych zdań, ale całościowo sama historia i sposób jej opowiedzenia są jedynie umiarkowanie zajmujące.

Przypadkiem przeczytałem tę książkę drugi raz blisko dwa lata później i chyba ponownie nie zrobiła na mnie zbytniego wrażenia. Znajdzie się w niej parę ładnych zdań, ale całościowo sama historia i sposób jej opowiedzenia są jedynie umiarkowanie zajmujące.

Nie jest lekka, nie jest przyjemna. Ale ma w sobie coś ciekawego, coś co sprawia że człowiek się waha. Podczas każdego listu człowiek zmienia swój pogląd na bohaterów... jak dla mnie wyjątkowa historia.

Nie jest lekka, nie jest przyjemna. Ale ma w sobie coś ciekawego, coś co sprawia że człowiek się waha. Podczas każdego listu człowiek zmienia swój pogląd na bohaterów... jak dla mnie wyjątkowa historia.

猟銃 Ryōjū, The Hunting Gun (1949)

przeł. z francuskiego Anna Gostyńska

"Człowiek to taka głupia istota, że zawsze ma nadzieję, iż ktoś drugi potrafi go zrozumieć" (str. 11)

"Dotąd wierzyłam, że miłość, zawsze błogosławiona przez Boga i ludzi, lśni i triumfuje - jak słońce. Wierzyłam, że miłość z biegiem czasu przybiera na sile, jest jak przejrzyste wody potoku, połyskujące całą swą krasą pod promieniami słońca, drżące pod tchnieniem wiatru, ukryte wśród brzegów porosłych kwiatami, trawą, krzewami. Myślałam, że taka właśnie jest miłość. Jakże mogłam wyobrazić sobie miłość nie rozjaśnioną słońcem, płynącą znikąd do nikąd, w ukryciu, jak podziemna rzeka?" (str. 15)

"Jeśli nie możemy uniknąć grzechu, niech to będzie przynajmniej wielki grzech." (str. 16)

"Pisanie pożegnalnego listu jest bolesne. Nie lubię się rozczulać, ale nie chcę okazać się brutalna. Chciałabym, aby ta sprawa rozwodowa została przeprowadzona kulturalnie, abyśmy nie musieli ranić się wzajemnie, nie potrafię jednak całkowicie wyeliminować z tego listu śladów sentymentalizmu. W końcu list na temat rozwodu nie może być listem miłym, niezależnie od tego, kto go pisze. Spróbuję w tych warunkach wyrazić się jasno, tak jak to uczynić należy, gdy się prosi o rozwód. Będzie to więc list wyraźnie nieprzyjemny i na pewno pogłębi Twój chłód w stosunku do mnie." (str. 37)

"Tyś okazywał z początku chłód, a ja przystosowałam się do tego i odpowiadałam tym samym - było to jak stygnięcie żelaza rozpalonego do czerwoności. Wtedy Ty jeszcze bardziej podkreśliłeś tę sztywność w odniesieniu do mnie, i tak stopniowo osiągnęliśmy obecny stan zamrożenia, ten wspaniały nastrój rodzinny tak lodowaty, że i Ty, i ja mieliśmy czasem wrażenie, że nam brwi sztywnieją od szronu. Rodzina zakrzepła w chłodzie? Słowo "rodzina" zbyt wiele zawiera czułości, ludzkich uczuć, bym go mogła użyć. Należałoby raczej powiedzieć "twierdza"." (str. 40)

"Będę obecna w tym liście tak długo, jak długo będziesz go czytał. W chwili, gdy go otworzysz, odnajdziesz w nim tętno mego życia. I podczas tych piętnastu czy dwudziestu minut, póki nie przeczytasz ostatniego słowa, będziesz żył moim tętnem, a Twoja dusza i wszystkie Twoje myśli będą mną wypełnione - tak jak wtedy, gdy jeszcze byłam żywa." (str. 47-48)

"Miłość - to opętanie. Jest całkowicie normalne, że się jest opętanym gwałtowną chęcią wypicia filiżanki herbaty. Dlaczego więc nie miałbym prawa być opętany tobą?" (str. 49)

"Gdyby była wróciła, mogłabym powiedzieć jej po prostu i bez ogródek: "Czy nie chciałabyś oddać mi twego męża?" Albo mogłabym także powiedzieć: "Nadeszła chwila, kiedy muszę ci oddać twego męża". " (str. 54)

"Już w wieku szesnastu czy siedemnastu lat, kiedy nie wiemy jeszcze nawet, co oznacza słowo "kochać" lub "być kochaną", my kobiety instynktownie wiemy już, że szczęście - to być kochaną." (str. 62)

"Kiedy życie się kończy, gdy spoczywamy w spokoju z twarzą zwróconą w stronę śmierci, którą z nas obdarza Bóg prawdziwym spoczynkiem, wiecznym spokojem - czy kobietę, która mogła uważać się za kochaną i zakosztować szczęścia przyjmowania miłości, czy tę, która może powiedzieć, że kochała, choćby była nieszczęśliwa?" (str. 62)

猟銃 Ryōjū, The Hunting Gun (1949)

przeł. z francuskiego Anna Gostyńska

"Człowiek to taka głupia istota, że zawsze ma nadzieję, iż ktoś drugi potrafi go zrozumieć" (str. 11)

"Dotąd wierzyłam, że miłość, zawsze błogosławiona przez Boga i ludzi, lśni i triumfuje - jak słońce. Wierzyłam, że miłość z biegiem czasu przybiera na sile, jest jak przejrzyste wody potoku,...

Zaczarowała mnie zupełnie niespodzianie. To był mój pierwszy kontakt z literaturą japońską i takim rodzajem opisu relacji międzyludzkich. Od razu wpadłem. To małżeństwo trwa do dziś...

Zaczarowała mnie zupełnie niespodzianie. To był mój pierwszy kontakt z literaturą japońską i takim rodzajem opisu relacji międzyludzkich. Od razu wpadłem. To małżeństwo trwa do dziś...

Mam zwyczaj w miejscu, gdzie się pojawiam, wypatrzyć sobie bibliotekę. W szczawnickiej bibliotece mam nawet swoje konto. Od razu więc po przyjeździe przekonałam się, że nie ma tu niczego, czego jeszcze nie czytałam o Indiach, ale na półce powyżej zobaczyłam jakąś maleńką płoteczkę, króciutką opowieść japońskiego poety Tasushi Inoue -urodzonego w 1907 , zmarłego w 1991 roku.
Wciągnęłam się w nią od pierwszej chwili. Narrator tej historii z lat trzydziestych/ czterdziestych wydaje w poradniku myśliwskim wiersz. Bohaterem jego czyniąc samotnego mężczyznę pnącego się w górę ze strzelbą na ramieniu, z psem u boku. Po pewnym czasie dostaje list od mężczyzny, który rozpoznaje się w tym poetyckim portrecie. Zdumiewa go, że obcy człowiek mijając go tak dobrze poczuł jego samotność. Zawierza mu więc tajemnicę swego życia. Wysyła trzy listy od kobiet. Każdy z nich z innego punktu widzenia przedstawia nam jego historię miłosną.
Padają w tej opowieści takie słowa jak: grzech, zdrada, tajemnica, być kochaną, czy kochać, moje drugie JA, wąż, który mieszka w każdym z nas - egoizm, zazdrość, przeznaczenie. Więzi zrywane są w różny sposób. Aż po samotność. Ciekawie się czyta, choć z czasem poczułam znużenie tą opowieścią o ludzkim ranieniu się w miłości.
P.S. Tytułowe haori, strój ubrany przez jedną z bohaterek staje się impulsem do osłonięcia latami skrywanej prawdy.
Tło - miejsca, w których rozgrywa się historia relacji między panem Josuke Misugi, a trzema kobietami Shoko, Midori i Saiko to - Ashiya i Akashi

Kopiuję tu moją opinię z mojej strony nietylkoindie.pl

Mam zwyczaj w miejscu, gdzie się pojawiam, wypatrzyć sobie bibliotekę. W szczawnickiej bibliotece mam nawet swoje konto. Od razu więc po przyjeździe przekonałam się, że nie ma tu niczego, czego jeszcze nie czytałam o Indiach, ale na półce powyżej zobaczyłam jakąś maleńką płoteczkę, króciutką opowieść japońskiego poety Tasushi Inoue -urodzonego w 1907 , zmarłego w 1991 ...