To jedna z tych hitorii, o której nie da się zapomnieć, obok której nie można przejść obojętnie, która pochłonęła całą moją uwagę od początku do końca, książkę przeczytałam za jednym podejściem, nie sposób się było od niej oderwać.

To książka o jednej z głośniejszych spraw znęcania się nad dziećmi. Bestialstwo jakiego dopuściła się Eunice Spry wobec dzieci napawa obrzydzeniem, ale również wzbudza złość wobec tak lekkomyślnego postępowania jakim jest powierzanie opieki nad dziećmi osobom dorosłym- czy w tym przypadku były jakiegkolwiek kryteria wyboru matki zastępczej??

Uważam, ze Eunice to chora psychicznie osoba, takie historie powinny czegoś uczyć, dlatego każda kolejna potencjalna matka zastępcza powinna być na wstępnie poddana badaniom psychiatrycznym. Ale czy tak jest? Czy ta historia zmnieniła jakiekolwiek procedury adopcji??

Wreszcie rodzice Allomy... w książce nie ma ani jednego złego słowa o nich! Oddają własne dziecko ledwo sobie znanej osobie w opiekę, potem na wychowawnie, a następnie przestają się interesować nim... uważali, że kartki wysyłane córce z okazji urodzin czy świąt zrekompensują córce cokolwiek??

Straszne jest dla mnie postępowanie Eunice, co na każdej stronie książki jest wyraźnie podkreślane, ale niemniej straszne jest zachowanie rodziców Allomy, co tak naprawdę nie jest napisane wprost- i to mnie w tej relacji najbardziej frustruje.

Książka jest wstrząsającą reacją maltretowanego dziecka- warto przeczytać, żeby następnie móc się rozejrzeć dokoła czy aby ktoś nie potrzebuje naszej pomocy...

To jedna z tych hitorii, o której nie da się zapomnieć, obok której nie można przejść obojętnie, która pochłonęła całą moją uwagę od początku do końca, książkę przeczytałam za jednym podejściem, nie sposób się było od niej oderwać.

To książka o jednej z głośniejszych spraw znęcania się nad dziećmi. Bestialstwo jakiego dopuściła się Eunice Spry wobec dzieci napawa...