Jedno słowo: Słonecznik

Tak, słonecznik ;). Taki był pierwotny tytuł książki i w innym wydaniu taki jeszcze istnieje, a nawet sam pisarz nadał mu takowy :). Jest on symboliczny, bo mieści się w nim nazwa sierocińca, gdzie dwójka głównych bohaterów się poznaje (przelotnie troszku wcześniej) i powoli rodzi się między nimi uczucie. Drugie to NADZIEJA, a trzecie to po prostu zamiłowanie Christine do tego kwiatuszka :).

Czytając wcześniejsze komentarze zauważyłam, że dużo osób zarzuca tej książce bycie BANALNĄ, a ja tu przy tym stwierdzeniu pogrymaszę i pokręcę nosem i pytam się: A czy u tych osób pierwsze spotkanie, zakochanie się i ogółem ciąg dalszy życia we dwoje był taki super hiper NADZWYCZAJNY czy jednak trochę bardziej życiowy czyli BANALNY? Sami sobie odpowiedzcie. Tym bardziej, że pisarz tym razem OPOWIADA historię prawdziwych ludzi, a nie snuje czystą fikcję. I to jak się potoczyła mogło bardzo różnie się zakończyć - niekoniecznie happy endem, w końcu jesteśmy TYLKO i AŻ ludźmi i każdy popełnia błędy.

W ramach dygresji to co mną wstrząsnęło, oprócz oczywistego obrazu biedy i to jak biedne dzieci są traktowane (serce ściska), to że przysmakiem w Peru jest świnka morska. Tak! Nic nie zmyślam. Jak przeczytałam, że przewodnik zaserwował sobie danie ze świnki morskiej (cuy) to nie mogłam uwierzyć i przed oczami widziałam moje świnki, które kiedyś miałam. Wiem, nie powinno mnie to aż tak dziwić, bo w Chinach jedzą psy i koty, ale jednak.

Tym razem pisarz był tym opowiadającym, a cytaty z pamiętnika należały do Paula, który zakochał się w naszej Christine. Bywało, że miały funkcję spojleru ;).

Dzięki powieści odwiedziłam sobie Peru i dżunglę bez wychodzenia z domu. Bohater Jim jako przewodnik szczegółowo opisywał co "nas" czeka i można było się wczuć. Przyznam, nie zawsze śledziłam wszystko z zapartym tchem, ale ogółem bardzo dobrze mi się czytało. I to aż tak, że końcówkę, która mi została z 30 str. przeczytałam w parku przy mojej córeczce (ledwo ją zajęłam, ale się udało). I tak to mogłam odebrać zamawiane dwie książeczki plus jedną gratis, bo udało mi się skończyć właśnie tę ;).

Oceniam ją na BARDZO DOBRĄ, bo nie jest jakaś rewelacyjna, ale warta przeczytania, bo życiem pisana :).

Polecam w 100%

Jedno słowo: Słonecznik

Tak, słonecznik ;). Taki był pierwotny tytuł książki i w innym wydaniu taki jeszcze istnieje, a nawet sam pisarz nadał mu takowy :). Jest on symboliczny, bo mieści się w nim nazwa sierocińca, gdzie dwójka głównych bohaterów się poznaje (przelotnie troszku wcześniej) i powoli rodzi się między nimi uczucie. Drugie to NADZIEJA, a trzecie to po prostu...