Przed wiekami żył pewien człowiek, który zamiast chodzić po ziemi, zdecydował się skoczyć w przepaść ubóstwa. W jego skoku nie było lęku ani wahania, jedynie wiara w błogość, która go czeka po wykonaniu zadania. Z sercem zapalonym przez miłość przemierzał świat a niewidzialny ogień trawił go od wewnątrz. Wybierając drogę ciągłego umierania potwierdził swoje zaślubiny z biedą, która nie odstępowała go ani na krok. Opuszczenie przez niego świata próżności z jego wszystkimi dobrami stało się prawdziwym bogactwem. Dzięki surowej ascezie odkrył to, co w człowieku jest najważniejsze. Tym skarbem jest dusza. I pewnie zarówno wierzący, jak i ci nie podzielający ich wiary, postawią sobie pytanie o sens tych wszystkich ziemskich zabiegów. Dla jednych będą one przyczynkiem do osiągnięcia zbawienia, dla drugich wzorem głębokiego humanizmu godnym naśladowania. I życzę wszystkim aby mieli rację, o ile doprowadzi ich ona do bycia wartościowszymi ludźmi.

Zatapiając swój wzrok w tej pełnej mistycyzmu książce, podjąłem naukę pokory. Onieśmieliła mnie swoją prostotą a jednocześnie pozwoliła zapomnieć chociaż na chwilę o rzeczywistym świecie. Dzięki "Biedaczynie z Asyżu" uświadomiłem sobie, że wystarczy podnieść oczy i nadstawić ucha a wtedy od razu zdamy sobie sprawę z tego, jak zwykłe i codzienne cuda olśniewają nasze zmysły. Franciszek z Asyżu pokazał mi to wszystko, co kryje się poza światem widzialnym i uzmysłowił, jak wielkie znaczenie ma dla mnie sumienie i uczciwość. Ten zbuntowany święty dokonał wielkiego dzieła, dolał wiary w człowieka. I chociaż ta czara ekstazy nie wystarczy na długo, to wiem o kim mogę zawsze pomyśleć aby zwiększyć swój poziom zaufania do życia.

Nikos Kazantzakis w swojej zbeletryzowanej biografii św. Franciszka, zasiewa niepokój w duszy. To obawa o to, czy aby na pewno postępujemy zgodnie ze swoimi zasadami nie raniąc przy tym innych. Niewielu z nas potrafi się oderwać od ziemskiego padołu, tak jak uczynił to bohater "Biedaczyny z Asyżu", ale pewnie każdy chciałby postępować jak tylko może najmoralniej. Książka pełna jest nieziemskich wizji prowadzących do doskonałej radości. To lekcja przezwyciężenia uczucia głodu i przyjęcia na swoje barki ogromnej pogardy. Franciszek z Asyżu, zmieniając się z chłopca spędzającego całe dnie na hulankach w średniowiecznego krzyżowca którego bronią jest miłość, wychodzi poza granice tradycyjnie pojmowanego człowieczeństwa. Ze zwykłego misjonarza staje się kimś oddającym hołd prostym i ubogim ludziom.

Grecki powieściopisarz w swych dziełach porusza tematykę od której współcześni czytelnicy bardzo się oddalili. W kulturze uwielbienia dla konsumpcjonizmu, zapominamy o pokorze wobec wszystkiego co nas otacza. Nie chcemy myśleć o śmierci do której przecież każdy z nas zmierza. A to właśnie Franciszek z tej nieustępliwej i strasznej dla nas postaci uczynił swoją siostrę, która zaprowadzi go w wieczność. "Biedaczyna z Asyżu" oswaja nas tym samym z tematem przemijania, jakże ważnym dla kogoś chcącego zrozumieć sens życia. Mam nadzieję, że i Wy po lekturze tej książki odczujecie oddech czegoś dobrego, niekoniecznie oddając się religijnemu uniesieniu. Są pewne uniwersalne prawdy łączące wszystkich ludzi poszukujących drogi, którą chodzi dobro. Sukcesem będzie, jeśli spotkamy się na niej gdzieś w połowie podróży do celu.

Przed wiekami żył pewien człowiek, który zamiast chodzić po ziemi, zdecydował się skoczyć w przepaść ubóstwa. W jego skoku nie było lęku ani wahania, jedynie wiara w błogość, która go czeka po wykonaniu zadania. Z sercem zapalonym przez miłość przemierzał świat a niewidzialny ogień trawił go od wewnątrz. Wybierając drogę ciągłego umierania potwierdził swoje zaślubiny z...