Zapowiadało się bardzo obiecująco, a skończyło lekkim niedosytem.
Duszna atmosfera internatów w żeńskich szkołach? Co może być lepszego i trafniejszego dla oddania stłumionych namiętności i rodzących się obsesji niż klaustrofobia takich miejsc?
Obsesyjne zainteresowanie niezwykłą koleżanką? Och tak, może nareszcie coś innego niż banalny romans szkolny!
Intrygujący, oszczędny styl, zupełnie bezpretensjonalny i zwiastujący ciekawą lekturę. Och tak, tak!
I co?
Duszna atmosfera rozmyła się w zwyczajnej nudzie szkolnego życia. Namiętna fascynacja koleżanką gdzieś umknęła, ograniczając się tylko do wyczerpujących bohaterkę rozmów o literaturze francuskiej. Tła powieść nie ma żadnego, brakuje jej również wyraziście zarysowanych postaci, co zresztą łamie serce, bo taki potencjał! Zakończenie mogło być mocniejsze, tymczasem mi zostawiło niedosyt jako mało wyraziste i, co najgorsze, mało przekonujące.

Jako powieść "Szczęśliwe lata udręki" nie wyróżniają się niczym szczególnym: ot, wyższa strefa stanów średnich literatury bardziej ambitnej niż "lekkie, dowcipne, zabawne i mądre książki o życiu rozwódek w średnim wieku". I wyjątkowo nie uważam, żeby to było mało.

Zapowiadało się bardzo obiecująco, a skończyło lekkim niedosytem.
Duszna atmosfera internatów w żeńskich szkołach? Co może być lepszego i trafniejszego dla oddania stłumionych namiętności i rodzących się obsesji niż klaustrofobia takich miejsc?
Obsesyjne zainteresowanie niezwykłą koleżanką? Och tak, może nareszcie coś innego niż banalny romans szkolny!
Intrygujący,...