Uwielbiam "Moralność...", ale "Śmierć Felicyana Dulskiego" przeczytałam po raz pierwszy. Jestem usatysfakcjonowana. Ten język Nałkowskiej niesamowicie cięty, dowcip ponadprzeciętny, a postać Anieli to majstersztyk. Ratuje męża na wszystkie znane jej sposoby, bo co by było gdyby do kamienicy zawitał lekarz? Jakiż to wstyd! Nawet księdza woła dopiero wtedy gdy Felicyan już nie żyje.

Uwielbiam "Moralność...", ale "Śmierć Felicyana Dulskiego" przeczytałam po raz pierwszy. Jestem usatysfakcjonowana. Ten język Nałkowskiej niesamowicie cięty, dowcip ponadprzeciętny, a postać Anieli to majstersztyk. Ratuje męża na wszystkie znane jej sposoby, bo co by było gdyby do kamienicy zawitał lekarz? Jakiż to wstyd! Nawet księdza woła dopiero wtedy gdy Felicyan już...

Satysfakcjonująca i kontrowersyjna z kilku powodów. Tytułowa śmierć ciągnie się niemal przez całe (niekrótkie!) opowiadanie, męczy i dręczy, jak niezauważana agonia powinna. Zbyszko otrzymuje sarkastyczny finał swoich wątków z wcześniejszych wpisów "trylogii". Za to Dulska... przekracza wszelkie granice czytelniczej tolerancji. Nie jest już groteskową satyrą kołtuństwa, tylko destrukcyjną siłą, niweczącą wszelkie przejawy człowieczeństwa. Jest literalnie okropna. Szok, że autorka tak mocno przesunęła jej postać na mapce swoich mieszczańskich antywzorów.

Rozczarowująca nieco formą - rzeczywiście epicki warsztat Zapolskiej pozostawia nieco do życzenia - oraz powierzchownym potraktowaniem żeńskiej latorośli rodziny. Mela jest przesadzona w swej delikatnej niewinności, Hesia (niestety!) niemalże nieobecna.

Miło jednak móc przedstawiać teraz uczniom "Moralność" jako część cyklu. W swojej przygodzie "będę lepszym polonistą od swoich polonistów" uczyniłem kolejny krok!

Satysfakcjonująca i kontrowersyjna z kilku powodów. Tytułowa śmierć ciągnie się niemal przez całe (niekrótkie!) opowiadanie, męczy i dręczy, jak niezauważana agonia powinna. Zbyszko otrzymuje sarkastyczny finał swoich wątków z wcześniejszych wpisów "trylogii". Za to Dulska... przekracza wszelkie granice czytelniczej tolerancji. Nie jest już groteskową satyrą kołtuństwa,...

Somatyczny wręcz konterfekt agonii oraz idącej za nią śmierci najszlachetniejszej, milczącej bowiem, postaci z rodu Dulskich.

Somatyczny wręcz konterfekt agonii oraz idącej za nią śmierci najszlachetniejszej, milczącej bowiem, postaci z rodu Dulskich.

Ostatnia część tragikomicznej historii o rodzinie Dulskich jest, właściwie, już tylko tragiczna. Wyparcie własnych życiowych porażek i zakłamanie względem siebie w jakim żyją bohaterowie dochodzi do tak przytłaczających rozmiarów, że nawet te sporadyczne gry słowne, które z założenia mają czytelnika bawić, bardziej, niż do śmiechu skłaniają do refleksji. Dobry, choć na pierwszy rzut oka niepozorny kawałek literatury.

Ostatnia część tragikomicznej historii o rodzinie Dulskich jest, właściwie, już tylko tragiczna. Wyparcie własnych życiowych porażek i zakłamanie względem siebie w jakim żyją bohaterowie dochodzi do tak przytłaczających rozmiarów, że nawet te sporadyczne gry słowne, które z założenia mają czytelnika bawić, bardziej, niż do śmiechu skłaniają do refleksji. Dobry, choć na...

Trzecia część perypetii Dulskich dopełniła mój niedosyt, który pozostawał po przeczytaniu zbyt krótkich dwóch poprzednich sztuk. Aż nad to! Autorka zupełnie nie szczędzi tragicznej groteski kreując postać pani domu- Dulskiej. Przy końcu lektury staje się już ona nie do zniesienia, jej zimne wyrachowanie budzi okropny wstręt. Tym razem historia mnie nie zaskoczyła, w końcu przez większą część opowiadania, jak sam tytuł wskazuje, po prostu umiera Felicyan Dulski. Im dłużej trwała jego agonia, tym bardziej chciałam już ją zakończyć. Nieco już się zmęczyłam tą głupotą Dulskiej, więc już nawet trochę się cieszę, że to było nasze ostatnie spotkanie. Mimo to rodzinę Dulskich będę wspominała z ironicznym uśmiechem na twarzy. Polecam, szczególnie drugą część.

Trzecia część perypetii Dulskich dopełniła mój niedosyt, który pozostawał po przeczytaniu zbyt krótkich dwóch poprzednich sztuk. Aż nad to! Autorka zupełnie nie szczędzi tragicznej groteski kreując postać pani domu- Dulskiej. Przy końcu lektury staje się już ona nie do zniesienia, jej zimne wyrachowanie budzi okropny wstręt. Tym razem historia mnie nie zaskoczyła, w końcu...