Mamy świeżą rekrutkę, która okazuje się całkiem trzeźwo myślącą dziewczyną. Przebłysk (przypadkowego) geniuszu i zostaje kapralem.
Mamy też młodą czarownicę, która wcale nie jest jakaś wybitna. Ale i tak zostaje wysłana w bardzo ważną misję. To nic, że pakuje się w tarapaty i w sumie zdradza swoich ludzi. To nic, i tak w końcu zostanie bohaterką.
No i mamy też NASZYCH, Cichych Braci.
Jak echo powraca czasem Achaja.

Spodziewałam się czegoś więcej. Szczerze mówiąc dużo więcej. Pomijam fakt, książka wyszła parę lat po tym, jak to było planowane.
Znowu mamy do czynienia z silnymi psychicznie dziewczynami, chociaż już nie tak wyrazistymi jak Achajka.
Historia zatacza koło. Znowu wojna, znowu jakaś dziewczynka idzie przez życie przebojem, zdobywa siostry i kolejne stopnie. Druga z grzecznej czarownicy staje się wojowniczką. Tyle że nie uzbrojoną w czary, a w karabin maszynowy. (Już to znamy, nieprawdaż?)
Jeżeli chodzi o język, to stracił na swojej wulgarności. Stracił trochę swój zadziorny charakterek. Co więcej (i tutaj uwaga spojler) nikt nie idzie z nikim do łóżka!
Nadal polecam bo książka jest ciekawa i warta przeczytania, ale to już nie ten sam poziom co przy Achajce. Co nie zmienia faktu, że i tak jak głupia wydam kolejne 100zł na resztę trylogii.

Mamy świeżą rekrutkę, która okazuje się całkiem trzeźwo myślącą dziewczyną. Przebłysk (przypadkowego) geniuszu i zostaje kapralem.
Mamy też młodą czarownicę, która wcale nie jest jakaś wybitna. Ale i tak zostaje wysłana w bardzo ważną misję. To nic, że pakuje się w tarapaty i w sumie zdradza swoich ludzi. To nic, i tak w końcu zostanie bohaterką.
No i mamy też NASZYCH,...