W otaczającym nas świecie wciąż obowiązują różnego rodzaju stereotypy. Jednym z nich jest przekonanie, że ludzie, którzy przekroczyli pewien próg wiekowy powinni, jak powiedziała kiedyś aktorka Ewa Kasprzyk, czołgać się do sarkofagu. Tymczasem rozwija się medycyna, kosmetologia, ludzie dłużej żyją zachowując dobry wygląd, sprawność fizyczną i psychiczną. Nie wszyscy ale wielu.
William Wharton w swojej powieści "Spóźnieni kochankowie" pokazuje nam, że miłość nie jest przypisana tylko młodym ludziom, ze ci dojrzali też mają do niej prawo i tak samo jej potrzebują. Miłość przychodzi bądź nie, ale nie ma związku z wiekiem. Nasi bohaterowie, to mająca 71 lat, niewidoma Mirabelle oraz Jack, który ma lat 49. Nie przeszkadza im to w nawiązaniu relacji, o jakiej inni mogą tylko marzyć. Rodzi się między nimi niezwykła więź, która rozświetla Mirabelle ostatnie chwile życia a w Jacku rozwija wrażliwość na otaczający go świat, jego piękno i pozwala tworzyć niezwykłe obrazy. Mimo dużej różnicy wieku, 22 lata, kochankowie wspaniale się rozumieją i uzupełniają. Wharton mówi nam, że miłość to coś wielkiego i wyjątkowego, nie jest zależna od wieku, warto na nią czekać nawet całe życie. A gdy nam się już trafi powinniśmy się jej poddać z pełnym zaangażowaniem i cieszyć się nią tak długo, na ile los nam pozwoli.
Powieść jest skonstruowana w charakterystyczny sposób, czyta się ją bardzo dobrze. Jest to pierwsza powieść tego pisarza, którą przeczytałam. Polecam!

W otaczającym nas świecie wciąż obowiązują różnego rodzaju stereotypy. Jednym z nich jest przekonanie, że ludzie, którzy przekroczyli pewien próg wiekowy powinni, jak powiedziała kiedyś aktorka Ewa Kasprzyk, czołgać się do sarkofagu. Tymczasem rozwija się medycyna, kosmetologia, ludzie dłużej żyją zachowując dobry wygląd, sprawność fizyczną i psychiczną. Nie wszyscy ale...