Różnica pomiędzy drugą książką Christie czyli „Tajemniczy przeciwnik” a trzecią, którą jest „Morderstwo na polu golfowym” jest jak dla mnie ogromna. O ile „Tajemniczy przeciwnik” wydawał mi się chaotyczny, naiwny i chwilami wybrakowany o tyle „Morderstwo…” uważam za bardzo dobry kryminał. Rzecz jasna nie sposób go zestawiać ze współczesnymi kryminałami ale jak na epokę w której powstał to uważam go za bardzo interesujący.

Przede wszystkim uważam, że fabuła jest bardziej spójna, przemyślana, już nie taka chaotyczna. Agatha miała bardzo dobry pomysł na intrygę i na jej zbudowanie poświęciła dużo uwagi zamiast na pośpieszne budowanie napięcia, które co najwyżej wprowadzało zamęt. Poza tym jak zwykle błyszczy postać Herkulesa Poirot, piekielnie inteligentnego detektywa, którego nie sposób nie darzyć sympatią. Nie sposób też nie dostrzec, że autorka dużo bardziej przyłożyła się do skonstruowania ciekawego tła i interesujących postaci. Nawet Hastings nie denerwował mnie już tak bardzo swoją chwilową nieudolnością i brakiem umysłowej zaradności (czym niezwykle mnie drażnił w „Tajemniczej historii w Styles”). No i tym razem miałem już spory problem z ustaleniem kto zabił. Jednak obstawiałem inaczej i po raz pierwszy Agatha wywiodła mnie w pole.

Jeśli Christie będzie się tak interesująco rozwijała w swoim dalszych powieściach to ja jestem ich bardzo ciekaw. Jako, że to moja trzecia jej książka, którą przeczytałem i nie mogę się przez to odnieść do innych, to mogę jedynie mieć nadzieję, że będzie już tylko coraz lepiej.

Różnica pomiędzy drugą książką Christie czyli „Tajemniczy przeciwnik” a trzecią, którą jest „Morderstwo na polu golfowym” jest jak dla mnie ogromna. O ile „Tajemniczy przeciwnik” wydawał mi się chaotyczny, naiwny i chwilami wybrakowany o tyle „Morderstwo…” uważam za bardzo dobry kryminał. Rzecz jasna nie sposób go zestawiać ze współczesnymi kryminałami ale jak na epokę w...