Tak sobie myślę, gdybym chciała opisać swoje życie, to czy by to była ciekawa opowieść? Bo przecież wyłączając z niego pojedyncze dni burz, krótkie okresy wahań nastrojów, „wielkie” porażki i „mega” osiągnięcia, od tego odejmując czas śmiechu do rozpuku i histerycznego płaczu, to ten mój żywot jest strasznie monotonny. Nie powiem, że nudny bo jak dotąd mnie nie znudził ale taki jakiś jednostajny, jak spokojne morze. Tylko, że ono spokojne bywa rzadko a z moim życiem jest na odwrót.

I gdybym tak spisała miesiąc za miesiącem, rok za rokiem, to ewentualny czytelnik nie umarłby przypadkiem z nudów? Urodziłam się, żyłam, żyję. Doświadczam każdego dnia na swój własny sposób, wypróbowany, znajomy, nobliszkowy. I gdy cofam się pamięcią, to przeskakuję pewne okresy czasu, zatrzymuję się na wydarzeniach odbiegających od zwyczajnego nurtu. Ale czy te pominięte fragmenty nie są warte choć jednego zdania, czy były na nic, czy przepuściłam ten czas przez palce?

Nie, ja tak nie uważam. Każdy dzień, każda minuta to moja historia, moja opowieść, której nie snuję tylko słowami. Piszę ją gestem, ruchem, emocjami. Dokolorowuję relacjami z ludźmi, przeczytanymi książkami, obejrzanymi filmami, wysłuchaną muzyką. Ciągle widzę, słyszę i czuję. I myślę. Bo w mojej głowie pojawiają się refleksje. One dodatkowo nadają wszystkiemu dookoła sens.

Dziękuję Julianowi Barnes’owi za „Pod słońce”, bo to ta książka zainicjowała moje powyższe przemyślenia. Moje własne, może nudne.

Mam plan, gdy skończę osiemdziesiątkę zacznę palić, papierosy czy cokolwiek innego;)

Tak sobie myślę, gdybym chciała opisać swoje życie, to czy by to była ciekawa opowieść? Bo przecież wyłączając z niego pojedyncze dni burz, krótkie okresy wahań nastrojów, „wielkie” porażki i „mega” osiągnięcia, od tego odejmując czas śmiechu do rozpuku i histerycznego płaczu, to ten mój żywot jest strasznie monotonny. Nie powiem, że nudny bo jak dotąd mnie nie znudził ale...