Męczyłem się z pierwszą częścią - bardzo długi rozbieg przed tym, co pochłonęło mnie w części II i III. Część druga była dla mnie dość istotną wizją kobiecości i feminizmu - ta agresja Rachel donikąd nie prowadzi. Można to pojąć dopiero w kontekście wizjonerskiej i filozoficznej części III. Barnes napisał swą książkę w 1986 roku, tuż przed epoką digitalizacji, a część III to takie sf trochę, bo akcja dzieje się w 2006. Przewidział całą tę marność informatyki, która nie daje żadnych odpowiedzi, a tylko czyni nas bardziej wyalienowanymi. Mała książeczka - 180 stron - ale jak to u Barnesa, gęsta od treści. No i intensywnie zapładnia ku refleksji. Nasze krótkie życie nie powinno być polem nieustannej walki.

Męczyłem się z pierwszą częścią - bardzo długi rozbieg przed tym, co pochłonęło mnie w części II i III. Część druga była dla mnie dość istotną wizją kobiecości i feminizmu - ta agresja Rachel donikąd nie prowadzi. Można to pojąć dopiero w kontekście wizjonerskiej i filozoficznej części III. Barnes napisał swą książkę w 1986 roku, tuż przed epoką digitalizacji, a część III...

Książki Barnesa wyjątkowo nierówne. Tym razem opowieść taka sobie. Autor tworząc bohaterów przydaje im cechy niepowtarzalne, wyraźnie zarysowuje postać, powieściową osobowość. Tym razem przesadził, to nie charaktery postaci a ich karykatury. Przyjmuję, że taka jest konwencja tej pozycji Barnesa ale w tym wypadku nadaje to dziwaczności i postaci i zdarzeń.

Książki Barnesa wyjątkowo nierówne. Tym razem opowieść taka sobie. Autor tworząc bohaterów przydaje im cechy niepowtarzalne, wyraźnie zarysowuje postać, powieściową osobowość. Tym razem przesadził, to nie charaktery postaci a ich karykatury. Przyjmuję, że taka jest konwencja tej pozycji Barnesa ale w tym wypadku nadaje to dziwaczności i postaci i zdarzeń.

Tak sobie myślę, gdybym chciała opisać swoje życie, to czy by to była ciekawa opowieść? Bo przecież wyłączając z niego pojedyncze dni burz, krótkie okresy wahań nastrojów, „wielkie” porażki i „mega” osiągnięcia, od tego odejmując czas śmiechu do rozpuku i histerycznego płaczu, to ten mój żywot jest strasznie monotonny. Nie powiem, że nudny bo jak dotąd mnie nie znudził ale taki jakiś jednostajny, jak spokojne morze. Tylko, że ono spokojne bywa rzadko a z moim życiem jest na odwrót.

I gdybym tak spisała miesiąc za miesiącem, rok za rokiem, to ewentualny czytelnik nie umarłby przypadkiem z nudów? Urodziłam się, żyłam, żyję. Doświadczam każdego dnia na swój własny sposób, wypróbowany, znajomy, nobliszkowy. I gdy cofam się pamięcią, to przeskakuję pewne okresy czasu, zatrzymuję się na wydarzeniach odbiegających od zwyczajnego nurtu. Ale czy te pominięte fragmenty nie są warte choć jednego zdania, czy były na nic, czy przepuściłam ten czas przez palce?

Nie, ja tak nie uważam. Każdy dzień, każda minuta to moja historia, moja opowieść, której nie snuję tylko słowami. Piszę ją gestem, ruchem, emocjami. Dokolorowuję relacjami z ludźmi, przeczytanymi książkami, obejrzanymi filmami, wysłuchaną muzyką. Ciągle widzę, słyszę i czuję. I myślę. Bo w mojej głowie pojawiają się refleksje. One dodatkowo nadają wszystkiemu dookoła sens.

Dziękuję Julianowi Barnes’owi za „Pod słońce”, bo to ta książka zainicjowała moje powyższe przemyślenia. Moje własne, może nudne.

Mam plan, gdy skończę osiemdziesiątkę zacznę palić, papierosy czy cokolwiek innego;)

Tak sobie myślę, gdybym chciała opisać swoje życie, to czy by to była ciekawa opowieść? Bo przecież wyłączając z niego pojedyncze dni burz, krótkie okresy wahań nastrojów, „wielkie” porażki i „mega” osiągnięcia, od tego odejmując czas śmiechu do rozpuku i histerycznego płaczu, to ten mój żywot jest strasznie monotonny. Nie powiem, że nudny bo jak dotąd mnie nie znudził ale...

Daję drugą szansę Barnes-owi po nieudanym „Jeżozwierzu” /1 gwiazdka/.
I teraz mam dylemat, bo mamy kombinatoryjkę składającą się z trzech elementów: Barnes jest głupi, jego bohaterka jest superidiotka, ja jestem tępy. W celu analizy wszytkich kombinacji przeczytałem WSZYSTKIE recenzje dostępne w internecie i znalazłem jedno ciekawe zdane:
“It will be seen that this novel takes great liberties with the handling of time”.
Ponieważ, ni diabła nie rozumiem co to znaczy, wysuwam wniosek z kombinatoryjki, że to JA JESTEM TĘPY, czego też Państwu z całego serca życzę.

Daję drugą szansę Barnes-owi po nieudanym „Jeżozwierzu” /1 gwiazdka/.
I teraz mam dylemat, bo mamy kombinatoryjkę składającą się z trzech elementów: Barnes jest głupi, jego bohaterka jest superidiotka, ja jestem tępy. W celu analizy wszytkich kombinacji przeczytałem WSZYSTKIE recenzje dostępne w internecie i znalazłem jedno ...

13.05.2015

13.05.2015

Tłumacz z Krakowa używa regionalizmów - irytują

Tłumacz z Krakowa używa regionalizmów - irytują

Książka, mimo pewnych słabości, skłania do różnorakich przemyśleń. Jedno z nich; młodość bohaterki przypada na lata czterdzieste w Anglii. Jak bardzo świat się zmienił w ciągu życia jednego pokolenia. Polecam.

Książka, mimo pewnych słabości, skłania do różnorakich przemyśleń. Jedno z nich; młodość bohaterki przypada na lata czterdzieste w Anglii. Jak bardzo świat się zmienił w ciągu życia jednego pokolenia. Polecam.

Czytałam dawno temu, zapomniałam treść, ale podobało mi się.

Czytałam dawno temu, zapomniałam treść, ale podobało mi się.