Niepisaną regułą wszelkich książkowych trylogii jest to, że drugi tom jest przeważnie kluczowy. Jako ten środkowy ma za zadanie rozwinąć wątki i postacie przedstawione w tomie pierwszym i przygotować rozwiązania do finału, który nastąpi w tomie ostatnim.
Joe Abercrombie umiejętnie zaciekawia czytelnika kontynuując wątki z Samego ostrza i sprawiając, że strony przerzucają się same. Intryga nabiera tempa, postacie ukazane są w szerszej perspektywie i niektóre z nich ujawaniają zachowania, o które nikt by ich nie podejrzewał.
Sama akcja powieści toczy się trójtorowo: poszczególne rozdziały dotyczą przygód albo wesołej gromadki z Północy idącej na wojnę z Bethodem, albo Inwizytora Glokty - jak zawsze w samym środku jakichś spisków - lub Bayaza i jego kompanów zmierzających gdzieś na kraniec świata.
Takie różnicowanie sprawia, że cały czas w powieści coś się dzieje a czytelnicy się nie nudzą.
Podczas lektury nieustannie towarzyszyło mi uczucie jakie miałem oglądając Parszywą dwunastkę : kibicowałem bandzie łotrów z góry skazanych na porażkę. Wielka sztuka udała się autorowi: stworzyć postacie generalnie nie dające się lubić - jak Glokta- a jednocześnie sprawić by jednak wzbudzały jakieś pozytywne uczucia.
Generalnie Nim zawisną na szubienicy jest bardzo dobrą lekturą. Zapewniającą rozrywkę na najwyższym poziomie. Teraz pozostaje czekać na ostatni tom, który biorąc pod uwagę politykę polskiego wydawcy okaże się pewnie gdzieś około roku 2020.

Niepisaną regułą wszelkich książkowych trylogii jest to, że drugi tom jest przeważnie kluczowy. Jako ten środkowy ma za zadanie rozwinąć wątki i postacie przedstawione w tomie pierwszym i przygotować rozwiązania do finału, który nastąpi w tomie ostatnim.
Joe Abercrombie umiejętnie zaciekawia czytelnika kontynuując wątki z Samego ostrza i sprawiając, że strony przerzucają...