Marek Niedzwiecki był poniekąd częścią mojej wczesnej młodości ponieważ oczywiście słuchałam Listy Przebojów Programu Trzeciego. I choć w tamtych czasach można było już bez problemów kupić kasety (bardzo często pirackie) to należę jeszcze do tych osób, które w zaciszu domowym piosenki nagrywało (m.in. właśnie z Trójki). Co ciekawe, chociaż uwielbiałam słuchać jego wywodów i anegdotek to wdzięczniejsza jestem p. Markowi za "Wzrockową listę przebojów" w telewizyjnej Dwójce, bo to tam można było oglądać teledyski do wybranych przez niego utworów (a wtedy obejrzenie teledysku to naprawdę było coś)

Jeżeli chodzi o książkę to mam wrażenie, że autor w części dotyczącej dzieciństwa i wczesnej młodości otworzył się bardziej. W części dotyczącej współczesności i lat ją bezpośrednio poprzedzających p. Marek ogrodził się mimo wszystko jakimś murem, nie wpuszcza czytelnika za blisko. I choć przeczytałam wspomnienia człowieka spełnionego, korzystającego z życia i zadowolonego z wielu jego aspektów to (zwłaszcza w końcówce) wyczułam jakiś smutek.

Marek Niedzwiecki był poniekąd częścią mojej wczesnej młodości ponieważ oczywiście słuchałam Listy Przebojów Programu Trzeciego. I choć w tamtych czasach można było już bez problemów kupić kasety (bardzo często pirackie) to należę jeszcze do tych osób, które w zaciszu domowym piosenki nagrywało (m.in. właśnie z Trójki). Co ciekawe, chociaż uwielbiałam słuchać jego wywodów i...