Po przeczytaniu biografii "Królowej Bugatti" czuję faktograficzny niedosyt. W jednym z pierwszych rozdziałów autorka książki, Miranda Seymour oznajmia, iż zna bohaterkę na wskroś. Poznała jej listy, przejrzała każdy z materiałów na jej temat jaki zachował się do czasów współczesności. Co więcej, posiada dostęp do pamiątek, oraz niepublikowanych zdjęć. Mówi nam to wszystko po to, aby usprawiedliwić, że od tego momentu stanie się jej kryształowym alter-ego. Przez 300 stron mamy do czynienia z narratorem irytująco-wszechwiedzącym. Cofa się w czasie z tak wielką dokładnością, iż czuje na własnej skórze kiedy Helene Delange jest głodna, co myśli podczas kąpieli, czy jej oczy były suche na spacerze, czy uszy marzły, czy but uwierał, czy przed prawie stu laty mały pająk utkał pod domem bohaterki pajęczynę i dlaczego wybrał akurat jej dom, choć o najgorszym nie wspomniałem - w ferworze pracy autorka tworzy fikcyjne dialogi. Dla przykładu w jednym z rozdziałów opisała została sprzeczka na pogrzebie ojca bohaterki jedynie na podstawie... notarialnego aktu zgonu i miejskiego przewodnika. Autorka kreśli bajkę o księżniczce (trochę o sobie, trochę o bohaterce), której zachowanie można porównać jedynie do dobrze znanej bajki o świerszczu i mrówkach. Wszystkie potknięcia postaci są natychmiast prostowane przez pryzmat poprawności politycznej, czy też Freudowskiej analizy. O ile bogatsza byłaby to pozycja, gdyby zamiast pisać historię na nowo, przedstawić ją bez owijania w bawełnę, bez technikoloru. W czarno białym kolorze, w pyle, nadać pędu wyścigom, złapać w biały szal wiatr, a w serce wpleść mechaniczny szał. Może kiedyś, innym razem...

Po przeczytaniu biografii "Królowej Bugatti" czuję faktograficzny niedosyt. W jednym z pierwszych rozdziałów autorka książki, Miranda Seymour oznajmia, iż zna bohaterkę na wskroś. Poznała jej listy, przejrzała każdy z materiałów na jej temat jaki zachował się do czasów współczesności. Co więcej, posiada dostęp do pamiątek, oraz niepublikowanych zdjęć. Mówi nam to wszystko...