Na gorąco po odłożeniu ostatniego tomu "Eragona" i zakończeniu cyklu DZIEDZICTWO ocieram łzę. Czuję niedosyt i żal. Gdzieś we mnie tkwiło przekonanie, że po zwyciężeniu Galbatorixa pewne rzeczy potoczą się inaczej. Zakończenie tej serii było dla mnie zupełnie niespodziewane, zupełnie nieprzewidywalne... Mam nadzieję, że Paolini, zgodnie z obietnicą powróci do świata Alagestii, a wspaniałe kreacje z "Eragona" nie zostaną zapomniane. Cóż. W oku łza, a w głowie nadzieja na ekranizację porównywalną z "Władcą Pierścieni".
Za Alagestię i Smoczych Jeźdźców!

Po przeczytaniu "Eragona" po raz pierwszy kilka lat temu nie mogłam wyzbyć się uczucia pustki. Ta książka poruszyła we mnie coś, czego do tej pory nie udało mi się ponownie odnaleźć. To jakaś niewidzialna, cieniutka struna, dzięki której ten świat nie tylko do mnie przemówił - JA SIĘ W NIM ZATRACIŁAM!
Zakochałam się w Alagaesii. Zakochałam się w bohaterach, których poznałam na kartach książki. Omotały mnie do tego stopnia, że zachłannie zaczęłam szukać tej iskry, tych wrażeń w innych książkach i światach fantasy.
Młody Christopher Paolini pokazał mi, że posiadanie wyobraźni i pióra to nie wszystko. Pokazał mi, że jeśli się chce, można stworzyć coś, co oszołomi i powali na kolana. Chociaż w całości serii napotkać można różne odwołania do literatury fantasy, widać, że Alagaesia jest zupełnie nowym i niepowtarzalnym tworem wyobraźni autora. Wielkim szokiem było dla mnie to, że autor pisząc pierwszy tom serii miał zaledwie 17 lat!
Ze wszystkich postaci, które przewinęły się przez karty powieści najbardziej pokochałam Broma i Nasuadę. Brom od samego początku wniósł powiew wielkiej tajemnicy. Jako jedna z niewielu postaci miała wpływ na wszystko, co działo się z Eragonem nawet po swojej śmierci. Jednocześnie spośród wszystkich związanych z głównym bohaterem o Bromie dowiadujemy się najwięcej. Zajmuje on sporo miejsca zarówno w pamięci samego Eragona, jak i większości ludzi i elfów, z którymi ma do czynienia. Cieszę się, że jego charakter jest nakreślony w taki sposób, by jednocześnie wabić i odkrywać. Nasuada jako jedyna z kobiecych postaci zdobyła moje serce. Jest jednocześnie kobietą i wojownikiem. Córką i władcą. Doskonały strateg i czysty umysł. U niej uroda szła w parze z mądrością, a chęć zemsty nie przesłoniła jej zdrowego rozsądku. Nasuada zaimponowała mi bardzo w momencie próby Długich Ostrzy. W ostatnim tomie okazał się osobą o silnej woli, która zdołała się przeciwstawić samemu ciemiężycielowi - Krzywoprzysiężcy Galbatorixowi. Słusznie wybrana została jego następcą.
Ciekawie wyrysowane charaktery i wyraźne związki pomiędzy bohaterami o dziwo wcale nie skomplikowały mi obrazu. Wręcz przeciwnie. Od pierwszego momentu udało mi się zapaść w przedstawiony świat, a czytając kolejne tomy po prostu chłonęłam informacje zawarte pomiędzy wierszami. Nietrudno było mi wyobrazić sobie wszystko, co przedstawiał autor. Zresztą wspaniałe opisy elfiego kraju i smoczego królestwa - Vroengardu mogą śnić się po nocach. Opisane są prostymi słowami, a tak bardzo zapadają w pamięć...

Chciałam, żeby skończyło się inaczej.
Myślałam, że Eragon ostatecznie zostanie w elfim kraju z Aryą. W pewnym momencie miałam nadzieję na związek Nasuady i Morzana. Ostatecznie dopiero w "Dziedzictwie" poznajemy pobudki kierujące Galbatorixem. W ostatnim tomie zostaje wyjaśnionych wiele tajemnic, które wcześniej wspomniane miały wpływ na wydarzenia i głównych bohaterów. Galbatorix nieco "wybielony" okazuje się być nie szaleńcem, a idealistą, który dąży do ograniczenia władzy magicznej. Jak to mówią - po trupach do celu. Nasuada obejmuje władzę po upadku Smoczego Jeźdźca i wydaje się być faktycznie jedyną nadającą się do tego osobą. Poza Eragonem oczywiście. Ten zaś ostatecznie odmawia i władzy w Alagaesii i władzy w kręgach magów wybierając sobie za cel szkolenie przyszłych Smoczych Jeźdźców i ochronę Eldunari i Smoczych Jaj.
A propos Eldunari... To najlepszy wątek w całej powieści. Serio :)

Eragon, Najstarszy, Brisingr i Dziedzictwo na stałe goszczą w mojej domowej bibliotece. Nie raz i nie dwa jeszcze do nich wrócę. I mam nadzieję, ze Paolini nie zapomni o stworzonym przez siebie świecie!

Na gorąco po odłożeniu ostatniego tomu "Eragona" i zakończeniu cyklu DZIEDZICTWO ocieram łzę. Czuję niedosyt i żal. Gdzieś we mnie tkwiło przekonanie, że po zwyciężeniu Galbatorixa pewne rzeczy potoczą się inaczej. Zakończenie tej serii było dla mnie zupełnie niespodziewane, zupełnie nieprzewidywalne... Mam nadzieję, że Paolini, zgodnie z obietnicą powróci do świata...