Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z pewną obawą sięgałam po "Pokutę", ponieważ jest to zupełnie inny cykl niż moje ukochane Kroniki Wampirów - klasyk wśród wampirycznych powieści naszych czasów. Z jednej strony czułam dziwne przekonanie, że "Pokuta" "Kronikom" nie dorówna, natomiast z drugiej było dziwne podniecenie, bo przecież, jak porównywać dwie zupełnie różne powieści.
I faktycznie.
Odkładając pierwszy tom nowej serii zaczęłam czuć niedosyt, choć początek zdecydowanie tego nie zapowiadał. Nie spodobał mi się główny bohater, nie spodobała mi się jego profesja, nie spodobało mi się tło, w którym osadzono powieść. Ale tak było do momentu, kiedy na kartach powieści nastąpił dramatyczny zwrot akcji.
Zamiast śledzić dotychczasowe życie nieco wymuszonego Tobby'ego o'Dare autorka przeniosła mnie do XIII wiecznej Anglii, gdzie główny bohater ma do wykonania zadanie... Jakie? Aby się dowiedzieć powinniście przeczytać te książkę. ;)

"Pokuta" jest nietypowa. Z jednej strony widzimy brutalny świat, który w żaden sposób głównego bohatera nie oszczędzał. Dziwny splot wydarzeń sprawił, ze jest tym kim jest i żyje tak, jak żyje. Każdy z nas ma w życiu takie chwile, gdy odczuwa przesyt, zmęczenie jakąś sytuacją. Jednak niewielu z nas dostaje możliwość, by naprawdę coś w swoim życiu zmienić, by zmierzyć się ze swoim przeznaczeniem. Toby taką szansę dostaje i wykorzystuje ją w 100%.
Czekam niecierpliwie na kolejny tom cyklu. Bo choć nie są to moje ukochane wampirze treści, to "Pokuta" miała w sobie coś takiego, co sprawiło, że chcę poznać dalsze losy byłego płatnego mordercy.

Z pewną obawą sięgałam po "Pokutę", ponieważ jest to zupełnie inny cykl niż moje ukochane Kroniki Wampirów - klasyk wśród wampirycznych powieści naszych czasów. Z jednej strony czułam dziwne przekonanie, że "Pokuta" "Kronikom" nie dorówna, natomiast z drugiej było dziwne podniecenie, bo przecież, jak porównywać dwie zupełnie różne powieści.
I faktycznie.
Odkładając pierwszy...

Szczerze mówiąc opowieść Bree ani trochę mnie do siebie nie przekonała. O ile czytając sagę odczuwałam swego rodzaju podniecenie i nie mogłam się oderwać od opowieści o Belli i Edwardzie, o tyle bez żalu odkładałam "Drugie życie Bree..." i jakoś wcale nie miałam ochoty do niego wracać.
Przykro to mówić, ale ta pozycja po prostu mnie zanudziła. I chociaż lubię książki wampiryczne, o wampirach i każde z hasłem wampiry wypływającym z kartek, to jednak tej zdecydowanie nie polecam.

Szczerze mówiąc opowieść Bree ani trochę mnie do siebie nie przekonała. O ile czytając sagę odczuwałam swego rodzaju podniecenie i nie mogłam się oderwać od opowieści o Belli i Edwardzie, o tyle bez żalu odkładałam "Drugie życie Bree..." i jakoś wcale nie miałam ochoty do niego wracać.
Przykro to mówić, ale ta pozycja po prostu mnie zanudziła. I chociaż lubię książki...

Książka jakoś szczególnie mnie nie zaskoczyła. Wszystko w niej było dość przewidywalne. Nawet sama końcówka, która niewiele ciekawego wniosła. Druga z serii książek o wampirach już nie skupia się na Shanie i Romanie, pierwszym mieszanym małżeństwie wampira i człowieka, choć przelotnie pojawiają się oni w treści. Tym razem bohaterką jest Darcy Newhart - reporterka, która miała ogromny niefart znaleźć się tam, gdzie nie powinna, przez co została zamieniona w wampira. Dziewczyna nie może pogodzić się ze stratami. Szukają namiastki poprzedniego życia w świecie wampirów zatrudnia się w wampirzej telewizji i zostaje reżyserem. I to nie byle jakim: będzie reżyserować program w którym harem Romana będzie szukał sobie nowego Pana. Niby nie ma w tym nic dziwnego - w tym świecie każdy wampir posiada swój zastęp wampirzych kobiet, którymi musi się opiekować... Tyle, że wśród kandydatów znajdują się też zwyczajni ludzie!
Jednym z nich jest Austin - przystojniak z dużymi możliwościami, który sprawia wrażenie, że i Darcy nie jest mu obojętna. Tyle, że Austin jest agentem CIA i obecnie pozostaje do dyspozycji poznanego wcześniej ojca Shanny i operacji "Trumna".

Książka jest zabawna. Zdarzało mi się nawet roześmiać w głos przy czytaniu, co oznacza, ze dialogi może nie są na szczególnie wysokim poziomie, ale za to są dość "mięsiste". Opowieść sama w sobie byłaby niezwykle nudna, gdyby nie harem starych wampirzyc i ich podejście do współczesnego świata. Tutaj pojawiają się naprawdę nieziemski teksty, które u każdego wywołają uśmiech na twarzy.

Zakończenie - takie sobie. Zbyt dużo dramaturgii na 3 kartkach sprawiło, że wszystko działo się zbyt szybko.
Główne postaci - całkiem fajnie nakreślone, choć nie mogę się oprzeć wrażeniu, ze Darcy jest taka strasznie "mydlana", niewyraźna w porównaniu do innych postaci. I nie jest to chyba kwestia samej postaci ile tła, na którym ją postawiono.
Fabuła - ot, takie sobie romansidło...

Czyta się przyjemnie i szybko. Ot taki przerywnik w sam raz na jeden wieczór ;)

Książka jakoś szczególnie mnie nie zaskoczyła. Wszystko w niej było dość przewidywalne. Nawet sama końcówka, która niewiele ciekawego wniosła. Druga z serii książek o wampirach już nie skupia się na Shanie i Romanie, pierwszym mieszanym małżeństwie wampira i człowieka, choć przelotnie pojawiają się oni w treści. Tym razem bohaterką jest Darcy Newhart - reporterka, która...