Po "Imperium znaków" sięgnąłem za namową Joanny Bator, a ściśle biorąc po lekturze jej "Japońskiego wachlarza", w którym autorka bardzo często odwoływała się do tej książki, jako jednej z najwybitniejszych pozycji literatury na temat Japonii.
Jednak to, co dla niej stanowiło jakieś niesamowite objawienie, dla mnie okazało się pokręconymi bredniami wybujałego umysłu intelektualisty. Nie żebym tym zdaniem atakował zapewne wysoki (i doceniony) intelekt autora, lecz bardziej sposób jego wyrazu, sposób przekazu jego myśli i koncepcji jakie autor w tej niewielkiej rozprawie chce zaprezentować czytelnikowi.
"Imperium znaku" nie jest książką na temat Japonii (w znaczeniu jej głębszego poznawania), lecz książką na temat wydumanych pseudo-koncepcji z pogranicza teorii kultury, języka, obyczajów i jeszcze paru całkiem rozbieżnych tematów. Czytanie (ze zrozumieniem) tak skomplikowanej lektury, staje się olbrzymim wyzwaniem dla przeciętnego "umysłu" (a sądzę, że również dla normalnej większości) - wyzwaniem, które w bardzo krótkim czasie przeradza się istną torturę.
Jak dla mnie klasyfikowanie tej książki pośród najwybitniejszych pozycji jest poważnym nieporozumieniem. I stanowczo odradzam sięganie po nią osobom nieprzygotowanym na tego typu dywagacje (rozważania głównie prowadzone na poziomie metajęzyka) o rzeczach czysto abstrakcyjnych i zupełnie niepotrzebnych dla osób, które szukały poszerzenia swych informacji o Japonii.

Po "Imperium znaków" sięgnąłem za namową Joanny Bator, a ściśle biorąc po lekturze jej "Japońskiego wachlarza", w którym autorka bardzo często odwoływała się do tej książki, jako jednej z najwybitniejszych pozycji literatury na temat Japonii.
Jednak to, co dla niej stanowiło jakieś niesamowite objawienie, dla mnie okazało się pokręconymi bredniami wybujałego umysłu...