Książka ta jest raczej reprezentacją podejścia strukturalistycznego, które można wykorzystać do pomiaru społeczeństwa w działaniu. Barthes pokazał na swoim przykładzie, jak odkrywać i penetrować mity, którymi żyje nasze społeczeństwo. Jeśli ktoś dobrze przeczyta tę książkę, zawsze pamiętając o tej idei, a także o przedmowie, która zawiera wskazówki, jak zastosować to podejście i zostać "mitologiem", może dostrzec wiele interesujących rzeczy.

Książka ta jest raczej reprezentacją podejścia strukturalistycznego, które można wykorzystać do pomiaru społeczeństwa w działaniu. Barthes pokazał na swoim przykładzie, jak odkrywać i penetrować mity, którymi żyje nasze społeczeństwo. Jeśli ktoś dobrze przeczyta tę książkę, zawsze pamiętając o tej idei, a także o przedmowie, która zawiera wskazówki, jak zastosować to...

¾ książki to eseje o Francji w latach pięćdziesiątych, trudniejsza końcówka (Mit dzisiaj) to teoretyczne podsumowanie wniosków. Zdezaktualizowały się konteksty przez co kilka z tych tekstów to tylko ciekawostki. Z dzisiejszego punktu widzenia wiara Barthesa w komunizm wydaje się nawet nie naiwna lecz zaskakująco niedorzeczna (ale krytyka kapitalizmu jest interesująca). I nie są „Mitologie” tak dobre jak „Imperium znaków”, mniej skondensowane i czasem bardziej skupione na polemice niż na własnej myśli. Nie dałam rady przeczytać przeintelektualizowanego wstępu Krzysztofa Kłosińskiego (dwa podejścia, a raczej rzadko ponoszę porażkę na tym polu). Ale to już wszystkie wady. Eseje są zaskakująco lekką lekturą, można je czytać do poduszki. Barthes gładko dokonuje rozbiorów przedstawień rzeczywistości ze swojej codzienność i języka jako kodu, w którym treść nie pokrywa się ze znaczeniem słów - tym jest dla niego mit. Relacjonuje to samo co gazety: rozprawy sądowe, kłótnie polityków, pisze recenzje z przedstawień i imprez masowych. Bez trudu można przenieść większość przykładów w dzień dzisiejszy (podstawić pod drobnomieszczański „masowy” albo „populistyczny”, zamienić Tour de France na skoki narciarskie, całe fragmenty recenzji Arthura Adamowa „Ping -ponga” pasowały idealnie do książek Masłowskiej itd.).

Kilka fragmentów:
Drobnomieszczański „zdrowy rozsądek polega na ustanowieniu prostej odpowiedzialności między tym co się widzi a tym co jest.”

„jeśli ten zapożyczony język jest powszechny, umieszczony zawsze jakby po stronie karykatury i pokrywający całą powierzchnię sztuki z rozmaitym dystansem, ale szczelnie, by nie mógł się z niej wydobyć jakiś krzyk lub jakaś inwencja słowna, wówczas relacje międzyludzkie, wbrew swojej pozornej dynamice, są jakby za szkłem, bezustannie zawracane z obranej drogi przez coś w rodzaju werbalnej refrakcji”

„język utkany w całości z drobnych toposów, kawałków truizmów, ledwie dostrzegalnych stereotypów”
„tautologia jest zawsze agresywna: oznacza ona brutalne oderwanie myśli od jej przedmiotu, aroganckie groźby ze strony porządku, gdzie myśleć nie należy”

„przeciwieństwem dobrego pisarstwa nie musi być złe pisarstwo: dziś może jest to całkiem po prostu pisarstwo.”

„Funkcją mitu jest usunięcie rzeczywistości (…) mit robi oszczędności: usuwa złożoność ludzkich działań, nadaje im prostotę esencji, likwiduje wszelką dialektykę, wszelkie wykroczenie poza bezpośrednią widzialność, organizuje świat bez sprzeczności, bo pozbawiony głębi, świat wystawiony na widok, mit ustanawia radosną jasność(…)”

¾ książki to eseje o Francji w latach pięćdziesiątych, trudniejsza końcówka (Mit dzisiaj) to teoretyczne podsumowanie wniosków. Zdezaktualizowały się konteksty przez co kilka z tych tekstów to tylko ciekawostki. Z dzisiejszego punktu widzenia wiara Barthesa w komunizm wydaje się nawet nie naiwna lecz zaskakująco niedorzeczna (ale krytyka kapitalizmu jest interesująca). I...

Tylko fragmentarycznie.

Tylko fragmentarycznie.

Świetne - oczywiście - eseje Barthesa. Dobre do pociągu i na kiepski wykład, a także jako kontekst dla felietonów Terakowskiej do Elle ("Dobry adres to człowiek").

Świetne - oczywiście - eseje Barthesa. Dobre do pociągu i na kiepski wykład, a także jako kontekst dla felietonów Terakowskiej do Elle ("Dobry adres to człowiek").