Puszkin, spoko ale tak typowo po rosyjsku, ten vibe.

Dalsze poszukiwania zaginionych książek...
Staram się wpisać wszystkie ksiązki które czytałem od 2000 roku do dziś, jest trochę ciężko ale próbujemy.

Puszkin, spoko ale tak typowo po rosyjsku, ten vibe.

Dalsze poszukiwania zaginionych książek...
Staram się wpisać wszystkie ksiązki które czytałem od 2000 roku do dziś, jest trochę ciężko ale próbujemy.

6/10
Pałam pewną mimowolną i trudną do wytłumaczenia sporą sympatią do Aleksandra Puszkina, pewnie dlatego że miał całkiem ciekawe życie i właściwie od niego wywodzi się całość nowoczesnej literatury rosyjskiej, ale niestety jakoś nie potrafię zachwycić się jego twórczością, pomimo też fascynacji romantyzmem.

"Borys Godunow" jest typową tragedią romantyczną utrzymają w duchu szekspirowskim. Niestety postać tytułowego cara, choć centralna dla akcji dramatu, pozostaje wciąż gdzieś na uboczu. Choć wygłasza w sztuce kilka monologów, wydaje się być słabo zarysowany, a jego czyny średnio umotywowane. Akcja podąża przez większość czasu za postaciami magnatów Szujskiego i Puszkina (dalekiego przodka poety),niepomiernie ciekawsze od cara a nawet samozwańczego Dymitra, ale wciąż całkiem zwyczajne jak na dramat władzy. Autor całkiem udanie eksperymentuje z indywidualizacją języka postaci (wzniosły wiersz dla moskiewskiej arystokracji, proza dla postaci z ludu) ale traci to na znaczeniu gdy fabuła wydaje się być rozmyta przez szybkość zachodzących zdarzeń. Puszkin bowiem streszcza w dramacie okres prawie kilkunastu burzliwych lat z historii Rosji rozpoczynających okres tzw. Wielkiej Smuty.

To co jest jedynie warte uwagi w "Borysie Godunowie" to historiozoficzna wymowa dzieła. Puszkin nowocześnie jak na tamte czasy za siłę sprawczą w historii uznał lud, społeczeństwo i całe masy. To poparcie ludu decyduje o wyniesieniu Godunowa na carski tron, a utracenie jego względów prowadzi. Przypomina to uproszczone przemyślenia Tołstoja w późniejszej "Wojnie i pokoju". Poza tym jednak na próżno tu szukać czegokolwiek więcej, bo nawet tło historyczne jest potraktowane dość po macoszemu, choć Puszkin faktom pozostaje całkiem wierny i stara się nie upraszczać ani prezentować czarno-białą wizję świata. Nie było źle, ale wynudziłem się strasznie.

6/10
Pałam pewną mimowolną i trudną do wytłumaczenia sporą sympatią do Aleksandra Puszkina, pewnie dlatego że miał całkiem ciekawe życie i właściwie od niego wywodzi się całość nowoczesnej literatury rosyjskiej, ale niestety jakoś nie potrafię zachwycić się jego twórczością, pomimo też fascynacji romantyzmem.

"Borys Godunow" jest typową tragedią romantyczną utrzymają w...

Przedobrzyłeś Puszkin

Przedobrzyłeś Puszkin

No jakoś mnie nie poruszyła ta pozycja. Za mało akcji, dramatu, uczuć... Szekspir chyba mnie za bardzo rozpuścił☺️

No jakoś mnie nie poruszyła ta pozycja. Za mało akcji, dramatu, uczuć... Szekspir chyba mnie za bardzo rozpuścił☺️

Puszkin w bardzo dobry sposób przedstawił atmosferę i bieg tamtych wydarzeń. Dobrze napisane dialogi, wartka akcja, świetnie zarysowane niektóre postacie. Znając jednak inne dzieła Puszkina można jednak czuć pewien niedosyt.

Puszkin w bardzo dobry sposób przedstawił atmosferę i bieg tamtych wydarzeń. Dobrze napisane dialogi, wartka akcja, świetnie zarysowane niektóre postacie. Znając jednak inne dzieła Puszkina można jednak czuć pewien niedosyt.

"Czerń nienawidzi bowiem żywej władzy.
Oni umieją kochać tylko martwych".

"Prawdziwie romantyczna" tragedia, jak sam Puszkin określał "Borysa Godunowa", to utwór, który mnie oczarował, chociaż dotyczy okresu historycznego w dziejach Rosji, za którym specjalnie nie przepadam. Przyznaję jednak, że epoka Samozwańców i Rosja targana wewnętrznymi konfliktami to temat, który może fascynować.

Aleksander Puszkin w pięknym stylu przedstawił atmosferę tamtych czasów oraz mentalność ludzi. Od siebie dodam tylko, że Borys Godunow był postacią, która miała wyjątkowego pecha, po raz pierwszy od lat dynastia carów nie została przedłużona, na tron nie mógł wstąpić prawowity samodzierżca. Wybrany przez lud Godunow nie dla wszystkich był spełnieniem marzeń, gdzieś za jego plecami kotłowała się ta część, która uznawała go raczej za uzurpatora. Do tego dołączył się walczący o władzę Samozwaniec, to nie mogło skończyć się dobrze.

Lubię takie starocie, więc i ta tragedia przypadła mi do gustu.

"Czerń nienawidzi bowiem żywej władzy.
Oni umieją kochać tylko martwych".

"Prawdziwie romantyczna" tragedia, jak sam Puszkin określał "Borysa Godunowa", to utwór, który mnie oczarował, chociaż dotyczy okresu historycznego w dziejach Rosji, za którym specjalnie nie przepadam. Przyznaję jednak, że epoka Samozwańców i Rosja targana wewnętrznymi konfliktami to temat, który...

Uslyszawszy operę Musorgskiego postanowiłam poszerzyć nie tylko wiedzę historyczną,ale i literacką.Było warto bowiem dzięki temu zakochałam się w puszkinowskiej estetyce

Uslyszawszy operę Musorgskiego postanowiłam poszerzyć nie tylko wiedzę historyczną,ale i literacką.Było warto bowiem dzięki temu zakochałam się w puszkinowskiej estetyce

Uwielbiam historię o Borysie Godunowie! Głęboka analiza psychologiczna kreśli rys bohatera, dla którego władza jest punktem odniesienia względem całej egzystencji. Dla zdobycia jej jest gotów zrobić wszystko. Ciekawe i zmuszające do refleksji studium ukazuje czytelnikowi mechanizmy rządów autorytarnych. Są to mechanizmy chętnie powielane i uniwersalne.

Uwielbiam historię o Borysie Godunowie! Głęboka analiza psychologiczna kreśli rys bohatera, dla którego władza jest punktem odniesienia względem całej egzystencji. Dla zdobycia jej jest gotów zrobić wszystko. Ciekawe i zmuszające do refleksji studium ukazuje czytelnikowi mechanizmy rządów autorytarnych. Są to mechanizmy chętnie powielane i uniwersalne.

Moja ocena: bardzo dobre, choć jeślibym wspołczesna Aleksandrowi Sergiejewiczowi, pewno mdlałabym z uwielbienia dla jego talenu dramatycznego. Historia z punknktu widzenia mnie jako historyka - mocno sponiewierana. Dramat jednak zasługuje na wiele ciepłych słów. Ekranizacja czasów radzieckich na poziomie niezwykle wiernym.

Moja ocena: bardzo dobre, choć jeślibym wspołczesna Aleksandrowi Sergiejewiczowi, pewno mdlałabym z uwielbienia dla jego talenu dramatycznego. Historia z punknktu widzenia mnie jako historyka - mocno sponiewierana. Dramat jednak zasługuje na wiele ciepłych słów. Ekranizacja czasów radzieckich na poziomie niezwykle wiernym.

Historia Dymitra Samozwańca i jego chrapki na tron carski. Przeczytałam na jednym oddechu, a miłośniczka historii ze mnie żadna. Jedna z lepszych pozycji Puszkina (po Rusłanie i Ludmile).

Historia Dymitra Samozwańca i jego chrapki na tron carski. Przeczytałam na jednym oddechu, a miłośniczka historii ze mnie żadna. Jedna z lepszych pozycji Puszkina (po Rusłanie i Ludmile).