Jaki dźwięk powinna wydać z siebie w chwili krojenia dobrze przyrządzona galaretka? Jaką niespodziankę krył w sobie groszek firmy Suprise? I czemu ze wszystkich wspomnień z dzieciństwa Nigela Slatera, kulinarnego guru z BBC, najbardziej wysublimowany smak miał zwykły tost z masłem? Aby dowiedzieć się tego wszystkiego, a przy okazji podejrzeć, czym zajadali się Brytyjczycy jakieś 50 lat temu, warto sięgnąć po tę książeczkę.

"Delikatny chłopiec, regularnie sprawiający zawód swemu ojcu".

Tak właśnie sam siebie określa Nigel, wracając w swych wspomnieniach do dzieciństwa i lat młodzieńczych. A przypadły ona na lata 60-te XX wieku. Nigel, ostatnie późne dziecko niemłodych już rodziców, był chucherkiem, wiecznie złaknionym nie tylko jedzenia, ale też głębszych uczuć ze strony matki i ojca. Matki, która (warto to podkreślić) nie miała za grosz talentu do gotowania. Jej przedwczesna śmierć sprawiła, że ubogi dotąd jadłospis Slaterów skurczył się niemal do zera. Bieda w tym zakresie trwała do momentu, gdy na wpół osierocony Nigel podjął swoje pierwsze nieśmiałe samodzielne próby przyrządzenia posiłku. Zbiegły się one mniej więcej w czasie z pojawieniem się w życiu ojca nowej kobiety, która miała obsesję na punkcie sprzątania i... zdecydowanie potrafiła gotować.
Przez kolejne lata dorastający Nigel, coraz bardziej zafascynowany kuchnią i jej tajnikami, zaciekle rywalizował z panią Potter o względy ojca.

Nigel Slater ma gawędziarskie zacięcie i rozprawia się ze swą wczesną młodością szczerze, z humorem i z prawdziwym pazurem, nie rozczulając się zbytnio i nie oszczędzając nikogo, łącznie z samym sobą i ówczesnymi realiami. Z jego opowieści wyłania się portret skrytego, trochę butnego chłopaka, chadzającego swymi drogami; oraz obraz Anglii doby Beatlesów i Rolling Stonesów, gwałtownego rozwoju kultury masowej, konsumpcjonizmu i coraz bardziej przetworzonego jedzenia we wszechobecnych torebkach, puszkach, tubkach itp., któremu autor ze zrozumiałych względów, wcielając się na powrót w małego głodnego Nige'a, poświęca najwięcej uwagi. Mniej więcej tyle, ile seksowi, z którym nomen omen jedzenie ma według niego wiele wspólnego. Ilość jadła i smaków w tej książce może się wydać wręcz przytłaczająca, a z drugiej strony - fantastycznie obfita. A te szczegółowe opisy spożywania! Zjedzenie banalnego rożka z lodami urasta do rangi istnej uczty.

Wspomnienia Slatera spisane są z dużym wyczuciem i wrażliwością. To coś w rodzaju młodzieńczego pamiętnika w autobiograficznym charakterze, naładowanego dziecinnymi i nastoletnimi emocjami; słodko-cierpka jak cytrynowa tarta z bezą, historia chłopca, który nie lubił swojej macochy, który był dla ojca wiecznym rozczarowaniem i któremu koledzy podobali się na równi z dziewczynami. Chłopca, który rósł i dojrzewał właściwie w osamotnieniu, aż w końcu odnalazł życiową pasję i swoje miejsce.

Choć wcześniej obejrzałam świetną, dość wierną ekranizację "Tostu", książka i tak zdołała mnie oczarować i przyjemnie zaskoczyć. Okazała się ciekawie napisaną prawdziwą kopalnią wiedzy na temat życia w latach 60-tych.
Pyszna podróż w czasie.

Jaki dźwięk powinna wydać z siebie w chwili krojenia dobrze przyrządzona galaretka? Jaką niespodziankę krył w sobie groszek firmy Suprise? I czemu ze wszystkich wspomnień z dzieciństwa Nigela Slatera, kulinarnego guru z BBC, najbardziej wysublimowany smak miał zwykły tost z masłem? Aby dowiedzieć się tego wszystkiego, a przy okazji podejrzeć, czym zajadali się Brytyjczycy...