Nie wiem czy może być bardziej pociągający tytuł książki kucharskiej niż „Jedz”. Co prawda zaraz po nim pojawia się dopisek „Mała księga szybkich dań”, ale to pierwsze słowo jest nadrzędne, najważniejsze, mobilizujące do tego, by zakasać rękawy i sprawić sobie trochę przyjemności. Szczególnie, że zawarte w niej przepisy wcale nie wymagają długotrwałych przygotowań, co zdecydowanie zachęca do sprawienia sobie błyskawicznej uczty.

Nigel Slater to ekspert w swej dziedzinie i nie ma co do tego wątpliwości. Nie chodzi mi tu nawet o obcowanie z przepisami, do którego jeszcze dojdziemy, ale sam w sposób w jaki wprowadza do meritum. Już w chwili czytania drobnych wstępów do każdego z segmentów, wśród których znajdziemy chociażby – w misce, do ręki, zapiekane w cieście czy z woka możemy zwrócić uwagę na szczególną estymę. To nie są żadne suche wprowadzenia stworzone na zasadzie niezbędnego obowiązku. Już tutaj, w tym momencie zaczyna się snucie opowieści o uczuciu względem potraw, wspaniałych składników, które pozwalają wyczarować smakowe symfonie.

Rzecz, o której wiedzieć należy, to fakt, że jak sam zresztą autor wspomina, przepisy zawarte w tej książce nie należą do precyzyjnych. Nie są szczegółowe, dokładne w najdrobniejszych szczegółach. Oczywiście znajdziemy tu wszelkie podstawy. Często jednak zostaniemy pozbawieni bardziej restrykcyjnych wskazówek, jak choćby czasu przez jaki należy trzymać rzeczy w piekarniku czy smażyć na patelni. W takich wypadkach sami musimy zwrócić uwagę, czasem metodą prób i błędów, jakie wykonanie będzie najbliższe naszym oczekiwaniom.

Dla wielu taki stan rzeczy nie będzie żadnym problemem. Wręcz przeciwnie, stworzy możliwości do tworzenia własnych kulinarnych wariacji. Jednakże jeśli taka struktura wpadnie w ręce mniej doświadczonego czy przyzwyczajonego do dokładnie wyłożonej krok po kroku receptury kucharza, wtedy może to skutkować swoistymi niedogodnościami. Sam muszę przyznać miałem z tym problemy i trafiły mi się dania, które nie do końca wyszły tak, jak wyjść powinny.

Innym mankamentem, choć spektrum produktów jest spore, są używane przez autora składniki. Jestem pewien, że w większości krajów nie będzie to problemem, ale na rodzimym rynku mogą narodzić się pewne trudności. Często produkty dostosowane są do brytyjskiej rzeczywistości i nie zawsze łatwo o odpowiednie zamienniki. Także dostępność co niektórych preferowanych przez autora przypraw jest cokolwiek utrudniona.

W związku z powyższym nie jest łatwo jednoznacznie ocenić „Jedz”. Z jednej strony Nigel Slater darzy gotowanie uczuciem i przelewa je na karty książki, dając do dyspozycji wiele ciekawych i różnorodnych przepisów. Z drugiej, taka a nie inna forma serwowania receptur, wielu może być nie w smak i mi także sprawiła trochę kłopotów. Wydaje się więc, że nowicjusze czy ciut lepsi adepci kulinarnej sztuki mogą zaryzykować tę znajomość, ale bardziej zdatna wydaje się ona dla tych, którzy lubią dodać tworzonym przez siebie potrawom coś od siebie, pozostawiając na nich swój własny, indywidualny ślad.

Patryk Rzemyszkiewicz