Są lepsze książki o uzależnieniu. Są dużo lepsze książki.

Książkę pozostawiam bez gwiazdek, bo to jednak pamiętnik. Nie czułabym się dobrze oceniając w ten sposób zapiski tego typu. Wiem, że zostały wyselekcjonowane, wiem, że ktoś je obrobił przed wydaniem, ale to jednak jest ta wyjątkowa, bardzo prywatna forma. Wystarczy, że napiszę opinię.

Z "Pamiętnikiem narkomanki" spotkałam się po raz pierwszy w szkole (a jakże by inaczej?), a dokładniej spotkałam się tam z kilkoma fragmentami zamieszczonymi w podręczniku, w, o ile pamięć mnie nie myli, 5 klasie podstawówki. Moja polonistka, chwała jej za to, nawet tych fragmentów nie kazała nam czytać, o całości nie wspominając. Dlaczego tak mnie to cieszy? Bo obiektywnie rzecz biorąc to jest po prostu kiepska książka. Czyta się ją szybko, ale bez zainteresowania, przelatuje się wzrokiem tekst nie myśląc o jego znaczeniu, przekłada się kartki rozmyślając o czymś zupełnie innym. A przynajmniej ja tak miałam. Jeżeli chodzi o wartość dydaktyczną, w rzeczonej 5 klasie pewnie poszukiwaną, to "Pamiętnik" żadnej nie niesie. To są zapiski z życia, a nie opowieść, która mogłaby kogoś do narkotyków zniechęcić. Zastanawiam się czasem, kto wymyśla te spisy lektur, do których przeczytania dzieci są zmuszane. I czy ten człowiek przeczytał przynajmniej część tego badziewia i zestawił z podejściem do życia uczniów. Przecież te spisy to jest jawna kpina z literatury i jeszcze większa z inteligencji dzieciaków. Ale dobra, wróćmy do Rosiek.

Jak już ustaliliśmy na "mondrom" lekturę szkolną to się "Pamiętnik" nie nadaje. Mógłby być ciekawą lekturą, jeżeli chodzi o stan umysłu osoby uzależnionej. Mógłby, ale nie jest. Zapiski są na to zdecydowanie za krótkie, pozbawione głębi. Tak naprawdę to cała ta książka niewiele sobą reprezentuje. Nie jest ani poważnym, inteligentnym i zajmującym zapisem myśli, ani opisem wydarzeń, życia tytułowej narkomanki. Czasami trudno się zorientować o co właściwie Autorce chodzi. No dobrze, może ma to związek z tym moim nieuważnym czytaniem. Ale to nie zmienia faktu, że w zapiskach są przeskoki np. o miesiąc, pod większością dat widnieje mniej niż 10 zdań, czasami 1. Nie daje to sensownego wglądu w nic.

Coś mądrego można w tej książce znaleźć. Kilka sympatycznych cytatów. Z trudem, bo z trudem, da się też zauważyć interesującą historię odbijania się od dna, trwający kilka lat, z kilkoma powrotami do narkotyków. I to by było na tyle.

Nie polecam. Zacznę i skończę tym samym: są lepsze książki o narkotykach.

Są lepsze książki o uzależnieniu. Są dużo lepsze książki.

Książkę pozostawiam bez gwiazdek, bo to jednak pamiętnik. Nie czułabym się dobrze oceniając w ten sposób zapiski tego typu. Wiem, że zostały wyselekcjonowane, wiem, że ktoś je obrobił przed wydaniem, ale to jednak jest ta wyjątkowa, bardzo prywatna forma. Wystarczy, że napiszę opinię.

Z "Pamiętnikiem narkomanki"...